Μπορεί σε μας σήμερα να φαίνεται αξεδιάλυτος, ο αμερικανικός υπόκοσμος των δεκαετιών του 1930 και του 1940 αποτελούνταν όμως από ένα συνονθύλευμα εγκληματικών κύκλων που ενώνονταν με κάποιο τρόπο με την Κόζα Νόστρα.
Κι έτσι πλάι στους ιταλο-αμερικανούς γκάγκστερ της Μαφίας συνυπήρχε και η διαβόητη «Murder, Inc.», ένας ανεξάρτητος εκτελεστικός βραχίονας που συνδέθηκε με τη σικελική Μαφία κάνοντας όλες τις βρομοδουλειές της.
Το οργανωμένο αυτό έγκλημα είχε ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με τις ιταλικές «οικογένειες» με την πατροπαράδοτη εγκληματική ιστορία: ήταν απαλλαγμένο από παραδόσεις και πρωτόκολλα και δεν νοιαζόταν για εθνικότητες, φυλές, θρησκείες και τάξεις, καθώς ήταν σταθερά προσηλωμένο στο να βγάζει λεφτά όπως κι αν αυτά προέρχονταν.
Ιταλοί κακοποιοί, εβραίοι γκάγκστερ του Μπρούκλιν και άλλοι πολλοί απάρτιζαν τον κύκλο του εγκλήματος της Αμερικής αυτή την εποχή και όλοι λίγο-πολύ εκτελούσαν παραγγελίες για τη μαφιόζικη Επιτροπή, τη διοικούσα δομή των πέντε μεγάλων νεοϋορκέζικων οικογενειών δηλαδή αλλά και ιταλικών φαμιλιών από τη Φιλαδέλφεια, το Ντιτρόιτ, το Σικάγο και άλλες μεγάλες πόλεις.
Η εταιρία αυτή των δολοφόνων μπλέχτηκε σε όλες τις έκνομες δραστηριότητες του υποκόσμου, αν και εκεί που τα έδωσε πραγματικά όλα ήταν στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, απ’ όπου της κόλλησε εξάλλου ο αμερικανικός Τύπος το παρατσούκλι «Murder Incorporated»…
Λούι «Λέπκε» Μπουκάλτερ
Μαθητεύοντας στους «Gorilla Boys», μια συμμορία σκληρών πιτσιρικάδων του ανατολικού Μανχάταν που λειτουργούσε ως φυτώριο για το οργανωμένο έγκλημα, ο «Λέπκε» έμελλε να γίνει κεντρική φιγούρα του αμερικανικού υποκόσμου. Κι αυτό γιατί αναμείχθηκε από νωρίς με τις σικελικές οικογένειες και κατάλαβε ότι υπήρχε γόνιμο έδαφος για την αναρρίχησή του, μιας και οι «νονοί» αποζητούσαν να απεμπλακούν από τη βία που διέταζαν και τίποτα να μην μπορεί να τους συνδέσει με τα φονικά. Κι έτσι κάποιος έπρεπε να κάνει τη δουλειά.
Η διαδικασία ήταν απλή: μέσω μεσάζοντα, ο Λούι πληροφορούνταν ποιον ήθελε να ξεκάνει η Μαφία και έπρεπε κατόπιν να βρει τον κατάλληλο εκτελεστή του συμβολαίου θανάτου. Μόλις επιβεβαιωνόταν ότι ο στόχος είχε βγει από τη μέση, η δουλειά είχε ολοκληρωθεί. Ο δολοφόνος δεν λάμβανε φυσικά καμιά πληροφορία για τον εντολοδότη, την ίδια ώρα που είχε άπειρη ελευθερία για τον χρόνο και τον τρόπο της δολοφονίας.
Ο «Λέπκε» κατάλαβε από την πρώτη στιγμή πώς δούλευε το πράγμα και έκανε τη σπείρα του μια καλοκουρδισμένη μηχανή θανάτου, καμαρώνοντας ισόβια για τον επαγγελματισμό και τη διακριτικότητα των πρωτοπαλίκαρών του. Κάποια στιγμή βέβαια έγινε ξακουστός και άρχισε να λαμβάνει παραγγελίες και εκτός Κόζα Νόστρα, τις οποίες εκτελούσε φυσικά πρόθυμα φτάνει να μην αντιστρατεύονταν τα συμφέροντα της μαφιόζικης Επιτροπής. Υπολογίζεται ότι το συνδικάτο εγκλήματος του «Λέπκε» ξεπάστρεψε περισσότερους από 400 ανθρώπους.
Όσο για τον ίδιο τον άντρα, ήταν ένας ήσυχος και γενναιόδωρος άνθρωπος, πιστός σύζυγος και καλός οικογενειάρχης, που σύντομα βέβαια θα αποκτούσε και ένα άλλο χαρακτηριστικό, ως ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματούχος του οργανωμένου εγκλήματος που εκτέλεσε ποτέ το ποινικό σύστημα των ΗΠΑ! Ήταν το 1936 όταν ο εισαγγελέας τον έβαλε στο στόχαστρο, όπως και τον καλό του συνεργάτη Τζέικομπ Σαπίρο, και οι δύο άντρες εξαφανίστηκαν για να γλιτώσουν τις κατηγορίες.
Ο Σαπίρο παραδόθηκε στις αρχές τον Απρίλιο του 1938 και ο φυγάς «Λέπκε» στον ίδιο τον Έντγκαρ Χούβερ τον Αύγουστο του 1939. Τον Μάρτιο του 1944, όταν η υπόθεσή του έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, στάλθηκε στις φυλακές Σινγκ-Σινγκ όπου και κάθισε στην ηλεκτρική καρέκλα…
Τζέικομπ Σαπίρο
Ο θρύλος του αμερικανικού υποκόσμου θέλει τους Σαπίρο και «Λέπκε» να γίνονται συνεργάτες από τη στιγμή που ως έφηβοι κακοποιοί αποπειράθηκαν να ληστέψουν τον ίδιο πλανόδιο πωλητή! Είναι δεν είναι αλήθεια, το γεγονός παραμένει ότι οι δύο άντρες έγιναν σύντομα το πιο πετυχημένο εγκληματικό δίδυμο του αμερικανικού οργανωμένου εγκλήματος.
Ο Σαπίρο ήταν κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον «Λέπκε», κι έτσι στα μικράτα τους λειτούργησε ως μέντοράς του. Αυτός ήταν σκληρός και ήξερε τις κακοτοπιές, του έλειπε ωστόσο η διορατικότητα και το πνεύμα του μικρότερου συνεργάτη του. Οι εχθροί του τον αποκαλούσαν «γορίλα με κοστούμι», καθώς δεν ήταν παρά ένας τραμπούκος που τα είχε καταφέρει τελικά στο συνδικάτο εγκλήματος.
Σαπίρο και «Λέπκε» αλληλοσυμπληρώνονταν λοιπόν ως μούσκουλα και μυαλό και μαζί ανέβηκαν γρήγορα τα σκαλιά της νεοϋορκέζικης μαφίας, πιάνοντας ισχυρές φιλίες με τους κατοπινούς σουπερστάρ του εγκλήματος Λάκι Λουτσιάνο και Μέγιερ Λάνσκι. Ο Σαπίρο ήταν πραγματικά βίαιος και απολάμβανε ιδιαιτέρως τα σαδιστικά συμβόλαια θανάτου που εξασφάλιζε από την Επιτροπή, αν και όταν μεγάλωσε άλλαξε ειδικότητα στρατολογώντας τώρα νέους εκτελεστές και εκπαιδεύοντάς τους προσωπικά στη φρίκη και τον φόνο. Όπως είπαμε, παραδόθηκε το 1938, αν και δεν κατηγορήθηκε ποτέ για κανένα φονικό. Στη φυλακή μπήκε για εκβιασμούς και απάτες, όπου και πέθανε από ανακοπή καρδιάς το 1947.
Λούι Καπόνε
Ο άλλος Καπόνε (καμιά σχέση με τον Αλ) εκτελέστηκε στο Σινγκ-Σινγκ τον Μάρτιο του 1944 δίπλα στον «Λέπκε» για ένα διαβόητο φονικό που είχαν κάνει μαζί. Γεννημένος στη Νάπολη και μεγαλωμένος στο σκληροτράχηλο Μπούκλιν, ο Καπόνε άνοιξε κάποια στιγμή ένα εστιατόριο, όπου και ξέπλενε χρήματα για λογαριασμό μεγάλων εργατικών σωματείων και επαγγελματικών ενώσεων. Κι έτσι σύντομα διέθετε ισχυρές σχέσεις με τα σωματεία και τους επίορκους αρχισυνδικαλιστές τους, χρησιμοποιώντας κατόπιν τις διασυνδέσεις του για να εξελιχθεί σε τοκογλύφο και απατεώνα ολκής!
Το εστιατόριο του ήταν πόλος έλξης κακοποιών αλλά και νέων φιντανιών από τη γειτονιά, τα οποία στρατολογούσε για τις «βαριές δουλειές» της έκνομης επιχείρησής του, πριν τα στείλει να βρουν τον δρόμο τους στα μεγάλα σαλόνια του οργανωμένου εγκλήματος. Πάμπολλοι μελλοντικοί γκάγκστερ του χρωστούσαν την «ανακάλυψή» τους.
Ο Καπόνε, έχοντας τη βάση της εταιρίας-βιτρίνας του στη Νέα Υόρκη, ανοίχτηκε κάποια στιγμή στον υπόκοσμο του Ντιτρόιτ και πλέον ήταν απαραίτητος στη σικελική Μαφία όλης της Ανατολικής Ακτής, παρέχοντας νέους, αποτελεσματικότατους και ιδιαίτερα εχέμυθους στρατιώτες στους «νονούς». Ταυτοχρόνως, ήταν και ο ειρηνοποιός του υποκόσμου, καθώς λειτουργούσε ως μεσάζοντας μεταξύ των αντίπαλων φατριών και ιδιαίτερα ανάμεσα στην ιταλική και την εβραϊκή μαφία.
Παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ποτέ εκτελεστής, ο Καπόνε ήταν το μεγάλο αφεντικό της «Murder, Inc.» σε όρους διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού και επιχειρηματικών στρατηγικών, ένας άνθρωπος που απολάμβανε τον σεβασμό όλων των γκάγκστερ. Αν έκανε ένα λάθος, ήταν στον σχεδιασμό του φονικού που θα τον έστελνε τελικά στην ηλεκτρική καρέκλα…
Έιμπ Ρέλες
Αν η «Murder, Inc.» ήταν πράγματι τόσο αποτελεσματική επιχείρηση, τι ήταν αυτό που την έστειλε στα Τάρταρα; Οι Κασσάνδρες το έλεγαν εξάλλου από καιρό ότι επειδή της έλειπαν οι κώδικες τιμής αλλά και οι δεσμοί αίματος της Κόζα Νόστρα, όλο και κάποιος θα μετατρεπόταν σε καρφί για να σώσει το τομάρι του. Κάποιος θα έσπαγε τον νόμο της ομερτά δηλαδή, καθώς μόνο έτσι θα μπορούσε να γκρεμιστεί το στιβαρό συνδικάτο εγκλήματος. Όπως και έγινε.
Και έγινε από τον πιο τρομακτικό ίσως εκτελεστή που γνώρισε ποτέ ο αμερικανικός υπόκοσμος, έναν σωστό ψυχοπαθή που δεν έκρυβε τον σαδισμό και την αγάπη του για το έγκλημα. Ο Έιμπ ήταν πληρωμένος φονιάς και μάλιστα ιδιαιτέρως ικανός με τον παγοθραύστη. Τόσο βιρτουόζος ήταν στο έγκλημα με το συγκεκριμένο εργαλείο που μπορούσε να το χειριστεί τόσο επιδέξια που να μην αφήνει σημάδι. Κι έτσι φαινόταν πως τα θύματά του πέθαιναν από εγκεφαλική αιμορραγία και όχι από το μαχαίρωμά τους στο αυτί με τον παγοθραύστη.
Ήδη όμως από το 1940 ο Ρέλες ήταν στόχος των αμερικανικών αρχών καθώς το όνομά του μπλεκόταν σε πάμπολλες δολοφονίες. Κι έτσι για να αποφύγει την εκτέλεση, μετατράπηκε σε καρφί της αστυνομίας. Μετά μπήκε σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων, καθώς τώρα ήταν ο κορυφαίος καταδότης που είχαν γνωρίσει ποτέ οι δικαστικές αίθουσες των ΗΠΑ. Όλοι οι γκάγκστερ που καταδικάστηκαν ισόβια ή κάθισαν στην ηλεκτρική καρέκλα, συμπεριλαμβανομένων αυτών της λίστας μας, ήταν γιατί τους κατέδωσε η μαρτυρία του Ρέλες, ο οποίος γκρέμισε μόνος ουσιαστικά όλον τον εκτελεστικό βραχίονα του οργανωμένου εγκλήματος.
Ο Ρέλες ετοιμαζόταν να ζήσει μια νέα ζωή κάτω από κρατική προστασία όταν τον κάλεσαν για μια τελευταία φορά να καταθέσει κατά μεγαλοαφεντικού της Μαφίας. Όλη η υπόθεση στηριζόταν μάλιστα στη δική του μαρτυρία, γι’ αυτό και φυλασσόταν από έξι ένοπλους αστυνομικούς σε δωμάτιο ξενοδοχείου. Το πρωινό της δίκης, 12 Νοεμβρίου 1941, ο Ρέλες εκπαραθυρώθηκε και βρέθηκε νεκρός στο πεζοδρόμιο. Η τεράστια εισαγγελική έρευνα κατέληξε το 1951 πως ο θάνατός του ήταν ατύχημα, αν και αυτό δεν το «έφαγε» κανείς. Πλέον στον κόσμο του εγκλήματος είχε αποκτήσει ένα νέο, αρκούντως εκδικητικό, παρατσούκλι: «Το καναρίνι που μπορούσε να τραγουδά αλλά όχι να πετά»…
Χάρι «Πίτσμπουργκ Φιλ» Στράους
Ο «Πίτσμπουργκ Φιλ» ήταν σωστός άνθρωπος-ορχήστρα για το οργανωμένο έγκλημα: σχολαστικός και παραγωγικότατος εκτελεστής, ήταν εξίσου ικανός με το πιστόλι, το σχοινί και το εργαλείο που έμελλε να γίνει κλισέ, τον παγοθραύστη! Ο «Φιλ» δεν κουβαλούσε μάλιστα ποτέ σιδερικό μαζί του, για να μην έχει παρατράγουδα με τον νόμο σε ενδεχόμενο μπλόκο.
Κάποια στιγμή έγινε ο αρχιεκτελεστής του υποκόσμου και περισσότεροι από 100 φόνοι του πιστώνονται. Κι αν δεν ήταν το ιδιαιτέρως ειδεχθές έγκλημά του το 1939 να επισύρει τη λαϊκή κατακραυγή, αναγκάζοντας την αστυνομία να κάνει κάτι, πιθανότατα δεν θα πιανόταν ποτέ. Ο «Πίτσμπουργκ Φιλ» ήταν να εκτελέσει έναν λαθρέμπορο και εκβιαστή που είχε πατήσει τους λάθος κάλους, αν και ο απατεώνας πάλεψε λυσσαλέα και έκοψε κάποια στιγμή κομμάτια από τα δάχτυλα του εκτελεστή. Εξοργισμένος, ο Στράους και οι συνεργάτες του τον στραγγάλισαν αργά και βασανιστικά και κατόπιν μετέφεραν τη σορό του σε ένα γιαπί, όπου την έκαψαν. Δύο χρόνια μετά θα έκαιγαν και τον ίδιο τον «Πίτσμπουργκ» στο Σινγκ-Σινγκ…
