Είναι άραγε το τέλειο ανθρώπινο σώμα σαν του Γιουσέιν Μπολτ ή του Μάικλ Φελπς ή μήπως απέχουμε ακόμα παρασάγκας από το να αγγίξουμε την τελειότητα ως είδος; Ναι, έχουμε τα ψεγάδια μας και μάλιστα πολλά. Στα εκατομμύρια χρόνια της εξέλιξής μας έχουμε υιοθετήσει βλέπετε χαρακτηριστικά που δεν λογίζονται ακριβώς τέλεια με βιολογικούς όρους. Αναπτύξαμε την ικανότητα να βαδίζουμε σε δύο πόδια και αποκτήσαμε μεγαλύτερους εγκεφάλους από τους συγγενείς μας τα πρωτεύοντα, κάτι που είναι καλό για μας, την ίδια ώρα όμως οι λεκάνες μας έγιναν στενότερες. Κάτι που μας εξασφάλισε τις δυσκολότερες και πιο επίπονες γέννες του ζωικού βασιλείου, εκεί που τα πρωτεύοντα γεννούν και περπατούν μετά λες και τίποτα δεν συνέβη εντωμεταξύ. Ταυτοχρόνως, έχουμε πολλά κατασκευαστικά ψεγάδια στη σπονδυλική στήλη (η οποία «σε βγάζει μέχρι τα 40 ή 50, μετά είσαι μόνος», όπως λέει χαρακτηριστικά ο ανατόμος Bruce Latimer), αλλά και στα αυτιά και τα μάτια, γι’ αυτό και προδίδουν πολλούς έπειτα από μια ηλικία. Αν μπορούσαμε ωστόσο να διαλέξουμε τα βέλτιστα χαρακτηριστικά για μας ως είδος, πώς θα μοιάζαμε άραγε; Αυτό έχει βαλθεί να αποκαλύψει η καθηγήτρια ανατομίας Alice Roberts για ένα νέο πρόγραμμα του βρετανικού καναλιού BBC4. Και ιδού!

«Εμπνευσμένο από σκυλιά, γάτες, κεφαλόποδα, ψάρια, κύκνους και χιμπαντζήδες, το μοντέλο μου έχει καλύτερη καρδιά με περισσότερες αρτηρίες από τον άνθρωπο, πνεύμονες που είναι αποδοτικότεροι και δέρμα ερπετού που αντιδρά γρηγορότερα ώστε να μπλοκάρει την υπεριώδη ακτινοβολία», λέει η καθηγήτρια. Αυτός είναι ο υπεράνθρωπος κατά τη συλλογιστική της, το τελειότερο σημείο που μπορούμε να φτάσουμε εξελικτικά ως είδος. Και με τη βοήθεια της γενετικής μηχανικής, κάποια στιγμή θα μπορούμε να το φτιάξουμε εργαστηριακά. Θα το θέλουμε όμως;