Από τη μία είσαι περήφανος που η ομάδα πήγε στον τελικό του Champions League και από την άλλη ένας ακόμη χαμένος τελικός. Ο τέταρτος στη σειρά. Ο έκτος συνολικά…
Κανείς δεν θα έλεγε κάτι αρνητικό στη συγκεκριμένη ομάδα και προπονητή αν έχαναν από την Μπαρτσελόνα. Οπότε δεν υπάρχει κάτι να τους προσάψεις. Στα 90 λεπτά, το πάλεψαν όσο μπορούσαν (ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο) και θα μπορούσε να είχε διαφορετική έκβαση ο αγώνας. Η Γιουβέντους δεν ήταν φαβορί, δεν είχαμε καλύτερους ποδοσφαιριστές, αλλά…
Αυτό το αλλά δε σε αφήνει ήσυχο.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε επιφανειακά, αρκεί ένα «fino alla fine» και πόσο περήφανους μας έκαναν. Αυτή είναι μια πρώτη ανάγνωση του αποτελέσματος. Αν θέλουμε να μιλήσουμε και οπαδικά αλλά ποδοσφαιρικά μαζί, μπορούν να ειπωθούν πολλά περισσότερα. Όπως πως τέτοιοι αγώνες αλλάζουν την ιστορία μιας ομάδας.
Αντίστοιχος αγώνας ήταν και με την Ντόρτμουντ, χρόνια πίσω. Όπως και με τη Μίλαν. Κι αν το Σάββατο στο Βερολίνο ήμασταν αουτσάιντερ, με την Μπορούσια ήμασταν φαβορί ενώ με τους Μιλανέζους τουλάχιστον στο 50%-50%, με ελαφρύ προβάδισμα υπέρ μας.
Η Γιουβέντους παραμένει να έχει μόνο δύο κύπελλα Πρωταθλητριών αλλά σίγουρα άξιζε πολλά περισσότερα. Ένας μας στέρησε το Αμβούργο σε μια έκπληξη μεγατόνων. Ένα οι Γερμανοί της Μπορούσια, επίσης αποτέλεσμα που συζητήθηκε. Για όλους εμάς δεν αλλάζει τίποτα. Ήταν, είναι και θα είναι η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου. Για την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ιστορία, όμως, έχει χάσει πολλές ευκαιρίες.
Και απέναντι στην Μπαρτσελόνα μπορούσε να πετύχει το διαφορετικό. Να αναγκάσει όλους να μιλούν γι’ αυτήν και να υποκλιθούν. Όπως έκανε η Στεάουα μέσα στην Ισπανία απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Όπως έκανε η Πόρτο όταν ήταν αουτσάιντερ απέναντι στην Μπάγερν. Όπως έκανε η Μίλαν απέναντι, πάλι, στην Μπαρτσελόνα στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Τέτοια αποτελέσματα σε τελικούς, αλλάζουν την ιστορία.
Χάσαμε έναν τελικό στο οποίο δεν ήμασταν φαβορί. Δηλαδή για πολλούς, και για εμάς ίσως, ο αγώνας είχε μια βατή ροή. Τη διαφορά την κάνεις αν πας κόντρα στα προγνωστικά και στη λογική.
Για έναν πιο νέο τιφόζο της Γιούβε που στον τελικό του Μάντσεστερ το 2003 μπορεί να ήταν 10-11 χρονών, είναι στην ουσία ο πρώτος τελικός που έζησε με πάθος και θα θυμάται στο μέλλον. Περίμενε πώς και πώς να δει την ομάδα σε μια τέτοια στιγμή. Αυτός δικαιούται να πει «δεν πειράζει».
Για κάποιον που θυμάται έστω και αμυδρά το πατατράκ στο ΟΑΚΑ με το Αμβούργο, τον ματωμένο τελικό των Βρυξελλών και όσα ακολούθησαν μετά την κατάκτηση στη Ρώμη (χαμένα τρόπαια με Ρεάλ, Μπορούσια και Μίλαν), αυτός ήταν ο τέταρτος σερί τελικός που έφυγε χαμένος. Οπότε πειράζει. Πειράζει για τη στιγμή, πειράζει για τη χαμένη ευκαιρία. Πειράζει που δεν άλλαξες την ποδοσφαιρική ιστορία.
Οι οπαδοί της Γιούβε επεφύλασσαν θερμή υποδοχή στο Τορίνο και πολύ καλά έκαναν. Δίπλα στην ομάδα και στις νίκες, δίπλα και στις ήττες. Η χρονιά είναι επιτυχημένη για την ομάδα. Ένα πανεύκολο νταμπλ στην Ιταλία και μια καλή ευρωπαϊκή παρουσία. Απλά, ένας ακόμη χαμένος τελικός. Δυστυχώς, και επίσημα πλέον, η Γιουβέντους είναι η ομάδα με τους περισσότερους χαμένους τελικούς. Έχει πάει οκτώ φορές και έχει κατακτήσει μόνο δύο τρόπαια. Άδικο για τη μεγάλη Γιούβε και την ένδοξη ιστορία της. Πραγματικά άδικο…
Επειδή, όμως, το μέγεθος της Γιουβέντους δεν είναι απλά για ευρωπαϊκές πορείες αλλά για κατακτήσεις, στον επόμενο τελικό που θα έρθει, γιατί θα έρθει, δε θα έχει να αναμετρηθεί μόνο με τον αντίπαλο αλλά και με μια βαριά αρνητική παράδοση. Και πολλές φορές, το ψυχολογικό είναι πιο δύσκολος αντίπαλος από τον κάθε Μέσι που βρίσκουμε μπροστά μας και ποτέ δε φοβόμαστε να αναμετρηθούμε…
Περισσότερα νέα για τη Γιουβέντους στο gruppogreco.blogspot.gr
