Πριν μερικές εβδομάδες οι φαν των πολιτικών θρίλερ έκατσαν αναπαυτικά στον καναπέ τους προκειμένου να απολαύσουν τον 4ο κύκλο μιας εκ των δημοφιλέστερων τηλεοπτικών σειρών των τελευταίων χρόνων. Το «House of Cards» που ξεκίνησε το 2013 και σήμερα έχει ήδη βγει η 4η σεζόν του, ήρθε για να αλλάξει άπαξ διαπαντός το τηλεοπτικό τοπίο, όντας η πρώτη σειρά αξιώσεων η οποία κυκλοφόρησε σε παραγωγή του Netflix, με όλα τα επεισόδια του κάθε κύκλου να γίνονται την ίδια μέρα διαθέσιμα προς θέαση. Η επιτυχία του ήταν εμφατική, καθηλώνοντας το κοινό, με τους κριτικούς να το αποθεώνουν και τα βραβεία να έρχονται το ένα πίσω από το άλλο. Μέρος της επιτυχίας οφείλεται φυσικά και στην υποδειγματική ερμηνεία του Κέβιν Σπέισι στο ρόλο του απολύτως κυνικού πολιτικού, Φρανκ Άντεργουντ, που επιδιώκει να ανέλθει (και να διατηρηθεί) στα ανώτατα πολιτικά αξιώματα των ΗΠΑ, ικανοποιώντας την ακόρεστη δίψα του για εξουσία. Για να πετύχει τους σκοπούς του, ο Άντεργουντ οργανώνει κι εκτελεί σύνθετες δολοπλοκίες που περιλαμβάνουν τα πάντα: ωμά ψέματα, ευθείες απειλές, χειραγώγηση του Τύπου και των ψηφοφόρων, πισώπλατα μαχαιρώματα, αθέτηση υποσχέσεων και πολλά – πολλά ακόμη τεχνάσματα, όλα όσα απαιτούνται για να ανέλθει στην κορυφή, καθώς όπως μας λέει και ο ίδιος, στο πρώτο επεισόδιο: «Για εμάς που σκαρφαλώνουμε στην κορυφής τροφικής αλυσίδας, δεν μπορεί να υπάρξει έλεος. Υπάρχει μόνο ένας κανόνας: Κυνήγησε ή θα σε κυνηγήσουν». Το σκηνικό που ο Άντεργουντ ζει και κινείται δεν είναι άλλο από το πολιτικό κέντρο των ΗΠΑ, δηλαδή το Λευκό Οίκο και το Καπιτώλιο. Η Ουάσινγκτον, κατά την εξέλιξη της σειράς, γίνεται το σπίτι της οικογένειας Άντεργουντ, καθώς δίπλα στον Φρανκ στέκεται η επίσης απρόβλεπτα σκληρή σύζυγός του, Κλερ, η οποία έχοντας κι αυτή τους δικούς της στόχους να πετύχει, συμπληρώνει σε δολιότητα κι αμοραλισμό ό,τι λείπει από τον σύζυγό της. 
Το «σπάσιμο του 4ου τοίχου»
Η σειρά κατόρθωσε να καθηλώσει το κοινό παίζοντας έντεχνα με τη στερεοτυπική εικόνα που έχουν οι πολίτες για τον τρόπο άσκησης της πολιτικής, τη διαφθορά και τα σκάνδαλα που βασιλεύουν πίσω από τις σφραγισμένες πόρτες των κέντρων εξουσίας. Κι όμως, η «βρώμικη πολιτική» δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου στο «House of Cards», καθώς αυτό που κυριαρχεί είναι ο ανελέητος αγώνας του Φρανκ κι όλων όσων των περιτριγυρίζουν για εξουσία. Μέσα από τα ψυχρά χρώματα που κυριαρχούν, οι δημιουργοί της σειράς στήνουν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα όπου η ευθύτητα, η τιμιότητα και ο αγνός ιδεαλισμός απουσιάζουν εκκωφαντικά (κι αν τύχει να εμφανιστούν, γρήγορα εξαφανίζονται). Δεν είναι δηλαδή ο Άντεργουντ, ο «κακός» της υπόθεσης που κερδίζει επειδή περιτριγυρίζεται από ηθικούς πολιτικούς, αλλά μάλλον ο πιο αποτελεσματικός στη «δουλειά» του. Ο θεατής γρήγορα δένεται και μάλλον τείνει να στηρίξει τον Άντεργουντ, αντί να τον κριτικάρει και να ευχηθεί την πτώση του. Αυτό επιτυγχάνεται και χάρη στο περίφημο και σήμα-κατατεθέν της σειράς, «σπάσιμο του 4ου τοίχου», οπότε και ο Άντεργουντ γυρνά, κοιτάει το θεατή και μας μιλάει απευθείας, εξηγώντας τι σχεδιάζει, πού στοχεύει ή απλά τι σκέφτεται. 
Όταν ο Φράνσις ήταν… Βρετανός
Ο Σαίξπηρ και ο Ριχάρδος ο Γ’
«Μια καλή δόση “Ριχάρδου Γ’” πασπαλισμένη με ολίγον από “Μάκμπεθ”»
Ας γυρίσουμε όμως στην σαιξπηρική απόδοση του Ριχάρδου και την ομοιότητα του με τον Άντεργουντ, καθώς όπως έγραφε χαρακτηριστικά ο New Yorker, το 2013, η σειρά «οφείλει μεγάλο μέρος του στυλ και ύφους της στα σπουδαία έργα του Σαίξπηρ, μια καλή δόση “Ριχάρδου Γ’” πασπαλισμένη με ολίγον από “Μάκμπεθ”». Ακόμη κι αν οι δολοπλοκίες για την άνοδο στην εξουσία δεν αρκούν για να μας πείσουν για τον ξεκάθαρο παραλληλισμό των δύο άντρων, έρχεται ο Κέβιν Σπέισι και μιλά απευθείας στην κάμερα, σπάζοντας όπως είδαμε τον «4ο τοίχο». Πρόκειται για μια τεχνική δανεισμένη ξεκάθαρα από τον Ριχάρδο τον Γ’, που βλέπουμε και σε άλλα έργα του Σαίξπηρ, όπως τον «Οθέλο», όπου την τεχνική αυτή εφαρμόζει κι ο Ιάγος. 
