Προφανώς ο εφευρέτης Λίο Ο Βέλκερ είχε αγανακτήσει από τα πολλά σπουργίτια όταν αποφάσισε το 1977 να υποβάλει αίτηση για την ευρεσιτεχνία «παγίδα για σπουργίτια, τροφή για γάτες».
Η παγίδα του είχε ως εξής: Το σπουργίτι καταφθάνει σε κάτι που μοιάζει με μια συμπαθητική φωλιά και πατώντας σε ένα ξύλινο επίπεδο, το οποίο δεν αντέχει το βάρος του, πέφτει στο χαμηλότερο σημείο της φωλιάς. Από εκεί, η μόνη διέξοδος είναι προς τα κάτω, μέσω ενός μακρύ σωλήνα, καταλήγοντας εγκλωβισμένο σε ένα κελί, τα ανοίγματα του οποίου είναι σχεδιασμένα για να χωρούν μόνο το κεφάλι του σπουργιτιού.
Το σπουργίτι εγκλωβίζεται και δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να περιμένει τη γάτα. Όταν αυτή καταφθάσει, θα τραβήξει με το πόδι της το άτυχο σπουργίτι και θα έχει ένα εύκολο και θρεπτικό γεύμα.
Με αυτόν τον τρόπο ο εφευρέτης σκέφτηκε ότι θα έχει και τη γάτα χορτάτη και λιγότερα ενοχλητικά – για τον ίδιο – σπουργίτια.
