Ο Μαρκ Γκασόλ δεν είναι απλά ένας σπουδαίος μπασκετμπολίστας, καθώς στο ενεργητικό του έχει ένα χρυσό μετάλλιο σε Μουντομπάσκετ (2006), δύο χρυσά σε Ευρωμπάσκετ (2009 και 2011), δύο ασημένια σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2008, 2012), ακόμη τρία μετάλλια -ένα αργυρό και δύο χάλκινα- σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (2007 και 2013, 2017 αντίστοιχα), καθώς και ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη, το ΝΒΑ.
Ωστόσο, ο σέντερ των Τορόντο Ράπτορς είναι και ένας δραστήριος άνθρωπος, τον οποίον απασχολούν σημαντικά τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, όπως το προσφυγικό. Μάλιστα, δεν είναι στα λόγια αλληλέγγυος των ανθρώπων που αναγκάζονται να αφήνουν τα σπίτια τους, ψάχνοντας την τύχη τους αλλού, πολλά χιλιόμετρα μακριά από εκεί που ζούσαν, αλλά το κάνει έμπρακτα. Μάλιστα, στην περίοδο των διακοπών του αφιερώνεται σε αυτό, παρά το γεγονός ότι υπάρχει πίσω του ένα τεράστιο συμβόλαιο να τον περιμένει.
Ο Καταλανός άσος είχε συγκλονίσει πέρσι, όταν «ανέβασε» στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter μια φωτογραφία, στην οποία εμφανίζεται να συμμετέχει σε επιχείρηση διάσωσης ως μέλος της ομάδας «Open Arms», η οποία έχει έδρα την πατρίδα του, την Ισπανία.
Ο Μαρκ Γκασόλ μίλησε στην καταλανική El Mundo για τα όσα βιώνει κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων να σωθούν άνθρωποι από τα πολλές φορές «άγρια» νερά της Μεσογείου, με τις μαρτυρίες του να συγκλονίζουν.
Ακολουθούν αποσπάσματα της συνέντευξής του:
– Η σύγκριση που καλείται να ξεπεράσει ένας αθλητής σε σχέση με την επιβίωση στα υψηλά κύματα… Αλήθεια, οι συγκεκριμένες καταστάσεις μπορούν να μπουν στην εξίσωση;
«Η πίεση του αθλητή είναι κάτι που επιδιώκεις… Είναι κάτι που υπάρχει, γνωρίζεις εξ αρχής τι έχεις να αντιμετωπίσεις… Κερδίζεις και προσφέρεις χαρά στους φιλάθλους, χάνεις κι επιστρέφεις σπίτι γεμάτος νεύρα. Επηρεάζει, ενδεχομένως τη σχέση σου με τη σύζυγο σου, τα παιδιά σου, γενικώς τον περίγυρο σου… Εξαρτάται, βέβαια από το πρίσμα που βλέπεις την κατάσταση. Το μπάσκετ δεν είναι το κέντρο του κόσμου».
– Τι περνάει από το μυαλό σου όταν βλέπεις πρόσφυγες να παρασύρονται στο κέντρο της θάλασσας;
«Πολλά πράγματα… Αμφιβάλω για την καλοσύνη των ανθρώπων. Πώς είναι δυνατόν να βλέπεις ένα αγοράκι τεσσάρων χρονών μέσα στη νύχτα, έπειτα από τρεις ημέρες στη θάλασσα και να μην κάνεις τίποτα; Είδα με τα μάτια μου ένα νεκρό παιδί δίπλα σε ένα άλλο άψυχο κορμί που επέπλεε… Δίπλα τους ήταν η Ζοζεφίν, ήταν ακόμα ζωντανή. Γιατί να καταδικάζουμε αυτές τις ψυχές σε θάνατο;».
– Ήσουν προετοιμασμένος για ό,τι είδες;
«Δυστυχώς, έπρεπε να ψάξουμε για πτώματα στο νερό και να τα παραδώσουμε στο Open Arms. Η Ζοζεφίν είχε υποθερμία… Αυτές οι καταστάσεις σε κάνουν να αμφιβάλεις για πολλά, την ίδια στιγμή όμως σου επιτρέπουν να αισιοδοξείς βλέποντας ότι υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται και μάχονται. Υπάρχουν κι εκείνοι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις σε πολιτικό επίπεδο. Στο τέλος της ημέρας, η λύση δεν είναι να σώζεις ανθρώπινες ψυχές στη μέση της θάλασσας. Η λύση πρέπει να έλθει αρκετά νωρίτερα. Δεν μπορούμε να αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να πεθάνουν»!
– Σε ενδιαφέρει η πολιτική;
«Δεν μπορώ να την καταλάβω στο 100%… Δεν έχω καταλάβει ακόμα τον σκοπό του πολιτικού παιχνιδιού, μολονότι έχει αντίκτυπο σε εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν ξέρω όλους τους κανόνες…».
– Πέρα από το μπάσκετ, τι άλλο σε ενδιαφέρει;
«Οι επόμενες γενιές… Η φιλανθρωπία, η έρευνα σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του καρκίνου και οι πιο παραμελημένες περιοχές στην Ισπανία. Το να δίνονται ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους, βασισμένες στην εμπιστοσύνη και την έμπνευση».
