Τις επιπτώσεις της απομόνωσης στους κρατούμενους φυλακών εξετάζει ένα νέο ντοκιμαντέρ του HBO που έχει προκαλέσει αίσθηση.
«Μπορείς να ζήσεις μέσα σε μια τουαλέτα για δέκα χρόνια;» αναρωτιέται ρητορικά κοιτώντας τον φακό ένας από τους έγκλειστους, φορώντας τη χαρακτηριστική στις ΗΠΑ πορτοκαλί στολή.
Με τίτλο «Solitary: Inside Red Onion State Prison», η δημιουργός Kristi Jacobson, κατέγραψε τον αγώνα επιβίωσης που δίνουν οι τρόφιμοι της Red Onion State Prison, μια από τις λεγόμενες φυλακές supermax οι οποίες πληρούν τις βασικές προϋποθέσεις για να χαρακτηριστούν φυλακές υψίστης ασφαλείας. Οι κρατούμενοι στο σωφρονιστικό κατάστημα στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, κρατούνται σε απομονωμένα κελιά για 23 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα.
«Θα ήθελα να είχα μια σύζυγο, κανα δυο παιδιά και ένα σκύλο. Αυτά θα ήθελα», λέει ένας από τους τρόφιμους και συμπληρώνει: «Τώρα, εκτίω ποινή κάθειρξης 1.214 χρόνων χωρίς έφεση».
«Μπορείς να ζήσεις μέσα σε μια τουαλέτα για δέκα χρόνια;» αναρωτιέται ένας άλλος.
Την καθημερινότητα περιγράφει άλλος κρατούμενος: «Κάθε φορά που θα βγεις, θα σου βάλουν χειροπέδες και δεσμά στα πόδια. Ξέρεις ότι εκεί πάνω στο κουβούκλιο υπάρχει φρουρός με όπλο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε σημαδεύει. Σε βγάζουν έξω, μέσα σε κλουβιά, για μια ώρα την ημέρα».
Αθώος δηλώνει ένας άλλος έγκλειστος: «Τις χειροπέδες και τα δεσμά, τα φοράω για 17 χρόνια. Είναι αρκετός χρόνος. Έχω κάτσει στην απομόνωση τόσο όσο δεν έμεινε κάποιος που διέπραξε φόνο. Δε σκότωσα κανέναν. Κάνω ότι μου λένε, συμπεριφέρομαι καλά, δεν μπλέκω σε φασαρίες. Όσο εξακολουθώ και το κάνω, δε βρίσκω το λόγο που με κρατάνε στην απομόνωση. Το να με κρατούν εδώ, είναι σαν να με καταδίκασαν σε θάνατο».
«Σκότωσα άνθρωπο… Αν έχω τιμωρηθεί αρκετά; Κατά τη γνώμη μου όχι, αλλά 7-8 χρόνια στην απομόνωση δε λειτουργεί γιατί το μόνο που κάνει είναι να σε εξαγριώνει», περιγράφει από τη μεριά του ένας άλλος.
Όσο για τη δημιουργό του ντοκιμαντέρ, εξηγεί: «Κοιτάξτε, δεν είναι εντάξει για έναν αθώο να βρίσκεται στη φυλακή. Και είναι σημαντικό να πεις τις ιστορίες τους, αλλά είναι επίσης κακό, κατά τη γνώμη μου, να ξεχάσεις τους ανθρώπους που έχουν διαπράξει εγκλήματα…Ως καλλιτέχνης και σκηνοθέτης, ήθελα ή η ταινία να είναι όσο πιο συναρπαστική και βιωματική γίνεται, γιατί είναι δύσκολο να μεταφέρεις τους ήχους και τις οσμές, το συναίσθημα του εγκλεισμού, αλλά ο κάθε ένας θα έπρεπε να έχει πρόσβαση», λέει η Jacobson τονίζοντας ότι «θέλουμε να πούμε την ιστορία και να αφήσουμε τους ανθρώπους να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Ελπίζω ότι οι άνθρωποι θα συγκινηθούν από την ταινία…».
