Οι μνήμες μεταλλίου ήρθαν ξανά στη μνήμη του Άκη Οικονόμου, με τον ερχομό του στο Βερολίνο.

Ο 36χρονος σήμερα τεχνικός της κολύμβησης επέστρεψε στην πρωτεύουσα της Γερμανίας για πρώτη φορά μετά την 3η Αυγούστου του 2002 όταν, όπως αναφέρει το ΑΠΕ, μαζί με τους Σπύρο Γιαννιώτη, Νίκο Ξυλούρη και Γιάννη Κοκκώδη είχαν γράψει ιστορία με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στη σκυταλοδρομία 4Χ200μ ελεύθερο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2002.

Το πρώτο μετάλλιο για την ελληνική κολύμβηση σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Και oι συμπτώσεις πολλές, στο τότε και στο σήμερα.

«Όπως και τότε, έτσι και τώρα μένουμε και στο ίδιο ξενοδοχείο, κολυμπήσαμε στη διπλανή πισίνα, όπου σήμερα γίνεται η συγχρονισμένη κολύμβηση και οι καταδύσεις», δήλωσε λίγο πριν από την απογευματινή προπόνηση των κολυμβητών ο Ακης Οικονόμου.
Ζητήσαμε από τον 36χρονο τεχνικό να μας πει για εκείνες τις ιστορικές στιγμές για την ελληνική κολύμβηση.

«Ημασταν σε μια απίστευτη κατάσταση, θυμάμαι αυτά που συζητούσαμε να γίνονται πραγματικότητα, με ένα μετάλλιο. Την ημέρα του τελικού είχαμε την αίσθηση ότι πηγαίναμε σε μια τρομερή πενταήμερη, υπήρχε ενθουσιασμός, δεν φοβόμασταν. Μετά τον τελικό μπήκαμε σε πρωτόγνωρες διαδικασίες, να πάμε στη συνέντευξη Τύπου, να κάνουμε δηλώσεις. Τοτε δεν υπήρχε η σημερινή εξέλιξη στην τεχνολογία να ανεβάσεις στο λεπτό φωτογραφίες, να στείλεις μηνύματα. Εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε καταλάβει τι πετύχαμε και το βλέπω τώρα που μνημονεύεται ως το πρώτο μετάλλιο.
Εγώ, σαν μεγαλύτερος προσπαθούσα να εμψυχώσω τα υπόλοιπα παιδιά. Κολυμπούσα πρώτος και μετά κατά σειρά οι Ξυλούρης, Κοκκώδης και Γιαννιώτης. θυμάμαι την πολύ γρήγορη αλλαγή του Κοκκώδη, που είχε φθάσει στα όρια της ακύρωσης, και την πάρα πολύ αργή εκκίνηση του Γιαννιώτη, λες και νόμιζε ότι θα σώσει την ομάδα στην περίπτωση που θα ακυρωνόμασταν (γέλια). Τώρα που είδα και πάλι το κολυμβητήριο και το ξενοδοχείο μού έρχονται και πάλι στη μνήμη αυτές οι στιγμές».

Μοιραία θελήσαμε από τον Ακη Οικονόμου να κάνει μια σύγκριση της προ 12ετίας εποχής, με τη σημερινή.

«Εκτός από τη Μαριάννα (σ.σ. Λυμπερτά) που ήταν και τότε εδώ, πολλά από τα παιδιά της τωρινής εθνικής ομάδας πιστεύω ότι δεν ξέρουν καν ότι εμείς κολυμπήσαμε εδώ. Σήμερα ακόμα πολεμάμε με σφεντόνες και τότε ήμασταν, απλά τότε και λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ένιωθες την ασφάλεια ότι θα γίνουν πράγματα. Τότε είχα την προετοιμασία, το ζεστό νερό στην πισίνα. Τότε είχες την ελπίδα, τώρα έχεις το άγχος να μη δεις πολλά πράγματα και ουσιαστικά λες στους αθλητές έμμεσα ότι δεν είναι εύκολο.

Θέλω να πιστεύω ότι κάποιοι θα εξακολουθήσουν να κρατούν ζεστό το κλίμα στο χώρο, γιατί το έχουμε ανάγκη. Κι εμείς οι προπονητές, το βλέπω από τον εαυτό μου από το 2004 και μετά όταν σταμάτησα κι ασχολήθηκα με την προπονητική, έχω κάνει πολλούς συμβιβασμούς στην καθημερινότητα και στις απαιτήσεις της προπόνησης, που δεν έκανα ποτέ εγώ σαν αθλητής.

Ισως είναι αστείο αυτό που θα πω, αλλά είναι έτσι όπως το βλέπω, στον Ελληνα έχει περάσει η νοοτροπία αθλητισμός μετά τα σαράντα. Νομίζω ότι τα παιδιά πλέον θα πρέπει να το βλέπουν, κατ’ επιλογή, σαν κάτι που τους αρέσει.

Όπως το συζητούσαμε σήμερα για τον Αρνιακό στο πούλμαν, πώς είναι δυνατόν ένας αθλητής να μπαίνει στη διαδικασία να κολυμπήσει 25 χλμ. Τι μπορεί άραγε να σκέφτεται αυτός ο αθλητής. Λέμε τελικά ότι θα είναι κατ’ επιλογή, θα ασχοληθώ με κάτι που μου αρέσει, για να ικανοποιείσαι ηθικά, να αμείβεσαι με κάποια οδοιπορικά, υλικά πλέον δεν μπορείς να υποσχεθείς».