Αλλά γιατί κάθε φορά τα ίδια;
Θέλω να απολαύσω τον ήλιο, αλλά χωρίς βαβούρα. Θέλω να χαθώ στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, αλλά χωρίς να μου κόβουν τη θέα αυτοκίνητα. Θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό… αλλά να είμαι εδώ! Άλλωστε σε περιόδους κρίσης είναι πιο βολικό…
Πόσοι από εμάς τους Θεσσαλονικείς δεν έχουμε σκεφτεί ότι το ηλιοβασίλεμα στην παραλία είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορεί να μας προσφέρει αυτή η πόλη; Πόσοι από εμάς όμως έχουμε σκεφτεί να το απολαύσουμε από ψηλά;
Η ώρα είναι 18:30 μ.μ. και βρίσκομαι στην Άνω Τούμπα στο τέλος της οδού Χριστόφορου Περαιβού. Ο εξοπλισμός άνετος και ελαφρύς. Φόρμες, αθλητικά παπούτσια, γυαλιά ηλίου, ένα μπουκαλάκι νερό και το κινητό (για παν ενδεχόμενο). Περνάω τη γέφυρα πάνω απ’ την περιφεριακή οδό. Ο θόρυβος των αυτοκινήτων θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα αφήσω πίσω μου…
Έχω αρχίσει ήδη να ανεβαίνω. Ο αέρας είναι διαφορετικός. Τα αναδασωμένα κομμάτια έχουν αρχίσει να θεριεύουν. Πράσινο, ήλιος, καθαρός αέρας και αυτή η ξεκούραστη ηρεμία. Ξεχάστηκα. Κι όμως δεν έχω πάει μακριά.
Λίγοι αλλά τακτικοί οι περιπατητές στο βουνό. Ένα νεύμα, μια καλησπέρα, ένα χαμόγελο καθώς προσπερνιούνται. Έχουν συναντηθεί άλλωστε αρκετές φορές στην ίδια διαδρομή. Εγώ την κάνω για πρώτη φορά, αλλά δεν νιώθω ξένη. Κατά ένα μαγικό τρόπο αισθάνομαι οικεία με το περιβάλλον και τους ανθρώπους που συναντώ. Εκατό μέτρα μακριά από τις τελευταίες πολυκατοικίες και νιώθω ότι οι σχέσεις εδώ με τους λιγοστούς περιπατητές είναι πιο ανθρώπινες.
Έχει περάσει ήδη μια ώρα και έχω αφήσει πίσω όλες μου τις έγνοιες. Η ανηφόρα όμως δεν λέει να σταματήσει. Δυο κυρίες, που μου ρίχνουν μερικά χρόνια, με προσπερνούν με μεγάλη άνεση. Δεν θα το βάλω κάτω. Άλλωστε θέλω να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ για να δω το ηλιοβασίλεμα.
Μισή ωρίτσα ακόμη και μετά θα αρχίσω να κατεβαίνω, έχοντας την πόλη συνέχεια μπροστά μου. Είναι νωρίς. Θα πρέπει να περιμένω λίγο να περάσει η ώρα. Ο ήλιος δεν θέλει να φύγει ακόμη. Ελαττώνω το ρυθμό μου και παίρνω βαθιές ανάσες. Αρχίζω να σκέφτομαι…χωρίς βιασύνη…
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, οι έντονοι ρυθμοί της καθημερινότητας, το άγχος, το στρες, ο ανταγωνισμός στον εργασιακό χώρο, η κακή διατροφή είναι προβλήματα που μας ταλαιπωρούν καθημερινά. Τί κάνουμε όμως γι’ αυτό; Γυρνάμε στο σπίτι μας και πασχίζουμε να βρούμε τη λύση. Ίσως να ήταν καλύτερα τη λύση που ψάχνουμε να την αναζητήσουμε αλλού. Εκτός των τειχών του σπιτιού μας και μακριά από τον αναπαυτικό καναπέ μας. Γιατί όσο πιο αναπαυτικός είναι ο καναπές τόσο αναπαύεται και το μυαλό… Και η λύση δεν έρχεται!
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν; Μια βόλτα στο βουνό! Η επαφή μας με το πράσινο, τον καθαρό αέρα και η σωματική άσκηση είναι αναζωογονητικές για τον οργανισμό. Κι αν ακόμη δεν βρούμε τη λύση σε όλα μας τα προβλήματα, σίγουρα και έστω για μια ημέρα θα έχουμε κερδίσει ψυχική ηρεμία και ισορροπία.
Η ώρα έχει περάσει και ο ήλιος έχει αρχίσει να με αποχαιρετάει. Το βήμα μου γίνεται γοργό. Δεν θέλω να με βρει η νύχτα στο βουνό. Βρίσκω την κατάλληλη τοποθεσία και αποτυπώνω τη θέα στη φωτογραφική μηχανή. Για εσάς!
Γιατί εγώ έχω κρατήσει τις εικόνες μέσα μου με ανεξίτηλο μελάνι…
Μην ξεχνάτε ότι:
1. Η ενασχόληση με τη φύση μας προκαλεί ένα αίσθημα ασφάλειας, περιορίζει το στρες και μας αναζωογονεί.
2. Μετά από μερικές επαναλήψεις αρχίζουν να φαίνονται τα οφέλη της άσκησης στο σώμα μας.
3. Δεν υπάρχει το πρόβλημα της αναζήτησης θέσης για στάθμευση, όπως συνήθως συμβαίνει στο κέντρο της πόλης.
4. Είναι καλύτερα -και λιγότερο επικίνδυνα- με παρέα.
5. Προσοχή στην ώρα αναχώρησης από το βουνό, γιατί υπάρχει κίνδυνος να σκοτεινιάσει και να χαθούμε.
