Αίμα κάλυπτε το πληγωμένο πρόσωπο του πτώματος, από πολλές βαθιές, κοφτερές πληγές. Περισσότερο ξεραμένο αίμα φαινόταν στα χέρια, τα πόδια και τους αστραγάλους, αίμα που είχε διαρρεύσει από φρικτές πληγές που είχαν διαπεράσει τα κόκαλα. Αυτές οι λεπτομέρειες, συγκεντρωμένες από διαδοχικές ομάδες εμπειρογνωμόνων στην εγκληματολογική παθολογία, καταγράφονται στο αρχαιότερο κομμάτι δολοφονικής απόδειξης στον κόσμο: τη Σινδόνη του Τορίνο.

Ο νεκρός άντρας, σωματώδης και γυμνός, πρέπει να υπέστη έντονες βασανιστήρια… αλλά δεν πέθανε από αιμορραγία. Ούτε σκοτώθηκε από τη βαθιά μαχαιριά στην αριστερή του πλευρά, κοντά στην καρδιά του. Υπήρχαν και άλλες πληγές, άγριες αλλά όχι θανατηφόρες, σημάδια ξυλοδαρμού που ξεκίνησαν από τους ώμους του και άφησαν σημάδια στην πλάτη και τους μηρούς του. Όλοι αυτοί οι τραυματισμοί συνέβαλαν στον θάνατό του, αλλά το φονικό όπλο ήταν ακόμη πιο φρικτό… η ίδια η βαρύτητα. Το θύμα σκοτώθηκε από το βάρος του σώματός του. Το όνομά του, φυσικά, ήταν Ιησούς από τη Ναζαρέτ.

Ο θάνατός του, από σταύρωση σε δημόσια εκτέλεση στην Ιερουσαλήμ γύρω στο 33 μ.Χ., πρέπει να ήταν αργός και ασυγκρίτως επώδυνος. Με το σώμα του να κρέμεται και να είναι υποστηριγμένο από τα χέρια του, πνίγηκε από το αίμα και το πλευριτικό υγρό που συσσωρεύτηκε γύρω από τους πνεύμονες του. Αφού το σώμα του κατέβηκε από τον σταυρό, τυλίχτηκε σε ένα λινό ύφασμα. Το αίμα του, που ήταν ακόμη υγρό, έβαψε το ύφασμα και στη συνέχεια, όπως πιστεύουν οι πιστοί, το σχήμα του σώματος του Χριστού αποτυπώθηκε θαυματουργικά στο λινό ύφασμα.

Τα πρώτα σαφή ιστορικά αρχεία δείχνουν ότι το σάβανο δόθηκε στην Εκκλησία από έναν γάλλο ιππότη, τον Ζεφρουά ντε Σαρνί, το 1354. Πώς ο ιππότης το απέκτησε παραμένει άγνωστο, αν και μπορεί να είχε αποτελέσει λεία από τις Σταυροφορίες στην Ιερουσαλήμ. Το 1578, το μετέφεραν για φύλαξη στο Τορίνο, στη βόρεια Ιταλία, όπου παραμένει μέχρι σήμερα. Ωστόσο, η κατάσταση του ως αληθινό κειμήλιο φαινόταν να αμφισβητείται πλήρως τη δεκαετία του 1980, από αναλύσεις που έγιναν με άνθρακα.

Η νέα επιστήμη, αν και αμφισβητήθηκε έντονα, φαινόταν να δείχνει ότι το σάβανο ήταν ψεύτικο, ένα αντίγραφο, ζωγραφισμένο με κόκκινη χρωστική. Αλλά το 2022 πραγματοποιήθηκαν νέες δοκιμές, οι οποίες αναίρεσαν τα προηγούμενα αποτελέσματα, αναζωπυρώνοντας την πιθανότητα το σάβανο να είναι πραγματικά το ύφασμα που τύλιξε το σώμα του Χριστού. Τώρα, ο αυστραλός ερευνητής Ουίλιαμ Γουέστ, ο οποίος μίλησε αποκλειστικά στην Daily Mail για τα ευρήματά του, δημοσίευσε έναν τελικό απολογισμό όλων των αντιπαραθέσεων, των λαθών και των απροσδόκητων ανακαλύψεων. Στο νέο του βιβλίο, «The Shroud Rises», καταλήγει σε ένα προκλητικό συμπέρασμα: ότι το σάβανο απεικονίζει, πέρα από κάθε αμφιβολία, το πρόσωπο και το σώμα του Ιησού Χριστού. Είναι, σύμφωνα με τον Γουέστ, σημαδεμένο με το ίδιο του το αίμα.

Επιπλέον, ισχυρίζεται ότι καταγράφει μια ακριβή τρισδιάστατη εικόνα των χαρακτηριστικών του, κάτι που καμία ανθρώπινη τεχνολογία δεν μπορούσε να κάνει πριν από την εφεύρεση των υπολογιστών. (Η τρισδιάστατη φύση της εικόνας ανακαλύφθηκε μόνο το 1976.) Ο Γουέστ πιστεύει ότι υπάρχουν πολλαπλά αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το σάβανο δεν είναι πλαστό.

Από τότε που το σάβανο εκτέθηκε για πρώτη φορά σε δημόσια θέα σε ένα μικρό γαλλικό χωριό πριν από 670 χρόνια, περιβαλλόταν από έντονες συζητήσεις. Πρόκειται για ένα λινό ύφασμα το οποίο φέρει την αποτύπωση ενός ανθρώπινου σώματος, τόσο εμπρός όσο και πίσω. Τα μάτια του είναι κλειστά, τα μαλλιά του είναι στο ύψος των ώμων, το πρόσωπό του έχει γενειάδα και τα χέρια του είναι διπλωμένα κάτω από τους γοφούς του. Η εικόνα, αν και αχνή, μπορεί να διακριθεί με γυμνό μάτι. Τα χαρακτηριστικά του είναι αμέσως αναγνωρίσιμα, καθώς για σχεδόν 2.000 χρόνια, έτσι απεικονίζουν οι χριστιανοί τον Ιησού στην τέχνη.

Η πιο σημαντική πεποίθηση στον χριστιανισμό είναι ότι ο Υιός του Θεού έδωσε τη ζωή του για να καθαρίσει όλους μας από τις αμαρτίες και ότι τρεις μέρες αργότερα αναστήθηκε από τους νεκρούς. Για αιώνες το σάβανο θεωρούνταν το ίδιο ύφασμα με το οποίο τυλίχτηκε το σώμα του Ιησού όταν τον κατέβασαν από τον σταυρό. Πώς η ομοιότητά του μεταφέρθηκε επάνω του ήταν πέρα από κάθε εξήγηση. Έπρεπε να είναι το αποτέλεσμα κάποιας θαυματουργής διαδικασίας. Αλλά, καθώς η επιστήμη προχωρούσε στο τέλος της βικτωριανής εποχής, οι ερευνητές άρχισαν να αναζητούν πιο πεζές απαντήσεις.

Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, ο τελευταίος βασιλιάς της Ιταλίας, Ουμπέρτο, έδωσε άδεια τον Μάιο του 1898 για την πρώτη φωτογράφηση του σαβάνου. Τη δουλειά ανέλαβε ένας ερασιτέχνης, ο Σεκόντο Πία. Χρησιμοποιώντας ηλεκτρικό φως (που ήταν προηγμένη τεχνολογία της εποχής) αντί για φλας, ο Πία φωτογράφησε το Σάβανο και άρχισε να αναπτύσσει την φωτογραφική πλάκα. Όταν την κράτησε στο φως, παραλίγο να του πέσει από την έκπληξή του. Οι κάμερες του 19ου αιώνα λειτουργούσαν καταγράφοντας μια «αρνητική» εικόνα. Οι σκοτεινές περιοχές εμφανίζονταν φωτεινές και αντίστροφα. Αλλά η εικόνα στην πλάκα του Πία δεν φαινόταν ως αρνητικό. Οι σκιές ήταν σκοτεινές και οι φωτεινές περιοχές ήταν φωτισμένες.

Συνεχίζοντας, οι αποδείξεις που δείχνουν την αληθινή ταυτότητα του Σαβάνου είναι αδιάσειστες. Τα επιστημονικά ευρήματα, τα αιματηρά ίχνη και οι μυστηριώδεις λεπτομέρειες συνθέτουν μια ανεξήγητη ιστορία που συνεχίζει να προκαλεί συζητήσεις και να εγείρει ερωτήματα.

Η ιστορία της Σινδόνης του Τουρίνο συνεχίζει να προκαλεί έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, τόσο στον επιστημονικό κόσμο, όσο και στον θρησκευτικό. Η τεκμηρίωση των επιστημονικών μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν για τη μελέτη της, από τον φωτογραφικό αρνητικό του 1898 έως τις σύγχρονες ιατρικές και χημικές αναλύσεις, προσφέρει σημαντικά στοιχεία για την αυθεντικότητά της.

Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες παράγοντες για την μελέτη της Σινδόνης είναι η απίστευτη ακρίβεια που παρουσιάζονται οι αποτυπώσεις του σώματος, οι οποίες συμφωνούν με τις γραφές σχετικά με την κατάσταση του σώματος του Ιησού Χριστού κατά τη διάρκεια της σταύρωσης. Τα σημάδια από τις πληγές, τις αιμορραγίες, τους μώλωπες και τα τραύματα που καταγράφηκαν στη Σινδόνη αντιστοιχούν ακριβώς σε όσα αναφέρονται στην Αγία Γραφή για τη βασανιστική σταύρωση.

Ωστόσο, η αμφισβήτηση παραμένει. Η θεωρία ότι η εικόνα αποτελεί αποτέλεσμα ενός ανεξήγητου θαύματος είναι αντιμέτωπη με την επιστημονική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία η δυνατότητα της ύπαρξης αυτής της τεχνολογίας στην αρχαιότητα, αλλά και η πιθανότητα ότι τα δεδομένα των χρονολογικών αναλύσεων ήταν λάθος, λόγω εξωτερικών παραγόντων, όπως η μόλυνση και η αναπαλαίωση του υλικού κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Ανεξαρτήτως της αλήθειας πίσω από τη Σινδόνη, η επίδρασή της στην πίστη και τη θρησκεία είναι αδιαμφισβήτητη. Εκατομμύρια πιστοί θεωρούν ότι είναι ένα θείο σημάδι που αποδεικνύει την αυθεντικότητα της ιστορίας της σταύρωσης και αποτελεί σημείο συγκέντρωσης για χιλιάδες προσκυνητές από όλο τον κόσμο. Ο καθένας με τον τρόπο του, είτε από θρησκευτική πίστη είτε από επιστημονικό ενδιαφέρον, συνεχίζει να αναζητά την αλήθεια πίσω από το μυστήριο.

Όπως και να έχει, η Σινδόνη του Τορίνο παραμένει ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα και ενδιαφέροντα αντικείμενα στην ιστορία των θρησκευτικών λειψάνων, συνδυάζοντας μυστήριο, πίστη και επιστήμη σε μια αναζήτηση για την κατανόηση ενός από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ανθρώπινης ιστορίας.