Η Δύση επικροτεί τους Τυνήσιους και Αιγύπτιους στον αγώνα τους για αλλαγή του καθεστώτος. Δεν θέλει να ανακατευτεί και ζητάει και από τους άλλους να αφήσουν τους κάτοικους της περιοχής αποφασίσουν μόνοι τους το μέλλον. Ωστόσο στην περίπτωση του Ιρακ και του Αφγανιστάν δεν έπραξε το ίδιο, αναφέρει ο αρθρογράφος της Guardian, Σάιμον Τζένκινς.
Ο Χόσνι Μουμπάρακ, είναι άλλος ένα Σαντάμ Χουσείν, που με τη βοήθεια άλλων κατάφερε να κυριαρχεί με πυγμή στη χώρα του. Με λιγότερο πλούτο από τον Σαντάμ, είχε περισσότερη ανάγκη την αμερικανική βοήθεια αλλά ήταν εξίσου σκληρός με τον λαό. Ο Σ. Τζένκινς αναρωτιέται με ποια λογική η Βρετανία και η Αμερική επιμένουν να στηρίζουν τέτοια καθεστώτα όπως του Μπεν Αλί στη Τυνησία, του καντάφι στη Λϊβυή μόνο και μόνο για να μην καταλάβουν ισλαμιστές την εξουσία.
Για τους Δυτικούς, αυτό που συμβαίνει στη περιοχή, υπενθυμίζει τις ρίζες της δημοκρατίας και πόσες χώρες ακόμη δεν έχουν τα βασικά δικαιώματα της ελευθερίας ψήφου και λόγου. Τώρα θα έπρεπε απλά να μείνουν απέξω και να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις χωρίς καμία προσπάθεια να ανακατευτούν, καταλήγει το άρθρο της Guardian.
