Όσοι έχουν πάει στον στρατό, ξέρουν καλά ότι το χειρότερο που μπορεί να κάνει ο οπλίτης στον πόλεμο είναι να παρακούσει τις εντολές των ανωτέρων του.
Το λέει εξάλλου καλύτερα το στρατιωτικό μότο: «εκεί που σταματά η λογική, αρχίζει ο στρατός»!
Κι όμως, παρά την οικουμενική ισχύ της τυφλής υπακοής των στρατιωτών στους αξιωματικούς, η Ιστορία είναι γεμάτη από πράξεις απείθειας, ιδιαίτερα όταν κάποιος παίρνει την πρωτοβουλία να θεωρήσει τη δική του ζωή λιγότερο σημαντική από τις ζωές των συναδέλφων του.
Μιλάμε για ήρωες των πεδίων της μάχης που αποφάσισαν να μην πειθαρχήσουν στις εντολές και όλοι θα συμφωνούσαν πως έκαναν καλά…
Στρατηγός Ντίτριχ φον Χόλτιτς
Ο στρατηγός της γερμανικής Βέρμαχτ ανέλαβε τη διοίκηση του ναζιστοκρατούμενου Παρισιού στις 8 Αυγούστου 1944. Οι εντολές από τον ίδιο τον Φύρερ ήταν ρητές: σε περίπτωση που η Πόλη του Φωτός ξανάπεφτε στα χέρια των Συμμάχων, ο αξιωματικός όφειλε να καταστρέψει όλα τα θρησκευτικά, ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία του Παρισιού, αφήνοντας πίσω του στάχτη και ερείπια. Η εντολή τού δόθηκε όταν οι συμμαχικές δυνάμεις των Αμερικανών, Βρετανών και της γαλλικής Αντίστασης κοντοζύγωναν στην πόλη.
Όπως ξέρουμε, το Παρίσι απελευθερώθηκε στις 25 Αυγούστου άθικτο, χωρίς να καταστραφεί αναίτια ούτε πετραδάκι. Στα απομνημονεύματά του («Καίγεται το Παρίσι;»), ο Χόλτιτς περιγράφει το πώς αψήφησε τις διαταγές του παράφρονα δικτάτορα καθώς δεν ήθελε να επιφέρει περαιτέρω όλεθρο, καταστροφή και αιματοχυσία στη γαλλική πρωτεύουσα: «Αν για πρώτη φορά παράκουσα εντολές, ήταν γιατί ήξερα ότι ο Χίτλερ ήταν παρανοϊκός».
Ο Χόλτιτς ρισκάρισε τόσο τη δική του ζωή όσο και της οικογένειάς του λέγοντας ψέματα στους ναζιστές επιτελείς του Βερολίνου πως η καταστροφή της πόλης είχε ξεκινήσει κανονικά! Η γαλλική Αντίσταση διατεινόταν βέβαια πως ήταν οι 2.000 μαχητές της που έδιωξαν άρον-άρον τη γερμανική φρουρά της πόλης, αν και η πραγματικότητα ήταν σαφώς διαφορετική: ο Χόλτιτς ήταν αυτός που απέτρεψε την ολοσχερή καταστροφή, επιτρέποντας έτσι στο Παρίσι να παραμείνει κέντρο τεχνών και πνεύματος μέχρι και σήμερα…
Ταγματάρχης Ντέιβιντ Τέιτς
Στις 24 Απριλίου 1951, ο υπολοχαγός τότε του αμερικανικού στρατού Ντέιβιντ Τέιτς ήταν επικεφαλής πληρώματος άρματος μάχης που βρισκόταν κοντά στον 38ο Παράλληλο, το όριο που χαρακτηρίζει έκτοτε την αποστρατικοποιημένη ζώνη μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας. Το τανκ δέχτηκε ένα ασθενές σήμα που καλούσε σε ενισχύσεις: αμερικανοί οπλίτες είχαν καθηλωθεί παραδίπλα στις θέσεις τους και δέχονταν βαριά πυρά, την ίδια ώρα που κάπου 300.000 κινέζοι στρατιώτες κοντοζύγωναν.
Τα άρματα μάχης είχαν πάρει την εντολή να αποσυρθούν, αλλά ο Τέιτς είχε αντίθετη γνώμη. Ζήτησε έτσι την άδεια από τους ανωτέρους του να παραμείνει αυτός και όποιος άλλος ήθελε εθελοντικά μπας και καταφέρουν να σώσουν τους αμερικανούς στρατιώτες.
Ο λοχαγός του όμως του αντιγύρισε από τον ασύρματο: «Έχουμε εντολές να εγκαταλείψουμε. Παράτα τους. Άσ’ τους να δώσουν τη δική τους μάχη». Ο Τέιτς αρνήθηκε φυσικά να υπακούσει και σύντομα έφτιαξε μια διασωστική ομάδα, η οποία προσέγγισε πράγματι τους 65 τραυματισμένους και καθηλωμένους στρατιώτες που δέχονταν ομοβροντίες πυρών, βοηθώντας τους τελικά να επιβιβαστούν στα άρματα μάχης.
Το παράσημο τιμής που πήρε από το ανδραγάθημά του στον Πόλεμο της Κορέας ο υπολοχαγός παραμένει ενεργό μέχρι και σήμερα, καθώς δεν είναι άλλο από τα ευχαριστήρια γράμματα και τις κάρτες που παίρνει κάθε χρόνο από όσους έσωσε εκείνη τη μέρα παρακούοντας τις διαταγές…
Υπολοχαγός Τόμας Ντέρικ
Κατά τη διάρκεια της Μάχης του Σάτλμπεργκ στη Νέα Γουινέα (Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος), ο υπολοχαγός Ντέρικ της Δεύτερης Αυστραλιανής Αυτοκρατορικής Δύναμης διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε με την υψηλότερη μάλιστα τιμή που απονεμόταν σε μέλη των ενόπλων δυνάμεων της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Η λυσσαλέα μάχη μαινόταν και δεν θα είχε ευτυχή κατάληξη για τους Αυστραλούς αν δεν είχε επιδείξει απίστευτη ανυπακοή ο Ντέρικ στις εντολές των ανωτέρων του που τον καλούσαν να αποσυρθεί.
Οι Αυστραλοί προσπαθούσαν να καταλάβουν την πόλη του Σάτλμπεργκ εδώ και 8 μέρες, οι ιαπωνικές δυνάμεις όμως κρατούσαν και ο φόρος αίματος ήταν βαρύτατος για τους Αυστραλούς. Τότε, στις 24 Νοεμβρίου 1943, ο Ντέρικ διατάχθηκε να εγκαταλείψει τη θέση του, καθώς φαινόταν πως η πόλη δεν θα έπεφτε. Τι απάντησε στον ασύρματο: «Δώστε μου 20 λεπτάκια ακόμα και θα έχετε την πόλη»! Κατόπιν διέταξε μια μικρή ομάδα να προωθηθεί πάνω στον λόφο και σύντομα κατάφερε να καταστρέψει 10 πολυβολεία, τόσο με χειροβομβίδες όσο και ακριβέστατες βολές.
Το ηθικό των Ιαπώνων καταβαραθρώθηκε και πολλοί εγκατέλειψαν τις θέσεις τους. Ο Ντέρικ επέστρεψε τάχιστα στη διμοιρία του και τους παρήγγειλε να ορμήσουν στην πόλη, κερδίζοντας πολύτιμο έδαφος μέχρι να ενταχθεί στην προσπάθεια κατάληψης και το υπόλοιπο τάγμα την επομένη το πρωί. Το Σάτλμπεργκ κατακτήθηκε!
Ο ταγματάρχης επέμεινε να υψώσει ο Ντέρικ την αυστραλιανή σημαία στην πόλη της Νέας Γουινέας στις 25 Νοεμβρίου 1943, όπως και έγινε. Για τον πολεμικό του άθλο και παρά την ανυπακοή στους ανωτέρους του, ο βασιλιάς της Αγγλίας του απέμεινε την υψηλότερη στρατιωτική τιμή της Κοινοπολιτείας λέγοντας: «Αναμφίβολα, η ικανή ηγεσία και η άρνηση του υπολοχαγού Ντέρικ να δεχτεί την ήττα, παρά το φαινομενικά αδύνατο της κατάστασης, κατάληξε στην κατάληψη του Σάτλμπεργκ»…
Αντισυνταγματάρχης Στάνισλαβ Πετρόφ
Ο σοβιετικός αξιωματικός έμεινε στην Ιστορία απλά απλά ως ο άνθρωπος που απέτρεψε τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο! Ήταν στη δεκαετία του 1980 που ο Ψυχρός Πόλεμος ζούσε τις τελευταίες ένδοξες μέρες του με τη θερμοπυρηνική απειλή να επικρέμεται πια σαν φάντασμα πάνω από τον πλανήτη και η κατάληξη του συγκεκριμένου περιστατικού θα ήταν σαφώς διαφορετική χωρίς την ψυχραιμία και την ευθυκρισία του αντισυνταγματάρχη Στάνισλαβ Πετρόφ.
Ο ανώτερος αξιωματικός ήταν διοικητής στο κέντρο ελέγχου του Συστήματος Έγκαιρης Πυρηνικής Προειδοποίησης όταν στις 26 Σεπτεμβρίου 1983 είδε τα μόνιτορ και τις ενδεικτικές λυχνίες να τρελαίνονται. Οι Αμερικανοί είχαν εκτοξεύσει τους πυρηνικούς πυραύλους τους κατά της ΕΣΣΔ ή μήπως το σύστημα είχε κολλήσει και ο συναγερμός ήταν πλαστός; Ο Πετρόφ αψήφησε τις εντολές για άμεση ενημέρωση των επιτελαρχών σε περίπτωση ενεργοποίησης του συστήματος και περίμενε μέχρι να δει τι συνέβη. Κι αυτό γιατί ήξερε ότι αν τηλεφωνούσε στο επιτελείο των σοβιετικών ενόπλων δυνάμεων, τότε οι «κόκκινοι» πύραυλοι θα ακολουθούσαν μέσα σε λίγα λεπτά την αντίθετη κατεύθυνση. Ο τρίτος και πυρηνικός πια παγκόσμιος πόλεμος θα ήταν γεγονός!
Εξαιτίας της ψυχραιμίας και της ικανότητάς του να σκέφτεται πριν δρα, ο πλανήτης χρωστά στον Πετρόφ την αποτροπή του πυρηνικού ολέθρου. Το περιστατικό αποκάλυψε τα ψεγάδια του προειδοποιητικού συστήματος των Σοβιετικών και συνέβαλε στην αποτροπή αντίστοιχων γεγονότων στο μέλλον.
Όσο για τον Πετρόφ, ούτε τιμωρήθηκε ούτε επιβραβεύτηκε για την απείθειά του, μνημονεύεται πάντως έκτοτε ως ο άνθρωπος που απέτρεψε την πυρηνική καταστροφή…
Υπολοχαγός Άλμπερτ Μπατέλ
Ο δρ Μπατέλ, δικηγόρος, μέλος του ναζιστικού κόμματος και υπολοχαγός της Βέρμαχτ, κατάφερε να αποτρέψει τη μεταφορά εβραίων αιχμαλώτων από πολωνικό γκέτο σε κολαστήριο θανάτου. Επικεφαλής μονάδας που ήταν στρατοπεδευμένη στο Πρζέμισλ της Πολωνίας, ήταν ο διοικητής του εκεί γκέτο και υπεύθυνος για τους εβραίους εργάτες που απασχολούνταν τώρα σε δουλειές του ναζιστικού στρατού.
Και τότε, στις 26 Ιουνίου 1942, ο Μπατέλ διέταξε τους στρατιώτες του να αποκλείσουν τη γέφυρα της περιοχής ώστε να αποτρέψουν τα SS να μπουν στο γκέτο και να πάρουν τους εβραίους! Ξέροντας ότι αψηφά εντολές και βάζει τόσο τη δική του ζωή όσο και των οπλιτών του σε κίνδυνο, ο Μπατέλ κατάφερε να κρύψει 80-100 εβραϊκές οικογένειες στο στρατηγείο του στο Πρζέμισλ.
Δυστυχώς, τα SS επέστρεψαν την επομένη και πήραν όσους εβραίους είχαν απομείνει στο γκέτο, αν και οι εκατοντάδες που είχε κρύψει ο Μπατέλ την προηγουμένη κατάφεραν να γλιτώσουν και να επιβιώσουν χάρη στη μοναδική πράξη ηρωισμού και ανυπακοής του γερμανού αξιωματικού.
Ο Μπατέλ τη γλίτωσε με απλή επίπληξη από τους ανωτέρους του και κάποια στιγμή πήρε και προαγωγή, πριν σταλεί στο πεδίο της μάχης. Αυτό που δεν ήξερε ο υπολοχαγός ήταν ότι το κατόρθωμά του είχε φτάσει στα αυτιά του Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος ήθελε να τον διώξουν από το ναζιστικό κόμμα και να τον συλλάβουν, αν και δεν θα προλάβαινε, μιας και η καρδιοπάθεια του Μπατέλ τον ανάγκασε να αποσυρθεί από την ενεργό στρατιωτική δράση το 1944. Ο Μπατέλ επιβίωσε του πολέμου και ονομάστηκε αργότερα «Δίκαιος των Εθνών» για το αγέρωχο όχι που είπε στους ομοεθνείς του και τη διάσωση φυσικά εκατοντάδων αθώων ζωών…
