Ένας από τους στόχους των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαία Ελλάδα ήταν να φέρουν κοντά τους Έλληνες και η διοργάνωση παρά την ενοποιητική φύση που παρουσίαζε, δεν περιλάμβανε κανένα ομαδικό άθλημα.
Αντιθέτως, επικρατούσε ο ανταγωνισμός σε βαθμό που υπήρχε μόνο πρώτη θέση και όχι καλύτερη τριάδα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, οπότε υπήρχαν ατομικά αθλήματα στη διοργάνωση.
«Το ομαδικό παιχνίδι ήταν αντίθετο με την ανταγωνιστική νοοτροπία των Ελλήνων, όπου ο καθένας ήθελε να είναι ο καλύτερος και να ξεπερνάει τους άλλους. Ωστόσο, σε ορισμένους τοπικούς αγώνες, τα ομαδικά αθλήματα είχαν ρόλο στη βελτίωση του κοινοτικού πνεύματος», έγραψε σχετικά η ιστοσελίδα Ancient Olympics.
Σημειώνεται, ότι στους αρχαίους Ολυμπιακούς οι αθλητές δεν ήταν ερασιτέχνες, αλλά επαγγελματίες που προπονούνταν ειδικά για τους Αγώνες και διαγωνίζονταν τακτικά για βραβεία σε αθλητικές γιορτές.
Επιπλέον, βραβεύονταν με δύο ειδών έπαθλα, το πρώτο εκ των οποίων ήταν το συμβολικό στεφάνι ελιάς, που έδιναν οι υπεύθυνοι της διοργάνωσης.
Το δεύτερο είδος επάθλου ήταν υλικό και προερχόταν είτε από τους εκάστοτε χορηγούς είτε από την πόλη καταγωγής τους. Έτσι, οι Ολυμπιονίκες μπορούσαν να πάρουν χρήματα ή δημόσια αξιώματα. Π.χ. η αρχαία Αθήνα το 600 π.Χ. έδινε 550 δραχμές σε κάθε Ολυμπιονίκη, δηλαδή μια περιουσία για την τότε εποχή.
