Με τόσα πολλά να διακυβεύονται, οι βασιλικές οικογένειες του κόσμου προσπαθούσαν ανέκαθεν να κρατήσουν τις καταγωγές τους καθαρές, καθώς κάτι τέτοιο διασφάλιζε ότι η εξουσία θα παρέμενε διαχρονικά στα χέρια του οίκου. Πανίσχυρες οικογένειες που σφυρηλάτησαν δηλαδή την ιστορία του καιρού τους εμπιστεύτηκαν τη μακροημέρευσή τους σε στρατηγικές ενδογαμίας, αγνοώντας τους νόμους της συγγένειας του αίματος και τα παρατράγουδα σε όρους σωματικής και ψυχικής υγείας. Ιστορικά μιλώντας, η βασιλική αιμομιξία μπορεί να ανασυγκροτηθεί από τα πανάρχαια βασίλεια της Αιγύπτου και της Μέσης Ανατολής μέχρι τους ρωμαϊκούς χρόνους και τη σύγχρονη εποχή, καθώς απλώθηκε σε όλο σχεδόν το φάσμα του γαλαζοαίματου δικτύου της οικουμένης. Κι αν το βαρύ πυροβολικό της ευρωπαϊκής αιμομιξίας σε όρους τερατογένεσης παραμένει ο βασιλιάς Κάρολος Β’, ο τελευταίος των Αψβούργων της Ισπανίας και προϊόν 200 χρόνων ενδογαμίας, με την παροιμιώδη μακριά του γλώσσα που τον εμπόδιζε να μιλήσει και τον προγναθισμό του που τον εμπόδιζε να μασήσει, δεν ήταν το μόνο προϊόν αιμομιξίας της ευρωπαϊκής βασιλείας, αν και είναι το μόνο που αντί να διαιωνίσει την ηγεμονική εξουσία κατέληξε στο οριστικό τέλος της…
Μαρία Α’ της Πορτογαλίας
Ελισάβετ της Αυστρίας
Πριγκίπισσα Βικτωρία Μελίτα
Βασίλισσα Βικτωρία