Η αγορά ενός σπιτιού παραμένει όνειρο θερινής νυκτός για πάρα πολλούς, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πιτσιρικάδες που ξεκινούν μόλις την επαγγελματική τους σταδιοδρομία.
Κι ενώ αυτός φαίνεται πως είναι ο κανόνας, φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν πάντοτε.
Όπως αυτή η κοπέλα από το Μπρίστολ της Αγγλίας δηλαδή, που στα 21 της σήμερα είναι ήδη η περήφανη ιδιοκτήτρια ενός δυαριού εδώ και κάναν χρόνο. Και τα κατάφερε ολότελα μόνη, καθώς βοήθεια δεν είχε από πουθενά.
Πώς κατάφερε όμως η Jennie Crockart να συγκεντρώσει 136.000 ευρώ (120.000 λίρες), ώστε να πάρει το σπιτάκι της μέσα στην οικονομική δυσπραγία της εποχής; «Μεγαλώνοντας», είπε στην εφημερίδα «Bristol Post», «οι γονείς μου δεν είχαν πολλά λεφτά, μου έλεγαν ωστόσο πως όταν θα είχα τη δική μου δουλειά θα μπορούσα να αγοράσω ό,τι ήθελα».
Κι έτσι άρχισε τις αιματηρές οικονομίες με το που έπιασε δουλειά. Και έκανε μάλιστα πέντε δουλειές μερικής απασχόλησης ούσα μαθήτρια ακόμα. Και ήταν τόσο ταγμένη στον σκοπό να αποκτήσει το δικό της σπίτι που εγκατέλειψε τα όνειρα για σπουδές, ώστε να ξεκινήσει δοκιμαστικά σε μια εταιρία επίπλων, πριν την κρατήσουν τελικά ως μόνιμη.
Συνέχισε να μένει στο πατρικό της και να μαζεύει κυριολεκτικά κάθε δεκάρα που έπεφτε στα χέρια της: «Το να έχω το δικό μου σπίτι ήταν πάντα πολύ σημαντικό για μένα. Κατά τη γνώμη μου, όταν νοικιάζεις, πληρώνεις απλώς την υποθήκη κάποιου άλλου. Με το που ξεκίνησα λοιπόν να βγάζω τα δικά μου λεφτά, άρχισα να αποταμιεύω 50 λίρες από δω κι από κει. Ή ακόμα και περισσότερες, όταν μπορούσα».
Όταν μάλιστα άρχισε να δουλεύει κανονικά με το που τελείωσε το σχολείο, τότε έβαζε στην άκρη περισσότερες από 500 λίρες τον μήνα. Και συνέχισε να κάνει και όλες τις άλλες δουλειές της για να αυξάνει το κομπόδεμά της. Ήταν μάλιστα τόσο καλή στα καθήκοντά της στην εταιρία επίπλων που έβγαλε για τα αφεντικά της περισσότερες από 500.000 λίρες μέσα στα τρία πρώτα χρόνια της εκεί, κι έτσι πήρε μερικά αρκούντως γενναιόδωρα μπόνους.
«Και έβλεπα τα μπόνους μου ως αυτό που ήταν, μπόνους, κι έτσι αποταμίευα κι αυτά τα χρήματα. Οι οικονομίες μου άρχισαν γρήγορα να συσσωρεύονται». Και έκανε φυσικά τους συμβιβασμούς της, όπως μας λέει, καθώς το σπίτι δεν είναι στις ακριβότερες συνοικίες της πόλης και ήθελε όσο να πεις τα μερεμέτια του: «Έκανα αυτές τις θυσίες γιατί καλύτερα να έχω δικό μου σπίτι παρά να νοικιάζω. Και μου αρέσει να σκέφτομαι πως θα μετακομίσω κάπου αλλού σε δύο χρόνια».
Και καταλήγει: «Στα 21 μου, είμαι στην ευχάριστη θέση να μην έχω χρέη και είμαι ιδιοκτήτρια ενός σπιτιού σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι παλεύουν με την καθημερινότητα»…
