Η φεμινίστρια που επινόησε το τηλεφωνικό σεξ

Γεννημένη στις γειτονιές του Μπρονξ στις 28 Αυγούστου του 1940, η Gloria Leonard ήταν η μικρότερη από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας όμως από πολύ νωρίς χρειάστηκε να σταθεί στα δικά της πόδια. Μεγάλωσε απότομα κι έγινε γρήγορα ανεξάρτητη και πολύ δυναμική. Η Leonard ήξερε από τη αρχή ότι δεν ανήκει στο Μπρονξ και δεν θα έμενε εκεί. Αυτό το είχε αποφασίσει. Ένας γάμος ήταν το εισιτήριο που έψαχνε για να φύγει. Ο γάμος δεν καρποφόρησε όμως το 1963 απέκτησε μία κόρη και θα έκανε τα πάντα για να μεγαλώσει το παιδί της. Αρχικά ξεκίνησε να εργάζεται στις δημόσιες σχέσεις και στη συνέχεια σε χρηματιστηριακή εταιρεία. Τα πράγματα στη δουλειά δεν πήγαν καλά, ο εργοδότης της έπεσε έξω. Όμως εκείνη δεν είχε περιθώρια να μείνει άνεργη. Είχε ένα παιδί να μεγαλώσει. Παράλληλα εργαζόταν ως ηθοποιός, παίζοντας κάποιους μικρούς ρόλους, ενώ το 1974 είχε κάνει δειλά δειλά και τα πρώτα της βήματα σε ταινίες πορνό. «Ήμουν μια εντελώς απελευθερωμένη γυναίκα, και το πορνό ήταν ένα τεστ για εμένα, για να ελέγξω τα όρια μου», θα έλεγε το 1983 σε συνέντευξή της. Η Leonard μπήκε στην βιομηχανία του σεξ το 1974 και γρήγορα πρωταγωνίστησε σε δεκάδες ταινίες. Μέχρι τα μέσα του ’80, έπαιζε σε 40 ερωτικές ταινίες. Μάλιστα ο δυναμικός της χαρακτήρας την ώθησε να υπεραμυνθεί των δικαιωμάτων των εργαζομένων στη βιομηχανία του σεξ. Το 1977 ήταν η πρώτη γυναίκα που προσελήφθη από το αντρικό περιοδικό High Society. Εκείνη όμως πήρε το ρόλο της πολύ σοβαρά. Η Leonard είδε μια άλλη ανάγκη του κοινού της εποχής της και εφηύρε το τηλεφωνικό σεξ επί πληρωμή: ενεργοποιεί και απελευθερώνει την ερωτική φαντασία, ανοίγει το μυαλό και τα θέλω, απενοχοποιεί τους πιο σκοτεινούς πόθους και φαντασιώσεις έτοιμες να τις μοιραστεί κάποιος με την φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.

Πώς ξεκίνησαν όλα

Με δική της πρωτοβουλία, στα πλαίσια της δουλειάς της στο περιοδικό, άνοιξε μια γραμμή για τα… προσεχώς. στην οποία οι αναγνώστες μπορούσαν να καλέσουν και να ακούσουν το περιεχόμενο του κάθε τεύχους πριν αυτό κυκλοφορήσει, με τη σέξι φωνή της Gloria. Ήταν ένα διαφημιστικό τρικ για το περιοδικό. Μία γυναίκα ομιλητής ηχογραφούσε μερικές σέξι προτάσεις και κάποιοι πλήρωναν για να ακούσουν τι έχει να πει. Γρήγορα οι ιθύνοντες κατάλαβαν ότι εάν κάποιος πλήρωνε για να ακούσει κάτι ηχογραφημένο, θα πλήρωνε και μάλιστα πολύ περισσότερα χρήματα για να μιλήσει ζωντανά με μία γυναίκα,. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το τηλεφωνικό σεξ. Στη συνέχεια, δημιουργήθηκε ένας ακόμη αριθμός στον οποίο οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να καλούν και να εκμυστηρεύονται τις ερωτικές τους φαντασιώσεις. Αυτά ήταν τα θρυλικά «976 phone lines». Μέσα από τις συνομιλίες τους με τη Gloria προέκυπταν διάφορες ιστορίες τις οποίες η ίδια δημοσίευε στο περιοδικό μέχρι το 1991. Μέχρι την άνοιξη του 1983 η γραμμή δεχόταν 500.000 κλήσεις την ημέρα. Για κάθε κλήση αξίας επτά σεντς, η τηλεφωνική εταιρεία έπαιρνε τα πέντε και το περιοδικό τα δύο. Σύντομα, το περιοδικό άνοιξε ακόμη δύο «ροζ» γραμμές επικοινωνίας αφού είχαν αποδειχθεί τόσο κερδοφόρες. Η Leonard είχε ξεκινήσει μια ολόκληρη σεξουαλική ανατροπή, μια επανάσταση για την εποχή της. Μια άλλη της ιδέα ήταν η διακωμώδηση των celebrities μέσα από αστείες φωτογραφίες τους. «Μας είχαν κάνει μηνύσεις και διασημότητες, όπως η Barbra Streisand» θυμόταν η Leonard σε συνέντευξη της για το Rialto Report, «παρόλα αυτά κερδίσαμε όλες τις υποθέσεις». Υπό τη διεύθυνση της Gloria, δημιουργήθηκε το Celebrity Skin, το πρώτο περιοδικό στην ιστορία που δημοσίευε ημίγυμνες φωτογραφίες διασημοτήτων, τύπου παπαράτσι και αρκετές διάσημες της εποχής φιλοξενήθηκαν στις σελίδες του έστω και άθελά τους. Μετά από μηνύσεις ιδιωτών, οι αρχές κινήθηκαν αρχικά το 1983 εναντίον του περιοδικού για τις τηλεφωνικές γραμμές, ωστόσο το ανώτατο δικαστήριο απεφάνθη πως δεν υπήρχε ομοσπονδιακός νόμος στις ΗΠΑ που να απαγορεύει το τηλεφωνικό σεξ. Το 1988 το Κογκρέσο πέρασε σχετικό νομοθετικό πλαίσιο που το κήρυσσε ως παράνομο με το τελικό πόρισμα να δίνεται εκ νέου από το ανώτατο δικαστήριο το οποίο με νέα απόφαση του, το 1989, απέρριπτε τη γνωμοδότηση του Κογκρέσου αφήνοντας τις εταιρείες ελεύθερες να προσφέρουν τηλεφωνικό έρωτα επί πληρωμή, δίνοντας το έναυσμα για να απογειωθεί ο κλάδος. Ο τζίρος ήταν μεγάλος, όμως η Leonard δεν κατάφερε να κάνει περιουσία. Όπως δήλωνε στο ντοκιμαντέρ του 1988, Porn: It’s a Living, «είμαι απολύτως άχρηστη σε ό,τι αφορά την οικονομική διαχείριση. Πέρασαν πολλά εκατομμύρια από τα χέρια μου αλλά κατάφερα να αποταμιεύσω ελάχιστα». Η ίδια αποσύρθηκε από το πορνό το 1984 και άνοιξε ένα συμβουλευτικό γραφείο για γυναίκες ηθοποιούς της βιομηχανίας του πορνό, το οποίο ονόμασε Club 90, με έδρα του τη Νέα Υόρκη. Το δόγμα της ήταν πως ποτέ δεν έκανε σεξ επί πληρωμή εκτός κινηματογραφικών στούντιο. Παράλληλα, έδινε ομιλίες σε όλες τις Πολιτείες υπεραμυνόμενη το δικαίωμα των γυναικών στην ελεύθερη επαγγελματική επιλογή, ακόμη κι αν η απόφαση τους τις οδηγούσε στη βιομηχανία του έρωτα. Εργάστηκε ως παραγωγός ερωτικών ταινιών από το 1989 μέχρι το 1992 και το 1998 έγινε πρόεδρος της οργάνωσης Free Speech Coalition (οργανισμός που εκπροσωπεί τους παραγωγούς ερωτικών ταινιών στις ΗΠΑ). Η Leonard πέθανε το 2014 από έμφραγμα στο σπίτι της στη Χαβάη σε ηλικία 73 ετών. Δεν μετάνιωσε ποτέ για την καριέρα της, αλλά αισθανόταν απογοητευμένη από την εξέλιξη του πορνό. «Τώρα πια όλοι έχουν μια κάμερα και κάνουν πορνό. Εμείς τότε κάναμε τέχνη. Γιατί να θυμάσαι τις πρωταγωνίστριες και τους πρωταγωνιστές τώρα πια; Το περιεχόμενο έχει γίνει πολύ “φθηνό”, χωρίς σενάριο, χωρίς κανένα ενδιαφέρον». Δείτε όλα τα θέματα του Weekend