Ληστές και κακοποιοί απαθανατίζονταν άλλοτε ως ευγενικοί και καλόκαρδοι κλέφτες που άρπαζαν τις καρδιές του ευρωπαϊκού κοινού και πίσω δεν τις έδιναν ποτέ.
Χαρισματικοί, γλυκομίλητοι και ευγενικοί, οι λήσταρχοι μιας άλλης ένδοξης εποχής ήταν τελείως διαφορετικοί από τους σημερινούς, ή έτσι τουλάχιστον θέλει να πιστέψουμε η παραλογοτεχνία που διηγήθηκε τα λαϊκά καμώματά τους.
Γιατί στην πραγματικότητα ήταν τόσο βάρβαροι και αχρείοι που έμειναν στην Ιστορία μόνο για την αθλιότητά τους…
Ο Γάλλος «Καρτούς»
Γεννημένος το 1693, ο Γάλλος Λουί Ντομινίκ Γκαρτχάουσεν έμεινε στα ιστορικά κιτάπια με το παρατσούκλι «Καρτούς» (Φυσίγγιο), μετρώντας μια ανεπανάληπτη ζωή εγκλήματος που ξεκίνησε ήδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Μέλος συμμορίας των δρόμων από τα μικράτα του, μέχρι τα 20 του ήταν ήδη τοπικός μικροαρχηγός μιας σπείρας που μάστιζε την παρισινή αριστοκρατία.
Στήνοντάς τη στην εμπορική διαδρομή Παρισιού-Βερσαλλιών, ο Καρτούς έκλεβε τους πλούσιους για να τα δίνει στους φτωχούς, αν και ο μύθος του Ρομπέν των Δασών ενδεχομένως να έχει παρατονιστεί. Πάντοτε τζέντλεμαν και ακριβοδίκαιος με τα παλικάρια του, ο Καρτούς ήταν ένα ιδιαίτερο μείγμα σκοτεινής φύσης και καλών τρόπων.
Από το μακρύ χέρι του νόμου δεν θα ξέφευγε τελικά, αν και θα χρειαζόταν η συνδρομή της προδοσίας από ένα μέλος της συμμορίας του για να τον τσακώσουν οι γαλλικές Αρχές. Όχι ότι θα καθόταν έκτοτε στα αυγά του, καθώς αποπειράθηκε να το σκάσει από τα μπουντρούμια που τον έκλεισαν σκάβοντας τούνελ που βγήκε σε γειτονική κατοικία, όταν και τον πρόδωσε τελικά ο σκύλος της οικογένειας που άκουσε τις αλυσίδες του.
Παρά την ευγενική του φύση, ο Καρτούς εκτελέστηκε κάτω από φρικιαστικά βασανιστήρια, ως πράξη εκδίκησης προφανώς για τα χρόνια που γελοιοποιούσε τη γαλλική χωροφυλακή…
Ο Άγγλος Τζέιμς Χιντ
Ταπεινής καταγωγής, ο νεαρός Χιντ μαθήτευε σε έναν χασάπη, μέχρι να κάνει φυσικά εκείνο το αξιομνημόνευτο ταξίδι στο Λονδίνο που θα τα άλλαζε όλα, καθώς εκεί ήρθε σε επαφή με τα δυο αγαπημένα του σπορ: την μπίρα και τις γυναίκες. Σύντομα θα περνούσε την πύλη της φυλακής για τα μικροεγκλήματά του, αν και η «στενή» θα αποδεικνυόταν μεγάλο σχολείο για τον ίδιο, μιας και εκεί θα γνώριζε τον περιβόητο λήσταρχο Τζέιμς Άλεν, που σύντομα βέβαια ο Χιντ θα ξεπερνούσε σε όρους μαύρης φήμης.
Μετά την αποφυλάκισή τους, οι δυο ληστές συνεργάστηκαν στις παράνομες δραστηριότητές τους, αν και παραδόξως όλες οι ιστορίες που έχουμε για τον Χιντ αποδεικνύουν την καλόκαρδη φύση και τη χρυσή καρδιά του. Μια φορά έκλεψε κάποιον που ισχυρίστηκε ότι χρειαζόταν τα χρήματα για να αγοράσει μια αγελάδα και ο Χιντ τον συνάντησε την επόμενη βδομάδα δίνοντάς του τόσα για να αγοράσει δύο.
Οι περιπέτειες με τις κοινωνικές ληστείες του έγιναν σωστός θρύλος στη Βρετανία, καθώς ο Χιντ έφτανε συχνά στο σημείο αντί να κλέψει τα θύματά του, να τους δίνει κιόλας το κατιτίς τους! Καπετάνιος με τους Βασιλόφρονες στα χρόνια του αγγλικού εμφυλίου, έπεσε στα χέρια των Κοινοβουλευτικών το 1651 και λίγο έλειψε να τον κρεμάσουν. Κάτι που θα συνέβαινε λίγο αργότερα βέβαια, όταν καταδικάστηκε για ληστείες και τον διαμέλισαν μετά τον απαγχονισμό του (αφού τον έπνιξαν πρωτύτερα)…
Ο Σλοβάκος Γιούρο Γιάνοσικ
Ο γεννημένος στην Πολωνία σλοβάκος ληστής του 18ου αιώνα έγινε θρύλος στην Κεντρική Ευρώπη τρομοκρατώντας τους πλούσιους για χρόνια. Και βέβαια παραμένει αρχέτυπο του τρόπου με τον οποίο γίνονταν λαϊκά σύμβολα οι ανηλεείς ληστές μιας άλλης εποχής.
Σύμφωνα με τις διηγήσεις, ο Γιάνοσικ απέκτησε τρομερό εγκληματικό μυαλό μετά τη συνάντησή του με τρεις μάγισσες στα μικράτα του, όταν οι κυρίες αποφάσισαν να τον μεταμορφώσουν στον μεγαλύτερο ληστή που θα έβλεπε ποτέ ο κόσμος δίνοντάς του τρία μαγικά δώρα: ένα πουκάμισο, μια ζώνη και ένα ορειβατικό μπαστούνι. Κι έτσι έγινε άτρωτος στα βέλη, τις σφαίρες και τα τραύματα, καθώς μπορούσε να κινείται γρηγορότερα από κάθε ανθρώπινο ον, αφήνοντας ακόμα και αποτυπώματα της παλάμης του στις πέτρες!
Ο μύθος κάλυψε φυσικά τη σκοτεινότερη πλευρά του χαρακτήρα του, καθώς ο θρύλος του Ρομπέν των Δασών που τον ακολουθούσε δεν επιβεβαιώνεται από τους βιογράφους του. Αντιθέτως, οι σοβαροί μελετητές τον θέλουν ανηλεή και αιμοσταγή, ειδικά με τους δικούς του που δεν δικαίωναν τις προσδοκίες του.
Τελικά, ο κακός του χαρακτήρας θα τον φέρει προδομένο και παλουκωμένο έξω από κάστρο, κάτι που έστειλε στα σκουπίδια τον λαϊκό θρύλο του άτρωτου και παντοδύναμου ληστοσυμμορίτη. Κατά τον μύθο που επιμένει ωστόσο, για να μη δώσει τη χαρά στον δήμιο να τον βασανίσει, ρίχτηκε μόνος του πάνω στο παλούκι του θανάτου…
Ο Βρετανός Τζέρι Άμπερσο
Όποιος ταξίδευε από το Λονδίνο στο Πόρτσμουθ κατά τον 18ο αιώνα θα συναντούσε πιθανότατα στο διάβα του τον λήσταρχο Άμπερσο, τον περιβόητο κακοποιό που οι ιστορικοί αποκάλεσαν τον τελευταίο των ρομαντικών ληστών που έγιναν λαϊκοί θρύλοι. Τολμηρός, γενναίος και παμπόνηρος, ο 17χρονος Άμπερσο σύχναζε ήδη από έφηβος στα στέκια των βρετανών κακοποιών κάνοντας όλους να σκάνε στα γέλια, καθώς το χιούμορ του ήταν παροιμιώδες.
Τόσο παροιμιώδες που εκδηλωνόταν πάντα στις ληστείες του, καθώς ξαλάφρωνε τα θύματά του από τα τιμαλφή κάνοντάς τα τουλάχιστον να περνάνε καλά. Το γέλιο κόπηκε από τα χείλη του το 1795, όταν αναγκάστηκε να σκοτώσει δυο διαβόητους κυνηγούς κεφαλών και έφερε στο κατόπι του όλη την αγγλική χωροφυλακή. Παρά το γεγονός ότι συνελήφθη και ήξερε πια το τέλος του, δεν έχασε το χιούμορ ποτέ, κάνοντας πλακίτσα ακόμα και με τους δικαστές του.
Όταν δε τον πήγαιναν στην κρεμάλα, ο Άμπερσο ήταν ιδιαιτέρως κεφάτος και έλεγε χωρατά στους παριστάμενους, χαρίζοντάς τους το σόου της ζωής τους! Ο λήσταρχος ήταν μέχρι τότε τόσο δημοφιλής που μετά τον απαγχονισμό του η σορός του εκτέθηκε σε αίθουσα προαστίου του Λονδίνου, όπου έσπευσαν περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι για να τον δουν από κοντά…
Ο επίσης Βρετανός Τόμας Μπούλτερ
Ο ληστοσυμμορίτης Μπούλτερ γεννήθηκε το 1748 με το έγκλημα να ρέει στις φλέβες του, καθώς ο πατέρας του ήταν επίσης γνωστός ληστής που καταδικάστηκε το 1775 σε κάθειρξη 14 ετών ως αλογοκλέφτης. Τη στιγμή που ο πατέρας του περνούσε την πόρτα της φυλακής, ο 27χρονος Τόμας ήξερε ότι θα ακολουθούσε τα χνάρια του.
Σύντομα ο ληστής επέκτεινε τη δράση του από το Χάμσαϊρ σε όλη τη βρετανική επικράτεια, κάτι που θα του έφερνε το παρατσούκλι «ιπτάμενος κλέφτης», λόγω της τόσο μεγάλης ακτίνας δράσης του.
Ο Μπούλτερ ήταν πιθανότατα ο μόνος φημολογούμενος Ρομπέν των Δασών που ενδεχομένως έδινε πολλά στους φτωχούς, καθώς οι αξιόπιστες πηγές τον θέλουν συμπονετικό και καλόκαρδο. Πολλά περιστατικά κυκλοφορούν όπου δεν ξαλάφρωσε τα θύματά του από τα τιμαλφή επειδή αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα, την ίδια ώρα που φέρεται να τσόνταρε κιόλας στο πενιχρό κομπόδεμα όσων σταματούσε.
Κάποια στιγμή ο διαβόητος συμμορίτης συνελήφθη και αποδέχθηκε την πρόταση να καταταγεί στο στρατό για να πάρει χάρη για τα εγκλήματά του. Το έκανε, αν και λιποτάκτησε έπειτα από μόλις έξι μέρες! Ελεύθερος και ωραίος, έκανε ακόμα περισσότερες ληστείες και κλοπές, πριν ξαναπιαστεί και το ξανασκάσει. Αν και η τρίτη φορά θα ήταν και η φαρμακερή, καθώς το 1778 τον κρέμασαν για να απαλλαγούν από την ενοχλητική του συνήθεια να ξεγλιστρά από τις αλυσίδες του…
