Τώρα γυρίζει από ομάδα σε ομάδα με τελευταίο σταθμό την ΑΕΚ, ψάχνοντας ένα συμβόλαιο που θα του επιτρέψει να θυμηθεί ποιος είναι. Γιατί κάποτε ήταν ο μέσος μιας χρυσής γενιάς, αιτία για να μεγαλώσει το μίσος ανάμεσα σε Μαρσέιγ και Παρί Σεν Ζερμέν.

Κάποτε στη Μασσαλία!
Η ζωή του είναι εκεί. Η οικογένειά του, οι φίλοι του, το σχολείο του, η ομάδα. Έστω κι αν κάποτε την… εγκατέλειψε για την αιώνια αντίπαλο. Γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1979 και μεγάλωσε στα προάστια της Μασσαλίας. Εκεί τον ανακάλυψαν οι σκάουτερ όταν ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο. Οι Κάνες, η Οσέρ και η Μαρσέιγ προσπάθησαν να τον εντάξουν στις ακαδημίες τους, με την πρώτη να είναι εκείνη που θα το κατόρθωνε. «Η Μαρσέιγ δεν είχε τον τρόπο να εντοπίζει ταλέντα τότε και ήταν πιο εύκολο για μένα να παίξω στις Κάνες».

Ο επόμενος σταθμός θα έφερνε και τις συγκρίσεις. Από τις Κάνες στην Μπορντό, μια διαδρομή που είχε ακολουθήσει και ο μεγάλος Ζινεντίν Ζιντάν. Και δεν είναι τόσο ιεροσυλία όσο ακούγεται… Ο Λουσέν ήταν ο αμυντικός μέσος μιας «χρυσής» γενιάς για τη Γαλλία. Της γενιάς του Γκαλάς, του Ανρί, του Τρεζεγκέ, του Ανελκά και ήταν όλοι τους που πρωταγωνιστούσαν στην επικαιρότητα εκείνη την εποχή.  Στο Μπορντό θα ερχόταν το μεγάλο ξεπέταγμα, πριν καλά καλά ο Πίτερ ενηλικιωθεί. «Αν δεν είχα πάει στις Κάνες, δεν θα βρισκόμουν πουθενά σήμερα», θα αντιπαραθέσει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του, στην οποία θα ευχαριστήσει μεγάλους προπονητές που βρήκε στο δρόμο του ως παιδί. Ο Γκάι Λακόμπ, ο Ρολάν Κουρμπίς… Ειδικά ο τελευταίος αποτέλεσε τον δάσκαλό του, τον μέντορά του στο ξεκίνημα.

Ο Λουσέν από μικρός έκανε όνειρα. Και παράλληλα ζούσε τα όνειρά του. Θαύμαζε τον Φρανκ Ράικαρντ, παρακολουθούσε τον Φερνάντο Ρεδόντο, σε πείσμα των Γάλλων δημοσιογράφων που τον χαρακτήριζαν ως μείξη του Ζαν Τιγκανά και του Φρανκ Σαουζέ. Οι κινήσεις του ήταν πάντα προσεκτικές και μελετημένες. Με τα πρώτα του λεφτά αγόρασε σπίτι για τους γονείς του, για τον εαυτό του και ξέφυγε μόνο για να πραγματώσει το εφηβικό του απωθημένο. Ήταν μια BMW M3, που θαύμαζε όταν την έβλεπε στη γειτονιά του και έμελλε να την οδηγεί εκεί!

Από το σπίτι του στον… εχθρό!
Δύο χρόνια στη μεγάλη κατηγορία αρκούσαν για να τον φέρουν στο προσκήνιο. Το 1998, η ομάδα του θα τον αποκτούσε από την Μπορντό. Ο Πίτερ Λουσέν θα μετακομίσει… σπίτι του, αφού θα παίξει στη Μαρσέιγ. Με τον Κριστόφ Ντουγκαρί και τον Λοράν Μπλαν σε ρόλο συμβούλου, κατάφερε να προσαρμοστεί γρήγορα στις υψηλές απαιτήσεις του συλλόγου και να εξελίσσεται διαρκώς. Κατάφερε να ξεπεράσει –εν μέρει– το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να φορτώνεται με κάρτες και να χάνει παιχνίδια.

Στις δύο σεζόν που θα έμενε στη Μαρσέιγ θα ζούσε την απόλυτη αντίθεση. Στην πρώτη του σεζόν, η Ολιμπίκ θα χάσει το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική από την πρώην του ομάδα, ενώ τη δεύτερη θα κατορθώσει την ύστατη στιγμή να μην υποβιβαστεί. Η φθίνουσα πορεία που διαγραφόταν έφερε ένα μεταβατικό στάδιο για τον σύλλογο και μια απρόβλεπτη συνέχεια για τον Πίτερ: Την αιώνια εχθρό!

«Ήταν πολύ δύσκολο ακόμα και να το πω στην οικογένειά μου. Έπρεπε να καταλάβουν και να σεβαστούν την επιλογή μου. Απογοήτευσα πολύ κόσμο τότε και ζητάω ξανά συγνώμη σήμερα». Ο Πίτερ Λουσέν ήταν μπερδεμένος. Αφενός η ομάδα του τα ‘χε συμφωνήσει όλα, αφετέρου ο ίδιος ήθελε να αναπτυχθεί ποδοσφαιρικά κι ένιωθε πως αν έμενε στη Μασσαλία θα παρασυρόταν προς τα κάτω.

«Ήταν απαραίτητο για την καριέρα μου να συνεχίζω να παίζω στο Champions League. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να προβοκάρω τις σχέσεις των οπαδών των δύο ομάδων», θα προσπαθήσει να εξηγήσει, τη στιγμή που η προσαρμογή του στην πρωτεύουσα της Γαλλίας, δεν ήταν και η ευκολότερη. «Όταν έφτασα στο Παρίσι, χρειάστηκε να κυκλοφορώ με σωματοφύλακα. Συναντήθηκα με τους οπαδούς της Παρί για να με αποδεχτούν».

Σύντομα, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Για τον ίδιο, που θα κέρδιζε τον κόσμο με την αγωνιστικότητά του, αλλά και για τη γυναίκα του που έπρεπε να ξεχάσει τον ήλιο της Μασσαλίας για το κρύο και τη βροχή του Παρισιού. «Μετά από λίγο καιρό όλα άλλαξαν. Όταν ιδρώνεις τη φανέλα, οι άνθρωποι συγχωρούν. Τους έπεισα πως δεν θα άφηνα κανέναν να πειράξει εμένα ή την ομάδα μου». Στην πραγματικότητα, όμως, θα προέκυπτε κάποιος που θα τον… πείραζε.

Η dream team που υπήρχε στο Παρίσι εκείνη την εποχή δεν απέδιδε τα αναμενόμενα και η αλλαγή προπονητή, έφερε άδοξο τέλος στην καριέρα του Λουσέν στην Παρί. Ο Λουΐς Φερνάντεζ, αν και στην αρχή έδειξε να τον εμπιστεύεται, τον έβαλε στο περιθώριο και τότε ήταν που γεννήθηκε η ιδέα του εξωτερικού. Εξάλλου, το «όνομα» του Γάλλου μέσου ήταν ικανό να προσελκύσει μεγάλους συλλόγους και εξίσου μεγάλα ποσά.

Η χαμένη πατρίδα!
Εκείνο το καλοκαίρι, του 2001, το όνομά του «έπαιξε» πολύ στο μεταγραφικό προσκήνιο. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως οι δύο ομάδες του Μιλάνου, Ίντερ και Μίλαν, έκαναν πρόταση για να τον αποκτήσουν, ωστόσο ήταν η Θέλτα εκείνη που θα έκανε την αποφασιστική κίνηση. «Το δικό μου μυαλό ήταν ήδη στην Ιταλία. Όμως οι προσφορές και τα ανταλλάγματα που προσέφεραν δεν ικανοποιούσαν τον Λουίς και έπρεπε να πάω στο Βίγκο», θα πει χρόνια μετά και δεν θα το μετανιώσει. Η γυναίκα του θα ενθουσιαστεί που θα βρει ξανά ήλιο, ο Φερνάντεζ θα ενθουσιαστεί  για τα ευρώ που θα πάρει και ο Πίτερ Λουσέν θα ενθουσιαστεί με την Primera Division.

Στην Ισπανία θα θυμηθεί τη σχέση αίματος που έχει με τη χώρα, αφού ο παππούς του ήταν Βάσκος και θα κάνει τις καλύτερες σεζόν της καριέρας του με τη φανέλα της Θέλτα. Τόσο καλές, που το καλοκαίρι του 2003 «η Θέλτα αρνήθηκε την προσφορά της Μπαρτσελόνα. Από σεβασμό για την ομάδα στην οποία πέρασα τρία υπέροχα χρόνια, δεν μπορούσα να πω τίποτα».

Ένα χρόνο μετά όμως, η Θέλτα υποβιβάστηκε, τα μεγαλεία πέρασαν και η πρόταση της Ατλέτικο Μαδρίτης δεν μπορούσε να απορριφθεί. Στο Βίγκο θα αποδεχτούν τα 11 εκατ. ευρώ του Φλορεντίνο Πέρεθ και μια καινούργια περιπέτεια ξεκινάει για τον Λουσέν. Μια όχι και τόσο ευχάριστη περιπέτεια. Θα υπάρχουν προβλήματα τραυματισμών, προσωπικά προβλήματα και έντονη κριτική από τους οπαδούς της Ατλέτικο, που τον κατηγορούσαν για την εξωγηπεδική του ζωή. Στο φινάλε της πρώτης του χρονιάς στη Μαδρίτη, ο ίδιος προσπάθησε να δικαιολογηθεί.

«Υπήρχαν πολλοί παράγοντες που επηρέασαν την απόδοσή μου. Οι τραυματισμοί μου, η γέννηση του γιου μου, αλλά και η δολοφονία του ξαδέλφου μου, με αποπροσανατόλισαν από το ποδόσφαιρο. Ο φόνος του ξαδέλφου μου ήταν πολύ δυνατό χτύπημα, όμως πλέον αισθάνομαι καλύτερα. Είμαι αφοσιωμένος στην ομάδα». Δεν θα αλλάξουν ωστόσο και πολλά. Μια μέτρια σεζόν για τον ίδιο και για την Ατλέτικο. Η καλύτερη θα ήταν και η τελευταία, όταν έπαιξε 31 ματς και ήταν από τους πρωταγωνιστές στον εκπληκτικό πρώτο γύρο που είχε κάνει η ομάδα της Μαδρίτης.

Η… αρχή του τέλους!
Μετά τη Μαδρίτη, είχε σειρά μία ακόμα ισπανική ομάδα. Και μία ακόμα Dream Team που απέτυχε παταγωδώς. Η Σαραγόσα! Η Ρεάλ θα πληρώσει 5 εκατ. ευρώ για να αποκτήσει τον Πίτερ Λουσέν την τελευταία μέρα των μεταγραφών του 2007. Ο Βίκτορ Φερνάντεζ που τον γνώριζε από τη Θέλτα θα παίξει καταλυτικό ρόλο, ώστε να γυρίσει την πλάτη ο Γάλλος μέσος στην Αγγλία και να παραμείνει στην Primera Division. «Πολλές ομάδες με πλησίασαν, έκαναν ό,τι έπρεπε για να με αποκτήσουν. Για την οικογένειά μου, όμως, και το κοριτσάκι μου που γεννήθηκε εδώ, το καλύτερο ήταν να παραμείνω στην Ισπανία».

Για την καριέρα του πάλι, όχι… Κάτι που φυσικά δεν μπορούσε να γνωρίζει εκείνη τη στιγμή. Η Σαραγόσα των Μιλίτο, Αϊμάρ, Αγιάλα, Ολιβέιρα, Ματουζάλεμ θα αποκλειστεί πρόωρα στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ από τον Άρη και θα υποβιβαστεί στο φινάλε της σεζόν. Ο Πίτερ Λουσέν θα πρέπει να βρει άλλη ομάδα, αφού ο σύλλογος ξεπουλούσε και στο μυαλό του υπήρχε μόνο ένας προορισμός.

«Είχα σχεδόν φτιάξει τις βαλίτσες μου για την Αγγλία. Υπήρχαν αρκετές προσφορές και στις 29 Αυγούστου ήμουν έτοιμος για μετακόμιση. Δεν λέω ότι με ήθελε η Τσέλσι, όμως στην Αγγλία υπάρχουν πολλοί σημαντικοί σύλλογοι». Ο Πίτερ προγραμμάτιζε και ο Θεός γελούσε. Την τελευταία μέρα των μεταγραφών –όπως και την προηγούμενη χρονιά– η Ρασίνγκ Σανταντέρ θα κάνει την κίνηση ματ. «Ειλικρινά, θεωρούσα ότι ο κύκλος μου στην Ισπανία είχε κλείσει. Η Ρασίνγκ επικοινώνησε με τον μάνατζέρ μου και η προοπτική να παίζω περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι αλλού, αλλά και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, με έκαναν να αλλάξω γνώμη».

Έπαιξε ένα χρόνο στο Σανταντέρ (αποκτήθηκε ως δανεικός έναντι 1,2 εκατ. ευρώ) και επέστρεψε το 2009 στη Σαραγόσα, που στο μεταξύ είχε ανέβει εκ νέου στην Primera Division. Πριν ξεκινήσει η σεζόν τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο και δεν κατάφερε να επανέλθει ποτέ!

Το καλοκαίρι προσπάθησε να βρει ένα καλό συμβόλαιο, ελεύθερος πλέον από ομάδα. Δοκιμάστηκε στη Σέλτικ στα μέσα Ιουλίου. Μόνο που οι Σκωτσέζοι δεν είχαν ξεχάσει ποτέ την ενέργειά του να φτύσει τον Τζον Χάρτσον σε έναν αγώνα Θέλτα-Σέλτικ το 2003 και με συνοπτικές διαδικασίες απορρίφθηκε. Ακολούθησε η Σάλκε τον Αύγουστο, με την ίδια κατάληξη. Η Κολονία τον Σεπτέμβριο, χωρίς και πάλι να μπορέσει να κερδίσει το συμβόλαιο που έψαχνε.

Κάποτε ονειρευόταν. «Είμαι μόνο 29 ετών, θα παίξω στην Αγγλία. Εκεί θα είναι ο τελευταίος μου σταθμός στο εξωτερικό. Μετά από 2-3 χρόνια θα είμαι έτοιμος να γυρίσω στη Γαλλία. Έχω παίξει μόνο τέσσερις σεζόν στη Ligue 1 και θέλω εκεί να κλείσω την καριέρα μου. Πιστεύω πως θα είμαι ακόμα ανταγωνιστικός στα 32 μου! Μόνο ο Θεός ξέρει». Πράγματι…

Πηγή: gazzetta.gr