Λίγο πριν την έκρηξη που σημάδεψε τη ζωή της και της στέρησε τα πόδια της, η Martine Wiltshire διάβαζε στην εφημερίδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 που θα διοργανώνονταν στο Λονδίνο.

Ήταν μεταξύ των τελευταίων που ανασύρθηκαν από τα συντρίμμια του συρμού του μετρό στο Aldgate μετά την επίθεση της 7ης Ιουλίου 2005 και πάντα πίστευε πως επέζησε για κάποιο λόγο.

Το φετινό καλοκαίρι, η ιστορία της Wiltshire που συνδυάζει κουράγιο και ελπίδα, κορυφώνεται με τη συμμετοχή της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώνονται στη χώρα της.

Η Wiltshire, πρώην υπεύθυνη μάρκετινγκ, έμαθε την περασμένη εβδομάδα πως η βρετανική ομάδα βόλεϊ, της οποίας είναι μέλος, θα λάβει μέρος στους Αγώνες.

Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για μία γυναίκα που ξεγέλασε το θάνατο την 7η Ιουλίου πριν επτά χρόνια. Καθόταν μόλις ένα μέτρο μακριά από τον βομβιστή αυτοκτονίας Shehzad Tanweer καθώς πήγαινε με το τραίνο στη δουλειά της.

«Το προηγούμενο βράδυ γιόρταζα την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων από το Λονδίνο. Γι’ αυτό είχα καθυστερήσει λίγο, γι’ αυτό πήρα αυτό το τραίνο. Υπάρχουν τόσες συμπτώσεις, νιώθω πως έπρεπε να κάνω αυτό το ταξίδι. Δίνει σε όλα όσα μου συνέβησαν ένα νόημα, να δημιουργείς όνειρα μέσα από κάτι τόσο αρνητικό», λέει η ίδια.

Η 39χρονη Wiltshire έχασε και τα δυο της πόδια από το γόνατο και το 80% του αίματός της και της έγινε ανάνηψη πολλές φορές. Υποβλήθηκε σε εννέα επεμβάσεις και ήταν σίγουρη πως θα πέθαινε. Αλλά όχι μόνο ανάρρωσε, έμαθε και να πιλοτάρει αεροπλάνο, έκανε ελεύθερη πτώση και σκι, παντρεύτηκε τον φίλο της το 2008 και ένα χρόνο αργότερα έφερε στον κόσμο το γιο της Όσκαρ.

Από τον πρώτο μήνα ζωής του Όσκαρ άρχισε να παίζει βόλεϊ καθιστών αθλητών. «Αν μου έλεγε κάποιος πριν από δέκα χρόνια πως θα ήμουν καλή αθλήτρια που λαμβάνει μέρος στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός στον κόσμο θα έλεγα πως είναι τρελός. Αυτό ξεπερνά οτιδήποτε έχω κάνει έως σήμερα», λέει.

Το ταξίδι της προς τους Παραολυμπιακούς Αγώνες ήταν δύσκολο. Η ομάδα έμαθε το Νοέμβριο πως της δίνονται άλλοι τρεις μήνες για να αποδείξει αν ήταν αρκετά αξιόπιστη για να παίξει στους Παραολυμπιακούς.

«Αν μας έλεγαν όχι θα ήταν σαν να μας πετούν ένα τούβλο στο πρόσωπο», λέει, «θα είμαστε συντετριμμένοι. Όταν μάθαμε πως είμαστε μέσα, κλάψαμε από τη χαρά μας».

«Είχα πάντα αυτή την εικόνα στο μυαλό μου», καταλήγει, « ο γιος μου να κάθεται με τον μπαμπά του και να κρατά ένα πανό που να λέει “μαμά”».

Δείτε φωτογραφίες