Ένα άγριο και ταυτόχρονα πανέμορφο φυσικό τοπίο απλώνεται στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης, στο μεσαίο «πόδι» της Πελοποννήσου. Το Ακροταίναρο ή Ακρωτήρι Ταίναρο (γνωστό και ως κάβος Ματαπιάς), οφείλει το όνομά του στο γιο του Δία, Ταίναρο, ο οποίος ίδρυσε και την ομώνυμη πόλη.
Κατά την αρχαιότητα θεωρείτο το σημείο όπου εντοπίζονταν οι πύλες του Άδη, η είσοδος δηλαδή προς τον Κάτω Κόσμο. Το ακρωτήρι είναι συνδεδεμένο και με τον Ηρακλή, καθώς εδώ βρέθηκε ο μυθικός ήρωας προκειμένου να κατέβει στον Κάτω Κόσμο και να αντιμετωπίσει τον Κέρβερο, εκτελώντας τον τελευταίο άθλο του (12ο) που του είχε αναθέσει ο Ευρυσθέας.
Το ακρωτήρι αποτέλεσε τόπο λατρείας για τον Θεό Ποσειδώνα και προηγουμένως για τον Θεό Απόλλωνα. Ο τελευταίος, μάλιστα, το παραχώρησε στον Ποσειδώνα με αντάλλαγμα τους Δελφούς, όπου και έχτισε το μαντείο του. Τέλος, η περιοχή αποτελούσε σημαντικό τόπο λατρείας και για τους Σπαρτιάτες κατά την αρχαιότητα.
Ο επισκέπτης σήμερα εκτός από τα ερείπια του ναού του Ταινάριου Ποσειδώνα, μπορεί να παρατηρήσει ένα εντυπωσιακό ψηφιδωτό οικίας.
Σημείο αναφοράς του ακρωτηρίου και ο φάρος που χτίστηκε από τους Γάλλους κατά τον 19ο αιώνα. Ένα κτίσμα ύψους 16 μέτρων που «φώτιζε» τον θαλάσσιο δρόμο των πλοίων της εποχής. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Στράβωνα οι ναυτικοί από το συγκεκριμένο σημείο υπολόγιζαν τις ναυτικές αποστάσεις.
