Γυναίκα φίλαθλος, ετών 52, με πάθος τη μπάλα, το γήπεδο και τον Ολυμπιακό

Όταν σκέφτεται κανείς ποδόσφαιρο, γήπεδο και οπαδούς, το μυαλό συνήθως πάει στην… τεστοστερόνη. Άντρες, ένταση, αδρεναλίνη, επεισόδια, συνθήματα πολλές φορές υβριστικά, ακόμη και χυδαία. Έχει επικρατήσει ως το «αντρικό σπορ» που οι περισσότερες γυναίκες αδυνατούν να καταλάβουν. Όσες φορές κι αν τους εξηγήσεις τι είναι το οφ σάιντ, ακόμη κι αν χρησιμοποιήσεις το χιλιοειπωμένο πλέον παράδειγμα – αστείο με τα ψώνια. Άλλωστε, οι εικόνες από γυναίκες στις κερκίδες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε είναι εκείνες των λίγων όμορφων κοριτσιών που ξεχωρίζουν και βρέθηκαν εκεί… άγνωστο πώς. Δεν μπορεί, θα συνόδευαν τον φίλο τους ή κάποιον συγγενή! Αλλά και οι φωτογραφίες που συνοδεύουν άρθρα που διαπραγματεύονται τη σχέση γυναικών και ποδοσφαίρου συνήθως περιλαμβάνουν άντρες εκστασιασμένους να σηκώνονται από τον καναπέ την ώρα που βλέπουν μπάλα και τα κορίτσια από πίσω απορημένα ή στραβωμένα με την όλη δυσνόητη κατάσταση. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι γυναίκες που καταλαβαίνουν από ποδόσφαιρο και μάλιστα είναι το πάθος τους. Δεν χάνουν αγώνα της ομάδας τους, διαβάζουν και ενημερώνονται διαρκώς για τις εξελίξεις γύρω από αυτήν, πηγαίνουν γήπεδο και κάθε χρόνο αγοράζουν εισιτήριο διαρκείας. Το πρόγραμμά τους ορίζεται από εκείνο της ομάδας. Έχουν τα γούρια τους και τα κολλήματά τους και ακούνε τη γκρίνια των δικών τους ανθρώπων όταν «κολλάνε» υπερβολικά με τη μπάλα. Μια τέτοια περίπτωση είναι η κ. Θεανώ Λιανού, ετών 52, παντρεμένη, μητέρα δύο κοριτσιών και «κολλημένη» με τον Ολυμπιακό. Η ίδια μιλάει στο newsbeast.gr για το πάθος της αυτό… – Πώς προέκυψε το πάθος σας με το ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό συγκεκριμένα; Από αντίδραση! Από αντίδραση στην οικογένεια! Ο μπαμπάς ήταν ΑΕΚτζής και έπρεπε να γίνω και εγώ γιατί είμαστε πρόσφυγες. Εμένα αυτό δεν μου άρεσε. Όχι η ΑΕΚ, δεν ήξερα, δεν είχα καμιά σχέση. Δεν μου άρεσε… Όλοι έχουν έρθει από κάπου, ήρθαν με το πλοίο και ήρθαν στο Λιμάνι (γέλια). Και έγινα Ολυμπιακός! Και μια φορά, ο μπάρμπας μου που μέναμε μαζί -αυτός Παναθηναϊκός- μου λέει: Έλα, αφού θέλεις τον Ολυμπιακό, να σε πάω στο γήπεδο. Και με πήγε στο παλιό το Καραϊσκάκη και έπαιζε Ολυμπιακός-Ηρακλής –ήταν ο Ηρακλής τότε με Χατζηπαναγή- και εμένα μου άρεσε. Και λέω, «όχι εγώ είμαι Ολυμπιακός». Ήμουν τότε 12 χρονών. – Με τι συχνότητα πηγαίνετε στο γήπεδο; Πριν γίνει το Καραϊσκάκη, πηγαίναμε όπου γης και πατρίς. Όπου ήταν ο Ολυμπιακός βρίσκαμε εισιτήρια. Το 2004 που χτίστηκε, παίρναμε εισιτήρια, κατέβαινα εγώ κάτω με το τρένο και περίμενα στην ουρά. Μετά από το 2005, παίρνω διαρκείας. Και πάω σε κάθε αγώνα. Δεν έχω πάει εξωτερικό δυστυχώς. Και όταν δίνεται η ευκαιρία και υπάρχουν σε Κύπελλο, τελικό και τέτοια, με το διαρκείας βγάζουμε το εισιτήριο. Πήγαμε και Θεσσαλονίκη που παίζαμε με τον Άρη τελικό Κυπέλλου. – Ο σύζυγός σας είναι επίσης Ολυμπιακός; Πού τον γνωρίσατε και πώς συνδυάζετε το πάθος σας για το ποδόσφαιρο με τη σχέση σας; Ναι, είναι επίσης Ολυμπιακός. Μου τον γνωρίσανε σε μικρή ηλικία και τότε ήμουν πολύ άρρωστη με ό,τι έχει σχέση με τον Ολυμπιακό. Και μια φορά που συζητούσαμε όταν βρεθήκαμε μόνοι μας, δεν ξέρω πώς ήρθε η συζήτηση και του λέω: Τι ομάδα είσαι; Μου λέει: Ολυμπιακός. Ουφ, ευτυχώς! Δεν νομίζω ότι αν ήταν άλλη ομάδα θα σταματούσα όλη την ιστορία. Απλώς θα ήμασταν λίγο περισσότερο… έντονοι. Γιατί αυτός δεν ήταν τόσο πολύ… Σαν άντρας ήταν διαφορετικό. Σαν γνώσεις… όχι! Εγώ είχα περισσότερες γνώσεις και από τότε και επειδή ασχολούμαι. Δεν είναι ότι ακολουθώ την ομάδα και είμαι και στις προπονήσεις… Απλώς τώρα που μου πήραν και το τάμπλετ σαν δώρο, έχω περισσότερο την ευκαιρία να ενημερώνομαι. Αλλά και από πριν, είχα τις εφημερίδες. Έπαιρνα στην αρχή τις δύο κάθε μέρα, «Φως» και «Πρωταθλητή», και μετά έπαιρνα τρεις. Και «Γαύρο». Κάθε μέρα και τις διάβαζα και τις τρεις από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία για να ξέρω: αυτός που «γλύφει» μέσα από την ομάδα, που είναι ο «Γαύρος» και μετά να παίρνω και τις αντιδράσεις και τελευταίο το «Φως» που ήταν αντικειμενικό. – Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ποδοσφαιρική κοινότητα είναι κατά βάση αντροκρατούμενη και κάπως φαλλοκρατική. Ποια είναι η αντιμετώπιση των άλλων φιλάθλων απέναντί σας; Πλέον με έχουν μάθει. Στην αρχή, δεν τους έδινα το δικαίωμα να με κριτικάρουν. Και αν άκουγα κάποιο σχόλιο, απαντούσα. Και τώρα και πιο παλιά υπήρχε το: «Τι ήρθε τώρα αυτή;». Ή συνήθως είναι το ότι κάποια γυναίκα συνοδεύει τον άντρα της, τον φίλο της δεν θέλει να τον αφήσει και θέλει να είναι μαζί του για να δει τι κάνει. Και υπάρχουν αυτά, ακόμα και τώρα. Εγώ πάω στο γήπεδο συνήθως με τον άντρα μου, αλλά πάω και μόνη μου. Έχω διαπληκτιστεί στο γήπεδο. Λεκτικά… δεν ξέρω αν τον έχω χτυπήσει κιόλας… στο ΟΑΚΑ (γέλια). Είναι όπως πας σε ένα σινεμά, σε ένα θέατρο και το εισιτήριο που έχεις γράφει και τη θέση σου, γράφει τον διάδρομο, μόνο δεν γράφει το όνομά σου. Αυτό το πράγμα, τη στιγμή που το κάνεις οπουδήποτε αλλού, πρέπει να γίνει και στο γήπεδο. Όταν λοιπόν έχω βγάλει εγώ εισιτήριο και έχω και τα παιδιά μου μαζί και οι θέσεις μου αυτές… αν καθίσω στη θέση του αλλουνού θα έρθει ο άλλος και θα με σηκώσει. Ήμασταν τέσσερις, ήταν και ο άντρας μου και μου είπε να πάω αλλού. «Όχι ρε φίλε, η θέση μου είναι εδώ». Έχω απαιτήσει και έχει σηκωθεί. Πρέπει να μάθουμε κάποια πράγματα. – Και τα συνθήματα είναι συνήθως χυδαία… Φωνάζετε εσείς αυτά τα συνθήματα; Όχι. Τα συνθήματα τα φωνάζω, αλλά όταν είναι με χυδαίες εκφράσεις, όχι! Έχω δικές μου λέξεις ή τα παραλείπω και πάω παρακάτω. Εγώ έχω βρίσει σε κάποια στιγμή έντασης. Το να πω «μ…α» και «άντε γ…» ναι, αλλά μέχρι εκεί. Τα άλλα τα πιο χυδαία με ενοχλούν, αλλά εντάξει… – Τι περιλαμβάνει το τελετουργικό μιας μέρας στο γήπεδο; Από το σπίτι ντύνομαι με τη φόρμα μου ή το τζιν μου και το αθλητικό. Ο άντρας μου ντύνεται, εγώ δεν βάζω του Ολυμπιακού. Το χειμώνα θα φορέσω το κασκόλ του Ολυμπιακού, αλλά όχι να φαίνεται, θα είναι στον λαιμό μου. Μετά πάμε από πολύ νωρίς, καθόμαστε κάτω, πίνουμε τον καφέ μας, δίνουμε ραντεβού με τους φίλους μας όλους που έχουμε κάνει εκεί, μιλάμε για το τι θα δούμε… Οι άντρες να κάνουν τον προπονητή για το ποιους θα βάλει, τι θα κάνει, τι θα δείξει… Και μετά ανεβαίνουμε στις θέσεις μας νωρίς νωρίς. Παράλληλα με τον αγώνα ακούω και ραδιόφωνο. Θέλω να ξέρω πώς σπικάρουν και τι λένε την ώρα που εγώ είμαι στο γήπεδο για την ομάδα μου. Εγώ έχω γίνει ο άνθρωπος μέσα στη θύρα 17 –τέσσερις πέντε σειρές πάνω κάτω- που σε κάποια αμφισβητούμενη φάση με ρωτάνε τι έχει γίνει. Και τις περισσότερες φορές ακούω Παναθηναϊκό ραδιόφωνο για να ξέρω πώς το βλέπουν οι «ακατοίκητοι» (γέλια) το παιχνίδι. Μετά το γήπεδο βλέπω αθλητικές εκπομπές και στο ίντερνετ πιάνω όλα τα σάιτ και το δικό μας και τους άλλους. – Τι λένε οι κόρες σας και ο άντρας σας για αυτό σας χόμπι-πάθος; Εντάξει, παλιά ήταν πάθος. Όταν έβλεπα, δηλαδή παλιά, στο σπίτι, που δεν είχαμε τη δυνατότητα να πηγαίνουμε στο γήπεδο, δεν υπήρχε περίπτωση όταν έβλεπα τον Ολυμπιακό στην τηλεόραση… τους έλεγα: «Ό,τι θέλετε να κάνετε, θα το πείτε πριν αρχίσει το παιχνίδι. Όταν αρχίσει το παιχνίδι, δεν υπάρχετε». Επίσης, δεν πάμε τουαλέτα πριν το παιχνίδι, πάμε μετά το παιχνίδι. Αλλά, εντάξει στην πορεία… Ναι, μου έχουν γκρινιάξει ότι είμαι «άρρωστη». – Τι θα γινόταν αν κάποια από τις κόρες σας σας έφερνε για γαμπρό έναν Παναθηναϊκό; Θα ξίνιζα λίγο, αλλά εντάξει… Πιστεύω ότι θα τα βρίσκαμε. Αν ήταν άσχετος, στην πορεία θα τον έβλεπα και δεν θα του έδινα σημασία από κει και πέρα. Τα κορίτσια μου τα πήγαινα γήπεδο από μικρά, από δημοτικό. Και όχι μόνο ποδόσφαιρο, και μπάσκετ και πόλο. Ήταν πολλές φορές που ο άντρας μου δούλευε, Κυριακή, και του άφηνα σημείωμα στο ψυγείο: «Έχω φαγητό στον φούρνο, είμαι στο γήπεδο με τα παιδιά». Βέβαια, όχι σε ντέρμπι. Δεν τα έπαιρνα αν ήμουν μόνη μου. Η μικρή δεν παρακολουθεί πλέον, η μεγάλη ούτε αυτή τόσο, αλλά κάποιες φορές αν λείπω και δεν έχω στο κινητό ίντερνετ με ενημερώνει. Τα τελευταία χρόνια αυτό, παλιότερα δεν έφευγα. Κανόνιζα και τις διακοπές μου πριν την αρχή του πρωταθλήματος. Δεν έβγαινα έξω αν παίζαμε. Φυσικά, όταν είναι εντός έδρας, δεν υπάρχει περίπτωση να βγω έξω με παρέα και όλοι οι φίλοι μου το ξέρουν ότι Σάββατο ή Κυριακή και αν η Λιανού έχει ποδόσφαιρο και είναι εντός έδρας δεν υπάρχει περίπτωση να βγει έξω. Θα πάει στο γήπεδο. Και αν θέλουν και περιμένουν, θα πάω να τους βρω μετά. Αν όχι, την επόμενη εβδομάδα. Ε, επειδή την επόμενη εβδομάδα θα ξέρω ότι δεν θα έχω πρόσβαση εκεί που θα είμαι, θα είμαι με τα ακουστικά στην ταβέρνα, θα ακούω το ποδόσφαιρο και θα συμμετέχω στη συζήτηση. Κι όταν παντρευόταν η κόρη μου και δεν γινόταν με το ντύσιμο που είχα να έβαζα κάπου το ραδιοφωνάκι με τα ακουστικά, είχα άλλους να μου πουν το σκορ. – Πώς βλέπετε τον Ολυμπιακό σήμερα και τι περιμένετε από την ομάδα σας; Πολλά περιμένω, αλλά δεν είναι η ομάδα μου η Μπαρτσελόνα (γέλια). Εντάξει, τώρα δεν είναι αρκετά καλά, ευελπιστώ ότι θα γίνει στην πορεία. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Εγώ θα συνεχίσω να πηγαίνω γήπεδο γιατί πήγαινα ακόμα και όταν δεν πήραμε τίποτα. Πιστεύεις κάτι, σου αρέσει κάτι, είναι ένα χόμπι. Θα έρθουν και οι νίκες, θα έρθουν και οι ήττες. Αν δεν παίξεις, δεν κερδίζεις. Και παίζεις και ο άλλος είναι καλύτερος και σε κερδίζει. Απλά!