Η ζωή του θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σενάριο παρατραβηγμένης κινηματογραφικής ταινίας, μόνο που είναι απόλυτα αληθινή και καλά καταγραμμένη από τα εγκυρότερα οικονομικά δίκτυα.
Ήταν το 1999 λοιπόν όταν ο επιχειρηματικός κόσμος άκουσε για τον νεότερο αυτοδημιούργητο δισεκατομμυριούχο της Ιαπωνίας, έναν θρασύ 34χρονο που πουλούσε κάτι μικροσκοπικά τηλέφωνα και έλεγε χωρίς περιστροφές στο «Forbes»: «Αυτά τα πράγματα ονομάζονται σήμερα κινητά τηλέφωνα, νομίζω όμως ότι το ‘‘κινητό’’ θα φύγει σύντομα από το όνομα, όσο ολοένα και περισσότερες λειτουργίες προστίθενται. Κάποια μέρα θα τα λέμε απλά κινητά [mobiles]»!
Μη γνωρίζοντας ακόμα πόσο δίκιο θα είχε μελλοντικά, ο οραματιστής πάροχος κινητής τηλεφωνίας και διανομέας κινητών τηλεφώνων μάζεψε το τελευταίο από τα 42 δισ. δολάριά του λίγους μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2000. Τα είχε καταφέρει και με το παραπάνω.
Πόσο δρόμο είχε διανύσει ο Σιγκέτα που παράτησε το πανεπιστήμιο για να πουλά κινητά τηλέφωνα ήδη από το 1988, μια εποχή που λίγοι έβλεπαν πόσο ανάρπαστα θα γίνονταν μια μέρα. Η εταιρία του, Hikari Tsushin, αναπτυσσόταν τόσο γοργά μέσα στην οικονομική φούσκα της εποχής που μέχρι το 1999 είχε στα χέρια του το πρώτο του δισεκατομμύριο.
Ως τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς, η περιουσία του είχε εκτοξευτεί στα 25 δισ. δολάρια, σε πενταπλάσια δηλαδή νούμερα από μόλις έξι μήνες πριν! Μέσα στους φρενήρεις οικονομικούς ρυθμούς της εποχής άλλωστε, η περιουσία του Σιγκέτα μπορούσε να ανεβοκατέβει ακόμα και 5 δισ. δολάρια σε μια μέρα, όπως παρατηρούσε εντυπωσιασμένο το «Forbes» ήδη από τότε.
Πλέον είχε μια θέση στην ιαπωνική Softbank και μαχόταν στα ίσα με τον Μασαγιόσι για τη θέση του πλουσιότερου Ιάπωνα. Μέσα σε δύο μήνες μάλιστα (Φεβρουάριος του 2000), η μετοχή της Hikari Tsushin θα διαπραγματευόταν έναντι 2.300 δολαρίων το κομμάτι, παρουσιάζοντας αύξηση 720 φορές πάνω. Η προσωπική του περιουσία είχε ανέλθει στο αστρονομικό νούμερο των 42 δισ. δολαρίων και όλα έμοιαζαν ελπιδοφόρα.
Και τότε χτύπησε η καταστροφή! Μέσα σε μερικούς μήνες έχασε 41 δισ. δολάρια από την ονομαστική αξία των μετοχών του και πλέον βυθιζόταν χωρίς δυνατότητα σωτηρίας. Μέχρι το 2009, του είχαν απομείνει 600 εκατ. δολάρια σε τίτλους που δεν είχαν καμία απήχηση και όλοι στοιχημάτιζαν τώρα για το πότε θα πτώχευε η Hikari. Ακόμα και για λογιστικά σκάνδαλα τον κατηγόρησαν, ότι παρουσίαζε «πειραγμένα» στοιχεία δηλαδή μπας και πείσει τους επενδυτές να τον προτιμήσουν (τίποτα δεν αποδείχτηκε στη δικαστική αίθουσα).
Κανείς δεν ασχολούνταν πλέον με τον ξοφλημένο Σιγκέτα και την εξίσου φαλιρισμένη εταιρία του, μόνο που εκείνος δεν έχασε την αυτοπεποίθησή του, μια αυτοπεποίθηση που τον είχε στείλει στην κορυφή. Δουλεύοντας συστηματικά και μακριά από τη δημόσια προβολή, ξανακούσαμε γι’ αυτόν το 2012, όταν στην τρέχουσα οικονομική χρήση παρουσίασε για πρώτη φορά κέρδη εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία (και βάλε!).
Το κλίμα φαινόταν να αλλάζει και πριν καλά καλά το καταλάβει, το 2013 θα ήταν και πάλι στη λίστα του «Forbes» με τους δισεκατομμυριούχους του πλανήτη, έπειτα από μια μικρή απουσία… 14 ετών. Η Hikari Tsushin του σημείωνε και πάλι καλπάζοντες ρυθμούς ανόδου, με τη χρηματιστηριακή αξία της μετοχής της να έχει σημειώσει αύξηση της τάξης του 88%.
Τα 1,65 δισ. δολάρια του 2013 είναι σήμερα 3,3 δισ. και η Hikari συνεχίζει να παρουσιάζει αύξηση στο 66%. Μακριά από τα απίστευτα μεγαλεία του παρελθόντος, το πείσμα και η επιμονή του μπορούν να τον ξαναφέρουν μια μέρα κοντά…
