«Πλέον δεν δέχομαι από τον εαυτό μου να κάνει μεγάλα λάθη. Θέλω να φτάσω στο επίπεδο, στα 30 μου, να είμαι κάθε χρονιά στα μετάλλια». Αυτή είναι η καλύτερη περίοδος για έναν αθλητή της σφυροβολίας: από τα 30 μέχρι τα 33 και ο Χρήστος Φραντζεσκάκης έχει όλο το μέλλον μπροστά του.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο βίωσε για πρώτη φορά τη γιορτή του παγκόσμιου αθλητισμού, αν και η πανδημία δεν είχε αφήσει πολλά περιθώρια για μια κανονικότητα στους Αγώνες. Στο Παρίσι, ο 24χρονος σφυροβόλος ρίχνεται (στις 12:35 στα προκριματικά του Β’ γκρουπ σφυροβολίας ανδρών) στη μάχη των προκριματικών με στόχο μια θέση στον τελικό.
Πώς προετοιμάζεται ένας αθλητής της σφυροβολίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Το καθημερινό πρόγραμμα, για πέντε φορές την εβδομάδα, μέχρι να βρεθεί ο Χρήστος Φραντζεσκάκης στο Παρίσι, περιελάμβανε καθημερινές βολές διάρκειας περίπου μιάμισης ώρας. Ακολουθούσε πρόγραμμα ειδικών ασκήσεων, προσαρμοσμένες στην κίνηση της σφύρας. Βάρη και μετά νέο πρόγραμμα εξειδικευμένων ασκήσεων.
Μίλησα με τον Χρήστο πριν πετάξει η ελληνική αποστολή για το Παρίσι, στο περιθώριο ξεκούρασης από τη μία προπόνηση στην άλλη. Ακολουθούν όλα όσα μου είπε το μέλος της Stoiximan Belle Equipe.
– Η σφυροβολία δεν είναι ένα τόσο δημοφιλές άθλημα. Πώς το επέλεξες;
Η σφυροβολία είναι ένα πολύ δύσκολο και ιδιαίτερο αγώνισμα. Δεν είναι για όλους, δεν είναι για τον οποιονδήποτε. Θέλει ένα χάρισμα. Δεν σημαίνει πως, αν δουλέψεις ένα δυο χρόνια, θα πετύχεις. Βλέπω παιδιά που το ξεκινούν και το αφήνουν. Η βολή της σφύρας, έτσι την έχω συνδυάσει εγώ τουλάχιστον, είναι γεμάτη με αισθήσεις. Δεν είναι εντολές. Αν μου πει ο κόουτς κάνε αυτό, θα το κάνω πολύ δύσκολα. Αν μου πει νιώσε αυτό, θα μου βγει πολύ καλύτερα. Ξέρω αν θα είναι η βολή μεγάλη ή μικρή, πριν φύγει η σφύρα από τα χέρια μου. Το καταλαβαίνω από το πόσο μου τραβάει τα χέρια. Αν για παράδειγμα επιταχύνει ο αθλητής και όχι η σφύρα, οπότε δεν έχει την ίδια ταχύτητα, τότε η βολή δεν θα είναι καλή. Όταν όμως η βολή θα έχει τεχνική, θα είναι μεγάλη.
– Υπήρξε στιγμή που σκέφτηκες να παρατήσεις τη σφύρα και να ασχοληθείς με κάτι άλλο;
Ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω. Η χειρότερη μου χρονιά ήταν το 2018. Ήταν η χρονιά που έδινα Πανελλήνιες. Δεν είχα γήπεδο να κάνω προπόνηση – όχι πως τώρα έχω, σε ένα δανεικό χωράφι είμαι και τώρα. Ασχολούμουν ακόμη με τις αγροτικές δουλειές. Και καταφέρνω να είμαι εκείνη τη χρονιά ο καλύτερος στην κατηγορία Κ20. Έχω κάνει βολή 81,30 μ. και πάω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ως φαβορί. Κάνω τρεις άκυρες στον προκριματικό. Τεράστια απογοήτευση. Μετά ξεκίνησα με ψυχολόγο. Ούτε τότε το έβαλα κάτω. Δεν μου πέρασε από το μυαλό να σταματήσω. Η καθημερινότητά μου είναι φτιαγμένη πάνω στη σφύρα. Θέλω να αγωνίζομαι όσο με κρατάνε τα πόδια μου.
– Πόσο δύσκολο είναι να προέρχεσαι από την ελληνική περιφέρεια, όπου οι υποδομές δεν είναι ανάλογες με αυτές της Αθήνας; Οι αντίπαλοι αθλητές δεν έχουν ένα πλεονέκτημα;
Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα δεν έχει πουθενά εγκαταστάσεις. Από εκεί που προπονούμουν παλιά, στους αμμόλοφους, σίγουρα παγκοσμίως όλοι οι συναθλητές μου ήταν σε καλύτερη μοίρα. Εδώ που προπονούμαι τώρα, δεν έχω παράπονο. Είναι ένας ιδιωτικός χώρος που τον είχε παραχωρήσει ένας φίλος του προπονητή μου, ο κύριος Μανώλης Μαδάκης. Σήμερα στην Ελλάδα, είτε στο Κιλκίς πάτε, είτε στον Άγιο Κοσμά, δεν έχουν να δείξουν κάτι αξιόλογο. Είμαστε στην ίδια μοίρα. Απλά αυτό που έχω δεν είναι μόνιμο και είναι κάτι που με αγχώνει.
– Συμμετοχή σε δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πώς νιώθεις; Είναι η υπέρτατη στιγμή για κάθε αθλητή;
Επειδή το έχω ζήσει ήδη και επειδή έχω αγωνιστεί με τους πιο δυνατούς αντιπάλους, είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Δεν μου αρκεί η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν δεν μπω στον τελικό, θα πω πως η χρονιά δεν πήγε καλά. Για να είμαι χαρούμενος, θέλω μια θέση στην 8άδα. Η σκέψη συμμετοχή στους Αγώνες μπορεί να είναι κατόρθωμά, αλλά νιώθω πως έχω να δώσω πιο πολλά. Φέτος, σε σχέση με το Τόκιο είμαι πιο έμπειρος. Πολύ πιο σταθερός στις μεγάλες βολές. Έχω μια σιγουριά για τον εαυτό μου. Στις μεγάλες διοργανώσεις η αδρεναλίνη και το άγχος είναι το καύσιμο, με βοηθούν για να πάω παρακάτω.
– Πλέον διαχειρίζεσαι διαφορετικά μια ήττα σου;
Δεν είναι ευχάριστο να χάνω. Αλλά όσο περισσότερες εμπειρίες ζούσα, τόσο διαφορετικά έβλεπα τα πράγματα. Όσο βγαίνεις εκτός χώρας και συναγωνίζεσαι με ακόμα μεγαλύτερους αντιπάλους, παίρνεις απόφαση ότι κάποιες φορές θα χάνεις. Και εκεί βάζεις στόχο να τους κερδίσεις την επόμενη φορά. Και όταν το καταφέρνεις, βλέπεις πως ο αντίπαλος δέχεται να χάσει από σένα. Γιατί να μην το κάνω εγώ; Ξέρω τι αξίζω. Δεν με απογοητεύει μια κακή εμφάνιση όσο παλιά.
– Τι μήνυμα στέλνεις στα νέα παιδιά για τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό;
Δεν ξέρω πώς μπορώ να πείσω κάποιον να ασχοληθεί με τη σφύρα γιατί, όπως σας είπα, είναι ένα πολύ δύσκολο αγώνισμα, αλλά εντυπωσιακό. Για τον πρωταθλητισμό είμαι ευγνώμων που τα έφερε η ζωή και μπήκα στον στίβο. Ο στίβος σου μαθαίνει να βάζεις στόχους, σου μαθαίνει να κερδίζεις, σου μαθαίνει να χάνεις. Να παλεύεις. Να προσπαθείς. Σου μαθαίνει ότι δεν είσαι ο καλύτερος. Είναι μαθήματα ζωής. Είτε μαθήματα αυτοπεποίθησης, είτε να κατέβεις από το καλάμι και να μπεις στη θέση σου. Ο πρωταθλητισμός καλλιεργεί τον άνθρωπο. Μου φαίνεται αδιανόητο να μην γυμνάζεται κάποιος – και δεν μιλάω για συμμετοχή στο υψηλό επίπεδο. Για τους νέους δεν υπάρχει κάποιο καλύτερο δώρο που μπορούν να κάνουν στον εαυτό τους από το να ασχοληθούν έστω και μερικά χρόνια με τον πρωταθλητισμό.
– Τι σηματοδοτεί για την καριέρα σου η συμμετοχή σου στην Belle Equipe της Stoiximan;
Είναι πολύ σημαντικό. Η Stoiximan σημαίνει κάτι διαφορετικό από χορηγός. Ανήκεις σε μία ομάδα, σε μία οικογένεια. Η στήριξη είναι έμπρακτη. Είναι δίπλα μας. Νιώθεις ότι ανήκεις σε ένα σύνολο, των ελίτ. Το να είμαι στην ίδια ομάδα με Τεντόγλου, Πετρούνια, Στεφανίδη και τα υπόλοιπα παιδιά, μου προσφέρει ένα επιπλέον κίνητρο. Πιστεύουν σε εμένα και μου το δείχνουν. Με υπολογίζουν. Είναι πολύ σημαντικό όλο αυτό.
