Όλοι μας είχαμε κάποια στιγμή «αυτό» το ταξίδι, εκεί δηλαδή που πήγαν όλα στραβά και τα ευτράπελα έπεσαν βροχή.

Όσο άσχημη βέβαια κι αν ήταν η χειρότερη εξόρμησή μας, δεν μπορεί να συγκριθεί με τα ταξίδια στην κόλαση που παρουσιάζουμε σήμερα!

Γιατί μπορεί να «πεθάναμε» που χάσαμε το ταξίδι της ζωής μας, αυτό όμως έγινε τουλάχιστον μεταφορικά. Ενώ το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για τις παρακάτω αποστολές…

Η διαστημική περιπέτεια της Λάικα

Στα τέλη του 1957, οι σοβιετικοί επιστήμονες έψαχναν άρον-άρον τον άμεσο διάδοχο του Σπούτνικ: με διορία 30 ημερών από το Κρεμλίνο για να βρουν κάτι εντυπωσιακό για την κατάκτηση του διαστήματος, δεν είχαν χρόνο για λογική σκέψη. Πήραν λοιπόν ένα αδέσποτο και το έστειλαν στο Διάστημα! Στις 31 Οκτωβρίου, η Λάικα τοποθετήθηκε μέσα στη διαστημική κάψουλα και παρέμεινε στο παγωμένο κοσμοδρόμιο για 3 ολόκληρες μέρες. Κι αυτή θα ήταν στα σίγουρα η καλύτερη στιγμή του ταξιδιού της: η εκτόξευση την υπέβαλε σε τέτοια δύναμη G που έκανε την καρδιά της να υπερβεί το επικίνδυνο επίπεδο. Την ίδια στιγμή, δυσλειτουργία στον πύραυλο έκανε το σύστημα κλιματισμού να κλείσει, μετατρέποντας την καμπίνα σε φούρνο. Μέσα σε 5 ώρες, η Λάικα είχε γίνει το πρώτο γήινο πλάσμα που εγκατέλειψε την ατμόσφαιρα και ταυτοχρόνως το πρώτο γήινο πλάσμα που εγκατέλειψε τα εγκόσμια στο Διάστημα…

Η στρατιωτική πορεία του Armfeldt από τη Νορβηγία στη Σουηδία

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1719, ο σουηδός αντιστράτηγος Carl Gustaf Armfeldt είχε ξεμείνει στη Νορβηγία με 6.000 μπαρουτοκαπνισμένους στρατιώτες. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να επιστρέψουν στην πατρίδα, ο αξιωματικός διέταξε τις δυνάμεις του να βαδίσουν κατά μήκος του βουνού Tydal, μια καλή παράκαμψη για τη Σουηδία δηλαδή, αν δεν ήταν χειμώνας και το στράτευμα δεν ήταν ντυμένο με τη θερινή του στολή. Ό,τι ακολούθησε χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα χειρότερα στρατηγικά λάθη στη στρατιωτική ιστορία: το πρώτο σκέλος του ταξιδιού μέτρησε 200 νεκρούς από το δριμύ ψύχος. Και αντί να αποθαρρυνθεί ο αντιστράτηγος και να αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις, αποφάσισε ότι έπρεπε να συνεχίσουν κατευθείαν μέσα στη χιονοθύελλα: τα κρυοπαγήματα έγιναν κοινός τόπος, τα άλογα χάθηκαν, ο εξοπλισμός κάηκε ως καυσόξυλα και οι λύκοι δειπνούσαν πλουσιοπάροχα με τα ανθρώπινα απομεινάρια. Μέχρι να φτάσουν στη Σουηδία στις 15 Ιανουαρίου, 4.000 περίπου στρατιώτες ήταν νεκροί, με άλλους 600 να ακρωτηριάζονται. Ως ιστορική ειρωνεία, η ανικανότητα του Armfeldt «τιμωρήθηκε» με γενναία προαγωγή…

Η εξερευνητική αποστολή των Burke και Wills στην Αυστραλία

Οι δύο εξερευνητές πρέπει να ήταν ο Χοντρός και ο Λιγνός της περιπέτειας! Όταν λοιπόν τους ανατέθηκε στα 1860 να βρουν ένα χερσαίο πέρασμα από τη Μελβούρνη προς τις βόρειες ακτές της Αυστραλίας, το ντουέτο πήρε μαζί του μόνο τα «αναγκαία»: 700 κιλά ζάχαρης, μια ξύλινη αρχειοθήκη, ένα βαρύ τραπέζι με τις ασορτί καρέκλες του και ένα τεράστιο γκονγκ φυσικά. Προγραμμάτισαν μάλιστα το ταξίδι τους να συμπέσει με το ακραία καυτό καλοκαίρι της βικτοριανής Αυστραλίας, για να μην αφήσουν τίποτα στην καλή τύχη. Σύντομα λοιπόν οι δυο τους, αποθαρρυμένοι από τις κακουχίες και την εξάντληση των προμηθειών τους, έμειναν μόνοι, καθώς το λογικό πλήρωμα εγκατέλειψε την προσπάθεια πολύ νωρίτερα. Κι όταν έφτασαν τελικά στις ακτές, βρέθηκαν μέσα σε μια τεράστια έκταση από βάλτους, κάτι που σήμαινε ότι η αποστολή τους απέτυχε. Έναν και πλέον χρόνο μετά την έναρξη της περιπέτειας, οι δυο τους πέθαναν στον δρόμο, έχοντας ξοδέψει τεράστια κυβερνητικά κονδύλια σε αυτό που θεωρήθηκε ως απόπειρα αυτοκτονίας δημοσία δαπάνη!

Το αμερικανικό καραβάνι του Donner Party

Κάθε ταξίδι που καταλήγει για κάποιον να φάει ένα σημαντικό τμήμα των αγαπημένων του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ιδανικό. Η μοίρα ωστόσο του καλιφορνέζικου καραβανιού των 81 πιονέρων που βρέθηκαν το 1846 παγιδευμένοι στη Σιέρα Νεβάδα «μύριζε» από νωρίς: το πράγμα φαινόταν από την αρχή ότι θα οδηγηθεί σε καταστροφή. Πρώτον, ήταν ο οδηγός τους, που αντί να τους οδηγήσει μέσα από την ασφάλεια των βουνών, τους έκανε να περάσουν από εκτάσεις που θα ορκιζόταν κανείς ότι επρόκειτο για απόπειρα δολοφονίας! Αυτό περιλάμβανε και τη διαβόητη Μεγάλη Έρημο του Σολτ Λέικ, μια περιοχή την οποία απέφευγαν και τα έντομα. Και μετά ήταν οι επιθέσεις των γηγενών φυλών, που ξεκίνησαν να κλέβουν και να σκοτώνουν μαζικά τα ζώα του καραβανιού, φέρνοντας εντάσεις στα μέλη της παρέας. Κι αυτό μας φέρνει στον τρίτο λόγο της πανωλεθρίας: όλοι μισούσαν όλους στην αποστολή, με πολλούς από αυτούς να λύνουν τις διαφορές τους ακόμα και με μονομαχίες. Μέσα σε τέτοιο κλίμα εχθρότητας, ο κανιβαλισμός φάνταζε τελείως λογικός…

Η περιήγηση του Λίβινγκστον στον Νείλο

Τη φράση «Doctor Livingstone, I presume?» την ξέρουμε όλοι. Αυτό που ίσως μας διαφεύγει είναι το τι πέρασε ο Λίβινγκστον για να φτάσει να την ακούσει! Ήταν λοιπόν το 1866 όταν ο εξερευνητής αποφάσισε να βρει από πού πηγάζει ο Νείλος. Επιβιβάστηκε σε μια βαρκούλα και εξαφανίστηκε για 6 χρόνια, μόνο για να ξαναβρεθεί αργότερα ως το κωμικό «κατοικίδιο» ντόπιας φυλής. Παρά το γεγονός ότι έπασχε από δυσεντερία και ελονοσία, οι ντόπιοι που τον βρήκαν τον τάιζαν πάντα σε κοινή θέα, γιατί τους διασκέδαζε το θέαμά του. Ο αγώνας του φαντασμένου λευκού για επιβίωση πρέπει να ήταν πράγματι αρκετά διασκεδαστικός για τους αυτόχθονες, οι οποίοι τον υπέβαλαν σε πολυάριθμα βασανιστήρια. Για ψυχαγωγικούς σκοπούς πάντα. Κι όταν άκουσε τις περίφημες λέξεις, επέστρεψε τάχιστα στη ζούγκλα, όπου και πέθανε, 7 χρόνια από τη στιγμή που ξεκίνησε τα ταξίδι του για να βρει τις απαρχές του Νείλου, γεγονός που φυσικά δεν κατάφερε…

Η εξερεύνηση του Νότιου Πόλου από τον Σκοτ

Πώς είναι αυτές οι μέρες που τίποτα δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά; Ε, ο Robert Falcon Scott είχε 6 τέτοιες μέρες, απανωτές! Οι οποίες θα κατέληγαν μάλιστα στον θάνατό του. Το έτος μας είναι το 1911 και κανείς δεν είχε φτάσει ακόμα στον Νότιο Πόλο, παρά την τρέλα των δυνάμεων της εποχής να καρφώσουν τη σημαία τους εκεί. Στη βρετανική γωνιά έχουμε λοιπόν τον Σκοτ, τον αξιωματικό του ναυτικού και επιστήμονα, ο οποίος είχε μια σειρά από περίεργες ιδέες για το ταξίδι στην Ανταρκτική. Στη νορβηγική γωνιά έχουμε τον Αμούδσεν, έναν από τους κορυφαίους εξερευνητές του καιρού του και ιδιαίτερα πεπειραμένο σε συνθήκες ψύχους. Παρά το γεγονός ότι οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος του, ο Σκοτ έκανε την προσπάθειά του και έφτασε στην Ανταρκτική, μόνο που το έκανε με 5 εβδομάδες αργοπορία. Και το ταξίδι του γυρισμού θα ήταν ακόμα χειρότερο: η αποστολή περιπλανήθηκε σε μη καταγεγραμμένα εδάφη και χάθηκε τελικά από προσώπου γης λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από την ασφάλεια. Όσο για τον Αμούδσεν, πήγε και γύρισε σε χρόνο-αστραπή…

Η δεύτερη αποστολή στην Αφρική του Μούνγκο Παρκ

Ο περίφημος βρετανός εξερευνητής ήταν από τους πρώτους Ευρωπαίους που περιηγήθηκαν στην κεντρική υποσαχάρια Αφρική, ο πρώτος μάλιστα λευκός που έφτανε ποτέ στην καρδιά της Μαύρης Ηπείρου. Κάποια στιγμή βέβαια αποφάσισε να επαναλάβει τον άθλο του και να χαρτογραφήσει κι άλλα εδάφη της Αφρικής, γεγονός που θα απέβαινε μοιραίο. Σχεδιάζοντας να κατέβει τον ποταμό Νίγηρα και να φτάσει στο Κονγκό, το πλήρωμά του ξεκληρίστηκε από δυσεντερία πριν ακόμα φτάσουν στο ποτάμι. Κι όταν τελικά κατάφερε να πλεύσει με τη βάρκα του, μπήκε σε περιοχές της Αφρικής του 19ου αιώνα που δεν έγινε δεκτός με τιμές. Αντιθέτως, λυσσασμένες επιθέσεις ξεσπούσαν καθημερινά εναντίον του, ξεκληρίζοντας και το δεύτερο πλήρωμά του, με τον ίδιο να αναγκάζεται τελικά να πηδήξει στο ποτάμι για να γλιτώσει από τα φαρμακερά βέλη των αυτοχθόνων και να πνιγει. Έντεκα μάλιστα χρόνια αργότερα, ο γιος του θα έφτανε στην περιοχή αναζητώντας τον αγνοούμενο πατέρα, για να βρει και ο ίδιος με τη σειρά του τραγικό χαμό…

Η αποστολή της αντοχής – Ανταρκτική

Εδώ μιλάμε για τη «μητέρα» όλων των εφιαλτικών ταξιδιών του κόσμου! Ήταν το 1914 όταν ο Ernest Shackleton έβαλε πλώρη για την Ανταρκτική. Το πλοίο του παγιδεύτηκε ωστόσο στους πάγους, με την αποστολή να συνεχίζει με τα πόδια στο επικίνδυνο ταξίδι αναζήτησης στεριάς. Κι όταν έφτασαν στη βραχονησίδα της Νήσου του Ελέφαντα, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Αποφασίζοντας να εγκαταλείψουν την εξερεύνηση, το πλήρωμα επιστρέφει στο καράβι και βάζει δεύτερη πλώρη για τον πολιτισμό, κάπου 800 ναυτικά μίλια βορειότερα. Το καράβι πέρασε μέσα από καταιγίδες και άλλες περιπέτειες και 14 μέρες αργότερα έφτασε στον προορισμό του, με τα δυνατά ρεύματα να μην το αφήνουν ωστόσο να δέσει στη σωστή πλευρά του νησιού. Το πλήρωμα αποφασίζει τότε να διασχίζει το αφιλόξενο εσωτερικό του νησιού με τα πόδια, μέσα από ανείπωτες δυσκολίες και κακουχίες. Κι όταν τρεις μέρες αργότερα έφτασαν στην ασφάλεια, ο Shackleton γλιστρά μπαίνοντας στην πόλη και λίγο έλειψε να σκοτωθεί! Δεν σκοτώθηκε ωστόσο, καταφέρνοντας μάλιστα να μη μετρήσει καμία ανθρώπινη απώλεια. Ένα από τα δυσκολότερα ταξίδια που έκανε ποτέ ο άνθρωπος δεν θρήνησε ζωές…