Ραούλ, ο βασιλιάς της «βασίλισσας»

Ναι, δεν αποσύρεται στο υψηλότερο επίπεδο. Δεν παρέμεινε μέχρι το φινάλε της ποδοσφαιρικής του καριέρας στην Ευρώπη, ώστε να καταθέτει τα διαπιστευτήριά του στην πάροδο των χρόνων σε ισχυρό ανταγωνισμό. Υπάρχει η άποψη ότι είναι καλό να αποσύρεσαι όσο ακόμα βρίσκεσαι στην κορυφή και αυτό για τον Ραούλ δεν έγινε μετά το πέρασμά του από το Κατάρ και το φινάλε στο NASL των ΗΠΑ. Παρ’ όλα αυτά, κανείς μα κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η αποχώρησή του δεν αφήνει μια τρύπα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο… Ένα κενό που θα μείνει ακάλυπτο. Πρόκειται για έναν εκ των θρύλων του αθλήματος, με τίτλους, τρομερές στιγμές, φοβερά γκολ, ταπεινό, που δεν απασχόλησε ποτέ με την εξωγηπεδική του ζωή και πάντοτε τιμούσε την Ισπανία, την οικογένειά του, τη σύζυγό του και την αγαπημένη του Ρεάλ. Στα 38 του χρόνια, έριξε τους τίτλους τέλους με τη φανέλα της New York Cosmos, στην οποία και βρισκόταν από το 2014. Πανηγύρισε τον τελευταίο τίτλο του πρωταθλητή, βοηθώντας την τελευταία του ομάδα να επιστρέψει στην κορυφή του NASL έπειτα από πέντε χρόνια. Ήταν το 22ο τρόπαιο του Ραούλ. Εννοείται ότι η πλειοψηφία των τίτλων και των διακρίσεων που πανηγύρισε, ήρθαν με την ολόλευκη φανέλα που δεν θα ήθελε ποτέ να τη βγάλει. Αυτή της Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορεί ο Κριστιάνο Ρονάλντο να τον ξεπέρασε στους σκόρερ όλων εποχών για τη «βασίλισσα», μπορεί να τον προσπέρασε και στα γκολ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ, όμως, ήταν σαν να τον… είχε χρίσει διάδοχό του. Όταν αποχώρησε από το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», έπειτα από 16 χρόνια προσφοράς, τιμής και αξιοζήλευτης αφοσίωσης, είχε αφήσει στον «CR7» τη φανέλα του με τον αριθμό «7», ενώ, ο Πορτογάλος, όσο αγωνίστηκε μαζί του, προσπάθησε να προσομοιώσει στοιχεία του Ισπανού στο δικό του παιχνίδι και να μάθει πολλά από την ηρεμία και την αρχηγική προσωπικότητα του Ραούλ μέσα στο γήπεδο. Πρωταθλητής Ευρώπης, Πρωταθλητής Ισπανίας, Κυπελλούχος Γερμανίας, Πρωταθλητής στο Κατάρ, Πρωταθλητής στο NASL, μια ποδοσφαιρική ζωή με αναρίθμητα γκολ. Ένας άνθρωπος που όπως πολύ σωστά είπε στην τελευταία συνέντευξη Τύπου, κέρδισε όλους τους οπαδούς, είτε αυτοί ήταν των ομάδων στις οποίες βρέθηκε, είτε αντίπαλοι. Δεν του κρατούσες κακία, παρά μόνο για λίγα δευτερόλεπτα όταν τον έβλεπες να σκοράρει εις βάρος της ομάδας σου και να πανηγυρίζει. Όταν περνούσε αυτό το συναίσθημα της απογοήτευσης, χαιρόσουν που τον έβλεπες να παίζει και απολάμβανες το killer – instict. Στην Ισπανία σκόραρε για πρώτη φορά απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης, παίζοντας… βασικός στο μεγάλο ντέρμπι της ισπανικής πρωτεύουσας, μόλις στη δεύτερη συμμετοχή του με την ομάδα Ανδρών, τον Νοέμβρη του 1994. Όσοι δεν τον είχαν πιστέψει μέχρι εκείνη τη στιγμή, αναθεώρησαν βλέποντάς τον να σκοράρει με αριστοτεχνικό αριστερό σουτ, με τη μπάλα να έχει εντελώς αντίθετη φορά, αλλά να υπακούει … ευλαβικά στο χτύπημα από το πόδι του. Αυτό ήταν. Ένας μύθος γεννιόταν στο ποδοσφαιρικό στερέωμα… Δυστυχώς για εκείνον συναισθηματικά, αλλά ευτυχώς επαγγελματικά αφού γνώρισε και νέα πράγματα πέρα από τη Ρεάλ, δεν ολόκληρωσε την καριέρα του στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Στη Γερμανία, με τη φανέλα της Σάλκε, πέτυχε γκολ στο ντεμπούτο του απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου, το 2011 πέτυχε το καλύτερο γκολ της Bundesliga με μια εξαιρετική λόμπα, ενώ στην τελευταία του εμφάνιση στη «Veltins Arena» έβαλε γκολ και υποκλίθηκε στον κόσμο που τον αποθέωνε και φρόντισε να κάνει αξέχαστη τη μέρα. Από τις νύχτες που δεν θα ξεχάσει ποτέ ήταν κι εκείνες των τελικών του Τσάμπιονς Λιγκ το 2000 και το 2002, έχοντας σκοράρει τόσο με την απίστευτη κούρσα στον ισπανικό «εμφύλιο» με τη Βαλένθια, όσο και απέναντι στη Μπάγερ Λερβερκούζεν προτού του κλέψει όλη τη δόξα και μείνει στην ιστορία ο Ζιντάν με το γνωστό γκολ – όνειρο. Η Ρεάλ, τον αποχαιρέτησε με φιλικό παιχνίδι κόντρα στην Αλ Σάαντ, έχοντας στήσει μια ειδική εξέδρα στον αγωνιστικό χώρο με όλα του τα τρόπαια και τους οπαδούς να χειροκροτούν ξανά τον δικό τους ήρωα. Τον αρχηγό τους. Τον άνθρωπο που αγάπησε την ομάδα όπως αυτοί. Τον Ιππότη της Ισπανίας. Τρία πράγματα δεν θα ξεχάσουμε ποτέ όσοι τον παρακολουθήσαμε και θα μας μείνει το κενό αυτό… Το «Shhhh» μπροστά στους οπαδούς της Μπαρτσελόνα, το φιλί στο δαχτυλίδι για ν’ αφιερώσει τα γκολ στη σύζυγό του, την πλάτη και την υπόδειξη του ονόματός του… Μεγάλε Ραούλ…

Αναλυτικά οι τίτλοι του: Ρεάλ Μαδρίτης: Διηπειρωτικό: 1998, 2002 Τσάμπιονς Λιγκ: 1998, 2000, 2002 Σούπερ Καπ Ευρώπης: 2002 Πρωτάθλημα: 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008 Σούπερ Καπ Ισπανίας: 1997, 2001, 2003, 2008 Σάλκε: Κύπελλο Γερμανίας: 2011 Σούπερ Καπ Γερμανίας: 2011 Αλ Σάαντ: Πρωτάθλημα: 2013 Κύπελλο: 2014 New York Cosmos: Spring Season: 2015 Woosnam Cup: 2015 Soccer Bowl: 2015 Ατομικές διακρίσεις: Χρυσή Μπάλα: Ασημένιο βραβείο 2001 Παίκτης της χρονιάς: Αργυρό βραβείο 2001

 

 

 

 

Πηγή: gazzetta.gr