Πολλαπλά τραύματα τα οποία θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στο ζήτημα της φιλοξενίας τους, φέρουν οι περισσότεροι από τους μετανάστες που φτάνουν στην Ιταλία αφού διασώζονται στη Μεσόγειο, υποστηρίζει η μη κυβερνητική οργάνωση Γιατροί για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Medu) σε μια έκθεσή της που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.
Η ιταλική οργάνωση μελέτησε σε βάθος, επί πολλούς μήνες, τις περιπτώσεις περίπου 100 ανθρώπων που κατάγονται από χώρες της Δυτικής Αφρικής και διαμένουν προσωρινά στη Σικελία, αφού ζήτησαν άσυλο στην Ιταλία, καθώς και 400 μεταναστών από την Ερυθραία που ζουν σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς στη Ρώμη.
Οι πρώτοι ταξίδευαν κατά μέσο όρο επί 22 μήνες και οι δεύτεροι 16 μέχρι να φτάσουν στην Ευρώπη και αφού πέρασαν υποχρεωτικά από την κόλαση της ερήμου. “Η έρημος είναι γεμάτη με τάφους. Είδα τόσα πτώματα, ανθρώπους που έπεσαν από οχήματα ή πέθαναν από τη δίψα” αφηγήθηκε ένας 19χρονος Νιγηριανός.
Σχεδόν όλοι είπαν ότι πέρασαν αρκετούς φρικτούς μήνες στη Λιβύη πριν να επιβιβαστούν στα σαπιοκάραβα που θα τους μετέφεραν στην Ιταλία: τους κρατούσαν έγκλειστους, τους ξυλοκοπούσαν, τους βασάνιζαν, τους στερούσαν το νερό και την τροφή. Μόνο το 35% από αυτούς δεν έχει καμία ουλή.
Ένας άνδρας 67 ετών από την Ερυθραία που ταξίδευε με τις δύο εγγονές του, ηλικίας 11 και 17 ετών, υποχρεώθηκε να αφήσει πίσω του τη μεγαλύτερη, ως σκλάβα των διακινητών.
Από τους 100 ανθρώπους που έχουν βρει καταφύγιο στη Σικελία, οι 20 είπαν ότι είδαν έναν από τους συντρόφους τους στο ταξίδι -μερικές φορές συγγενή τους- να πεθαίνει στην έρημο ή στη φυλακή, οι 15 είδαν έναν σύντροφο να δολοφονείται από αστυνομικούς, από διακινητές ή από δεσμοφύλακες και άλλοι τόσοι είδαν έναν σύντροφό τους να πανικοβάλλεται και να βουτάει στη θάλασσα…
Αν προστεθούν σ’ όλ’ αυτά οι πόλεμοι, οι διώξεις και η βία που ανάγκασαν τους ανθρώπους αυτούς να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, γίνεται φανερό ότι πολλοί από αυτούς πάσχουν από «αλληλοσυνδεόμενα σωματικά και ψυχικά προβλήματα», εξηγεί η έκθεση.
«Αφότου έφτασα στην Ιταλία αισθάνομαι θλίψη, αισθάνομαι ανημπόρια. Τρώω ελάχιστα και οι φίλοι μου λένε ότι δεν χαμογελάω πια. Τελείωσε… Ποτέ δεν θα γίνω όπως ήμουν πριν» αφηγήθηκε ένας νεαρός 22 ετών από τη Γκάμπια.
«Το σύστημα υποδοχής στην Ιταλία και την Ευρώπη θα πρέπει να λάβει υπόψη του ότι οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονταν ευάλωτοι καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού τους και αυτό δεν έσβησε με την άφιξή τους» τόνισε η οργάνωση, ζητώντας μεταξύ άλλων να περιοριστεί το μέγεθος των κέντρων φιλοξενίας στα 50-80 άτομα.
