Για τα περισσότερα κοριτσάκια, η κούκλα δεν είναι απλώς άλλο ένα παιχνίδι, αλλά μια σύντροφος της παιδικής ηλικίας που διαδραματίζει μεγάλο ρόλο στην καθημερινότητα αλλά και την ανάπτυξή τους.
Παρά τη σημασία που έχουν όμως για τη ζωή των παιδιών οι κούκλες, φαίνεται πως κάποιες ζηλεύουν την ίδια τη ζωή των κοριτσιών και αποφασίζουν έτσι να έρθουν στον κόσμο. Κυριολεκτικά!
Μιλάμε για στοιχειωμένες κούκλες μέσα στις οποίες φωλιάζουν δαιμονικά πνεύματα ή πρώην ιδιοκτήτες, φέρνοντας τον τρόμο στην επικράτεια του μεταφυσικού.
Άλλες πάλι είναι τόσο παράξενες και φιλοξενούν τέτοιες απόκοσμες ιστορίες που δεν είναι να ακουστούν ποτέ σε νηπιαγωγεία ή παιδικά κρεβάτια. Σαν τον Τσάκι δηλαδή…
Λέτα, η Τσιγγάνα
Ήταν το 1972 όταν ο Κέρι Γουόλτον επέστρεψε στη γενέτειρά του στην Αυστραλία για την κηδεία της γιαγιάς του, όταν και αποφάσισε να κοιτάξει κατάματα τον παιδικό του φόβο: να επισκεφτεί ένα εγκαταλειμμένο κτίριο που τον φόβιζε ως παιδί. Στο χαρακτηριζόμενο από τους περίοικους στοιχειωμένο σπίτι βρήκε μια παλιά κούκλα, την οποία πήρε ως ενθύμιο του κατορθώματός του και έκτοτε ζουν μαζί.
Πληθώρα μέντιουμ που την εξέτασαν αποκάλυψαν την τραγική ιστορία της: η κούκλα είχε φτιαχτεί πριν από 200 χρόνια από έναν τσιγγάνο ως ομοίωμα του γιου του, που είχε πνιγεί, πιστεύοντας πως θα λειτουργήσει ως όχημα για τη μεταφορά του πνεύματός του στον φυσικό κόσμο. Η κούκλα αποτελείται μάλιστα από πραγματικά ανθρώπινα μαλλιά και εκδηλώνει συχνά τη στοιχειωμένη φύση της με ανθρώπινη λαλιά!
Τίποτα κακό και μοχθηρό δεν έχει κάνει βέβαια, απλώς ουρλιάζει σαν άνθρωπος ζητώντας επιτακτικά την αποφυλάκιση του πνεύματός της. Ταυτοχρόνως, τα μεταφυσικά φαινόμενα που την αφορούν δεν λένε να κοπάσουν: όταν τη βγάζει εκτός σπιτιού, βρέχει λέει πάντοτε, ενώ όταν την παίρνει μαζί του σε σπίτια γνωστών, οι πίνακες γκρεμοτσακίζονται συνήθως από τους τοίχους. Και βέβαια τα σκυλιά δεν τη συμπαθούν καθόλου, γαβγίζοντας μανιασμένα σε κάθε συναπάντημά τους με τη Λέτα. Όσο για την ίδια, μετακινείται μόνη της, αλλάζει θέσεις και έχει ακόμα και ασθενή παλμό…
Πούπα
Η πάνινη Πούπα κατασκευάστηκε στη δεκαετία του 1920 στην Ιταλία κατ’ εικόνα και ομοίωση της ιδιοκτήτριάς της, δανειζόμενη ακόμα και τα μαλλιά της. Και τότε άρχισε το μυστήριο, καθώς η κούκλα της Τριέστης μιλούσε με την ιδιοκτήτριά της από την πρώτη στιγμή που ήρθαν σε επαφή μέχρι το 2005, όταν πέθανε η γυναίκα στις ΗΠΑ. Μετά τον θάνατό της μάλιστα, η οικογένεια έβαλε την κούκλα σε μια γυάλινη προθήκη, μέσα στην οποία αλλάζει συχνά θέσεις. Όπως αλλάζει και εκφράσεις προσώπου!
Όταν δεν συνοφρυώνεται, χτυπά το τζάμι για να της ανοίξουν και κατέχει τις υπερφυσικές δυνάμεις να μετακινεί τα αντικείμενα του περιβάλλοντος χώρου. Η γιαγιά μοιράστηκε με τα παιδιά και τα εγγόνια της όλες τις τρελές ιστορίες της στοιχειωμένης κούκλας, που της έσωσε τη ζωή και άλλα τέτοια υπέροχα. Ο πατέρας ισχυρίστηκε μάλιστα ότι κατέγραψε τη ζωντανή Πούπα τρεις φορές σε βίντεο, αλλά όλο το υλικό καταστράφηκε αμέσως μαγικά.
Μάντι
Η πορσελάνινη κούκλα κατασκευάστηκε στη Βρετανία (ή τη Γερμανία) μεταξύ 1910-1920 και το 1991 έφτασε στις προθήκες μουσείου του Καναδά. Η ιδιοκτήτριά της ήθελε να την ξεφορτωθεί καθώς η κούκλα έκλαιγε μες τα σκοτάδια του υπογείου και την κατατρόμαζε! Μπορεί βέβαια τα μεταφυσικά δεινά να σταμάτησαν στην παλιά κατοικία της Μάντι, τώρα όμως το πρόβλημα το έχει το Quesnel Museum, με τους ήχους των ανεξήγητων πατημασιών και τη μυστηριώδη αλλαγή θέσεων των αντικειμένων να φέρνουν τα πάνω κάτω στην εύρυθμη λειτουργία του μουσείου.
Το πρόβλημα που ανέκυψε τώρα ήταν πού να την τοποθετήσουν, καθώς σύμφωνα με τους υπαλλήλους, όταν την έβαζαν σε προθήκες με άλλες παλιές κούκλες, η Μάντι τις κατέστρεφε! Όσο για τους επισκέπτες, ορκίζονται ότι η κούκλα ανοιγοκλείνει τα βλέφαρά της και σε ακολουθεί παντού με τα μάτια της. Και βέβαια αρέσκεται πολύ να παίζει με τον φωτογραφικό εξοπλισμό όποιου επιχειρήσει να την καταγράψει σε καρέ…
Η Μπάρμπι του Πουλάου Ουμπίν
Η Μπάρμπι παραμένει αναμφίβολα η δημοφιλέστερη κούκλα του πλανήτη. Τόσο δημοφιλής που νεκρή κοπέλα τη ζήτησε ακόμα και από τον άλλο κόσμο! Στις αρχές του Α’ Παγκοσμίου, οι Βρετανοί άρχισαν να μην εμπιστεύονται τους Ευρωπαίους στις αποικίες τους, θεωρώντας πως ήταν κατάσκοποι ξένων κυβερνήσεων. Κι έτσι οι μυστικές υπηρεσίες του Ηνωμένου Βασιλείου έβαλαν στο στόχαστρο ένα ζευγάρι Γερμανών στη Σιγκαπούρη το 1914, πιστεύοντας πως ήταν πράκτορες.
Οι βρετανικές αρχές συνέλαβαν τους γονείς, το κοριτσάκι τους το έσκασε όμως και έπεσε αργότερα από έναν γκρεμό. Ένας βωμός στήθηκε στη μνήμη της από τους ντόπιους στο Παλάου Ουμπίν, ο οποίος φιλοξενεί το σταυρουδάκι της αλλά και δείγμα από τα μαλλιά της. Πολύ πρόσφατα, το 2007, μια Μπάρμπι εμφανίστηκε στον βωμό της κοπέλας και έχει μια σκοτεινή ιστορία να διηγηθεί. Ένας ντόπιος έβλεπε λέει συνεχώς το ίδιο όνειρο: μια δυτική κοπέλα να τον οδηγεί στο παιχνιδάδικο και να του ζητά να της αγοράσει μια Μπάρμπι.
Κάποια στιγμή ο τύπος πήγε στο κατάστημα και βρήκε στο ράφι του ονείρου του την κούκλα που έβλεπε τα βράδια στον ύπνο του. Την αγόρασε και το ίδιο βράδυ το κορίτσι του υπέδειξε πού έπρεπε να την τοποθετήσει! Η Μπάρμπι του Πουλάου Ουμπίν μετατράπηκε σε τουριστική ατραξιόν αλλά και τόπο προσκυνήματος των ντόπιων, καθώς οι μαγικές της δυνάμεις προσκαλούνται να θεραπεύσουν ή να φέρουν τύχη στους ικέτες.
Το Μωρό του Σατανά
Η Νέα Ορλεάνη διαθέτει μακρά παράδοση απόκοσμων θρύλων και βουντού και με κάτι τέτοιο θα ασχοληθούμε εδώ. Σύμφωνα με τη λαϊκή διήγηση, μια εύπορη κόρη ερωτεύτηκε κατά τον 19ο αιώνα έναν σκοτσέζο αριστοκράτη, όταν ο ζηλιάρης πρώην σύντροφός της ζήτησε τη βοήθεια ιέρειας του βουντού. Εκείνη έκανε μάγια στη νύφη και η κατάρα εκδηλώθηκε όταν η γυναίκα γεννούσε το πρώτο της παιδί: η νεαρή μητέρα πέθανε στη γέννα, όχι βέβαια προτού φέρει στον κόσμο ένα τρομακτικό πλάσμα.
Και όπως το «Μωρό της Ρόζμαρι», σύντομα κυκλοφόρησε ο θρύλος ότι το δύσμορφο παιδί ήταν καρπός του ίδιου του Πρίγκιπα του Σκότους! Η ιέρεια του βουντού υιοθέτησε το παιδί και το κράτησε δίπλα της μέχρι τον θάνατό της, κι αυτό για να το προστατεύσει από τους κατοίκους της Νέας Ορλεάνης, που το έτρεμαν και έκαναν τα πάντα να το κρατήσουν μακριά από τα σπιτικά τους.
Για να προστατευτούν μάλιστα από το απόκοσμο μωρό που καραδοκούσε στα σκοτάδια και έσπερνε όλεθρο και καταστροφή, έφτιαχναν ομοιώματά του και τα κρεμούσαν στις εξώπορτές τους, ώστε να ξορκίσουν τον πραγματικό κίνδυνο. Κάποιες από αυτές τις κούκλες σώζονται μέχρι σήμερα, αν και στις αρχές του 20ού αιώνα εμφανίστηκε μια νέα εκδοχή τους, ακόμα πιο πιστή θρυλείται στη μορφή του αληθινού Μωρού του Σατανά, η οποία είναι βέβαια στοιχειωμένη με το δαιμονικό μωρό. Το πνεύμα του κακού μωρού είναι και πάλι ζωντανό λοιπόν και όσοι έχουν στην κατοχή τους μια τέτοια κούκλα, ορκίζονται ότι τους ακολουθεί με τα γυάλινα μάτια της και μετακινείται ανεξήγητα τριγύρω…
