Τη σιωπή τους ξεκίνησαν να σπάνε την περασμένη Τετάρτη τα χιλιάδες θύματα σεξουαλικού βιασμού και κακοποίησης σε ιδρύματα στην Αυστραλία.

Τα θύματα βρέθηκαν ενώπιον της Βασιλικής Επιτροπής, στο Ανώτατο Δικαστήριο Μελβούρνης, για να αποκαλύψουν μυστικά που έκρυβαν βαθιά μέσα τους για χρόνια και δεν τολμούσαν να μιλήσουν γι’ αυτά, ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους.

Μερικοί από αυτούς, που ήταν έξω από το δικαστήριο, περιμένοντας τη σειρά τους, φορούσαν ρούχα με έντονα χρώματα, κρατούσαν πλακάτ με συνθήματα, χαιρετιόντουσαν εγκάρδια και γελούσαν δυνατά, στην προσπάθειά τους να διώξουν τον οίκτο των περαστικών και να κρύψουν από το πλήθος τα τραύματά τους.

Ένας από αυτούς, ο Ρέι Τόμσον, είπε ότι έψαξε να βρει τον τάφο του βιαστή του για να ουρήσει στη μνήμη του. Ήταν ένας από τους τυχερούς των θυμάτων, είπε, γιατί δεν μπαινόβγαινε στις φυλακές, όπως άλλοι στα είκοσί τους, ούτε και αυτοκτόνησε.

Μίλησε για τα σημάδια που ακόμη είναι εμφανή στο κεφάλι του από την κακοποίηση, για το αίμα που έτρεχε κάθε μέρα από τα δάχτυλά του από τα χτυπήματα με τον χάρακα, που του ζητούσε ο βασανιστής του να διαλέξει έναν από τους δέκα που είχε βάλει μπροστά του. Θυμάται, είπε, το δωμάτιο στο βάθος του σκοτεινού διαδρόμου και το κρεβάτι που δεχόταν τις επιθέσεις των βιαστών του, αλλά δε μπορούσε να μιλήσει τώρα γι’ αυτά. Ήταν μέσα στην αίθουσα που γίνονταν οι εξομολογήσεις των άλλων, αλλά μετά από 50 λεπτά βγήκε έξω γιατί δεν μπορούσε να αντέξει άλλο. Ήταν σαν να ξαναζούσε το δικό του βιασμό, ξανά και ξανά. Για τα απερίγραπτα βασανιστήρια που υπέστη, για αμέτρητες ώρες και μέρες της παιδικής του ζωής, ζητά δικαιοσύνη. Έστω και για πέντε λεπτά των όσων υπέφερε, να δικαιωθεί, είπε, θα είναι ικανοποιημένος.

«Πήραν ένα μικρό αθώο αγόρι, άνοιξαν το στήθος του, πήραν την καρδιά του και την έκαναν μια άμορφη μάζα από κατάμαυρη λάσπη», ανέφερε ένας 53χρονος, θύμα σεξουαλικού βιασμού και κακοποίησης στο ίδρυμα Bayswater Boys Home to 1970. «Ακόμη νοιώθω χαμένος» είπε.

Λίγο πιο πέρα ένας υπερήλικας, ανάπηρος, είπε ότι πριν 75 χρόνια, βιάστηκε σεξουαλικά από έναν λειτουργό του Salvation Army του Box Hill. Θυμόταν, είπε, τα βασανιστήρια και το κρεβάτι, το δωμάτιο, δεν μπορεί όμως να θυμηθεί τον αριθμό του. Μ’ αυτόν τον φώναζαν. Ποτέ με το όνομά του.

Οι καταθέσεις που θα γίνονται από τα θύματα βιασμού και κακοποίησης θα κρατήσουν μέχρι τον Οκτώβρη αν δε δοθεί και νέα παράταση σ’ αυτή που δόθηκε πρόσφατα, δεδομένου ότι ο αριθμός των θυμάτων που αποφασίζουν να μιλήσουν, διαρκώς αυξάνεται.

Στα απομακρυσμένα χωριά, οι εξομολογήσεις των θυμάτων θα γίνονται στις αίθουσες εκδηλώσεων των ξενοδοχείων. Ένα από τα θύματα όταν ρωτήθηκε «αν αισθάνεται ότι η εξομολόγηση θα επουλώσει τα τραύματά του», απάντησε: «Δεν ξέρω, ρωτήστε με σε δέκα χρόνια» .