Η επικοινωνία του Ντόναλντ Τραμπ με τον Βλαντιμίρ Πούτιν επικύρωσε ότι έρχεται με τον έναν ή άλλον τρόπο το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία και ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι καλείται να διαλέξει πως θα γίνει αυτό.
Μετά από τρία χρόνια πολέμου, η οικονομία της Ουκρανίας είναι περίπου 10% μικρότερη από τα προπολεμικά επίπεδα, σχεδόν το ένα τέταρτο των πολιτών της είναι εκτοπισμένο και το 15% εγκατέλειψε για πάντα τη χώρα. Η ώρα για κατάπαυση του πυρός έφτασε και όπως είπε ευθέως ο Τραμπ στον Ουκρανό πρόεδρο τον περασμένο μήνα: «Δεν κερδίζεις αυτή τη σύρραξη… Δεν έχεις τα χαρτιά».
Το Foreign Policy αναλύοντας τις επιλογές του Ζελένσκι, σημείωσε ότι έχει επτά άθλους για να σώσει τη χώρα του και να διασφαλίσει πως δεν θα πάνε χαμένες οι θυσίες του ουκρανικού λαού από το 2022 έως και σήμερα.
Πρώτον, πρέπει να αποδεχτεί πως ο Αμερικανός πρόεδρος είναι το πιο δυνατό χαρτί του, παρότι κατηγορεί το Κίεβο για τη ρωσική εισβολή και στηρίζει ανοιχτά τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Για να συμβεί αυτό, οφείλει να ζητήσει μια δεύτερη ακρόαση στον Λευκό Οίκο και να επιδείξει τον «δέοντα σεβασμό» που την τελευταία φορά απαίτησε ο Τζέι Ντι Βανς, εκ μέρους του Τραμπ.
Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν θα είναι εύκολο, γιατί θα πρέπει να παραμερίσει τον εγωισμό του και κυρίως να συμπεριφερθεί σαν υποτακτικός. Κι αν κρίνει κάποιος από το πρόσφατο ταξίδι στις ΗΠΑ, ενδεχομένως συμβεί δημόσια και όχι πίσω από κλειστές πόρτες.
Δεύτερον, η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ πρέπει να αποτελέσει μια μακρινή ανάμνηση και να αφαιρεθεί από τα ουκρανικά αιτήματα, καθώς ο Τραμπ είναι αρνητικός και δεν δέχεται καμία συζήτηση επί του θέματος.
Τρίτον, ο Ζελένσκι πρέπει να αποδεχτεί πως οποιαδήποτε συμφωνία επιτευχθεί δεν αλλάζει το γεγονός ότι η Ουκρανία θα μοιράζεται μια τεράστια έκταση γης στα σύνορα με τη Ρωσία, που είναι υπερδύναμη. Προκειμένου να εξετάσει τις επόμενες κινήσεις του, μπορεί να μελετήσει την ιστορία αντίστοιχων περιπτώσεων που υπήρξαν κοντά ή μακριά από την πατρίδα του.
Παραδείγματος χάριν, οι σχέσεις Καναδά-Μεξικού με τις ΗΠΑ, όπου οι πρώτες έχουν δεχτεί εισβολές από τη δεύτερη ή οι περιπτώσεις του Καζακστάν, της Μογγολίας και της Φινλανδίας που συνορεύουν με τη Ρωσία, προσφέρουν μια εικόνα.
Μοντέλο Κορέας, ρεαλισμός και στο βάθος η ΕΕ
Ο τέταρτος άθλος του Ζελένσκι είναι η εγκατάλειψη της θέσης για «αιώνια» ειρήνη, αφού τα στοιχεία δείχνουν ότι η Ρωσία θα εισβάλει ξανά κάποια στιγμή, ακόμα και αν δεν κυβερνάει ο Πούτιν. Μια ανακωχή παρόμοια με εκείνη στην Κορέα που επιτεύχθηκε στις 27 Ιουλίου 1953, θα μπορούσε να αποτελεί μια αχτίδα αισιοδοξίας.
Αυτό το μοντέλο ειρήνης δεν θα ανακόψει τις ρωσικές επεκτατικές βλέψεις, αλλά θα διατηρήσει την ουκρανική θέληση για ανάκτηση των χαμένων εδαφών. Ταυτόχρονα, θα θέσει το ουκρανικό κράτος σε στρατιωτική ετοιμότητα. Έτσι, μειώνονται οι πιθανότητες νέας εισβολής, αλλά κυρίως αυξάνονται εκείνες μιας επιτυχημένης άμυνας σε περίπτωση πολέμου.
Πέμπτον, ο Ζελένσκι οφείλει «να γίνει ρεαλιστής όσον αφορά τις δεσμεύσεις ασφαλείας» και «να μη στηρίζεται στα λόγια των Ευρωπαίων», έγραψε το Foreign Policy. Μια σκέψη είναι η εμπλοκή της Κίνας, ιδέα που δεν αρνείται ούτε ο Τραμπ, ο οποίος θέλει να διεξάγει μεγάλο οικονομικό πόλεμο στο Πεκίνο.
Μέχρι στιγμής, η μόνη σοβαρή πρόταση ασφαλείας προέρχεται από το Ηνωμένο Βασίλειο που δέχτηκε να στείλει στρατιώτες, αρκεί η Ουάσινγκτον να χρηματοδοτήσει το εγχείρημα ως εγγυήτρια δύναμη.
Ο έκτος άθλος του Ουκρανού προέδρου είναι ταυτόχρονα εύκολος, αλλά και δύσκολος. Ο Ζελένσκι θα πρέπει να προτείνει μια βιώσιμη ειρήνη που δεν θα καταρρεύσει τα επόμενα χρόνια. Σε αυτό συμφωνεί και ο Ντόλαντ Τραμπ, ο οποίος δεν θα ήθελε στην Ουκρανία νέα αιματοχυσία επί ημερών του ή όταν αναλάβει ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος, καθώς σχεδιάζει την κληρονομιά για του κινήματος του «Make America Great Again».
Ο έβδομος και τελευταίος άθλος για ένα βιώσιμο μέλλον είναι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συγκεκριμένη επιλογή -μαζί με άλλες- μπορεί να οδήγησε σε ρήξη τις σχέσεις Ουκρανίας-Ρωσίας, αλλά αποτελεί μονόδρομο. Οι ΗΠΑ στο εξής κείνται μακράν για να επέμβουν, η Μόσχα αποτελεί παρελθόν ούτως ή άλλως και μια αυτόνομη πορεία είναι άπιαστο όνειρο. Το ευρωπαϊκό άρμα λοιπόν, είναι το μόνο που απομένει, ώστε να μην πάει χαμένη η θυσία του ουκρανικού λαού
«Η Ουκρανία θα πρέπει να δεχτεί μια άσχημη ειρήνη», έγραψε στο Foreign Policy ο Γκράχαμ Άλισον, καθηγητής διακυβέρνησης στη Σχολή Κένεντι του Χάρβαρντ, τονίζοντας ότι «με αυτό τον τρόπο θα υπάρχει μέλλον για τις νέες γενιές της» ή «για την ακρίβεια θα συνεχιστεί η ύπαρξη του ουκρανικού έθνους».
