«Πιστεύω ότι είναι η σωστή στιγμή για να αποχωρήσω. Οι παίκτες, η ομάδα, χρειάζονται μία αλλαγή. Εάν δεν είμαι 100% για το ότι θα νικήσουμε, ότι είμαστε καλά, δεν μπορώ να συνεχίσω», υποστήριξε τότε, έχοντας δει νωρίτερα απ’ όλους το… έργο που θα παιζόταν στις οθόνες του “Σαντιάγο Μπερναμπέου”. Η αιτιολόγηση φυγής από τον Ζινεντίν Ζιντάν στις 31 Μαΐου του 2018, λίγο αφότου είχε κατακτήσει το τρίτο διαδοχικό Champions League, επιβεβαίωνε για πολλοστή φορά τις διαφορετικές λειτουργίες ενός ξεχωριστού μυαλού που μοιάζει να βρίσκεται σε μία… αιώνια λιακάδα.
Αθελά του ακολουθούσε τις σκέψεις του Θουκυδίδη: «Ολα εκ φύσεων μειώνονται, φθείρονται, χειροτερεύουν» και του Μέγα Ναπολέοντα αντίστοιχα: «Μετά την κορυφή, η πορεία είναι πάντα κατηφορική». Κάπως έτσι λοιπόν ο Ζιζού τη στιγμή που έβαζε τα χείλη του μπροστά στο μικρόφωνο, στην αίθουσα τύπου της Ρεάλ, είχε την απόλυτη ψυχική-συναισθηματική αρμονία και την πλήρη συναίσθηση ότι η μεγάλη του μέρα είχε φτάσει.
Και πέρασε! Ποτέ ξανά δεν θα μπορούσε να είναι τόσο τέλεια. Εκεί, στη Μαδρίτη δεν θα γινόταν να του συμβεί κάτι πιο μεγαλειώδες, απ’ όσα έζησε σε αυτά τα μυθικά 2,5 χρόνια. Οι 10 τίτλοι σε εκείνο το διάστημα (11 πλέον), οι τρεις κούπες με τα μεγάλα αυτιά τον ανέβασαν εκεί όπου δεν θα ξαναβρισκόταν μάλλον ποτέ. Και πήρε τη δύσκολη απόφαση καβάλα στ’ άλογο. Τα άφησε όλα τη στιγμή της υπέρτατης δόξας, απαρνούμενος τη γλύκα της στιγμής.
Και όσα είχε φοβηθεί, συνέβησαν. Ο Χουλέν Λοπετέγκι, ο Σαντιάγο Σολάρι δεν στάθηκαν ικανοί να καλύψουν το διαολεμένο κενό. Του Ζιντάν και του Κριστιάνο Ρονάλντο. Επαιξαν, έχασαν και ο Ζιντάν έγινε ο απόλυτος μονόδρομος για το Madridismo. «Αν αγαπάς κάποιον, ασ’ τον να φύγει. Αν γυρίσει, είναι ο Ζιντάν», ήταν ένα πανέξυπνο λογοπαίγνιο που κυκλοφόρησε στα social media, στις 11 Μαρτίου του 2019, καθώς ο Γάλλος τεχνικός αναλάμβανε και πάλι μία διαλυμένη ψυχολογικά ομάδα. Τότε, η σκέψη όλων ήταν πως… θα ήταν εντελώς απίθανο να μπορέσει να επαναλάβει τις μυθικές κατακτήσεις τροπαίων.
Κι εκείνος τους διέψευσε όλους. Ξανά. Οπως στην πρώτη θητεία του που έλεγαν ότι… ήταν ένας υπέροχος ποδοσφαιριστής, που δεν είχε ιδέα από πάγκους. Που δεν είχε καν κανονικό δίπλωμα προπονητή. «Αυτή η κατάκτηση του πρωταθλήματος με κάνει πιο χαρούμενο ακόμα και από εκείνες στο Champions League», έλεγε το βράδυ της Πέμπτης, καθώς προσγειωνόταν στη Γη από την εναέρια αποθέωση των παικτών του. Και φανταστείτε ότι στις 20 Σεπτεμβρίου, μετά το βαρύ 3-0 από την Παρί, ο ισπανικός Τύπος ήταν βέβαιος ότι ο Ζιντάν μετρούσε μέρες.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα πώς ακριβώς το κάνει ο Ζιζού. Η δική του Ρεάλ δεν έχει θέλξει ποτέ στα μάτια. Ούτε η προηγούμενη εκδοχή της, ούτε αυτή που αναδείχτηκε πρωταθλήτρια. Οι κατακτήσεις της εποχής του δεν στηρίχτηκαν στην στη φινέτσα, στους αυτοματισμούς, στην υψηλή τεχνική. Αλλος ήταν ο δρόμος. Η κλάση, οι προσωπικότητες που έχει η ομάδα, παρακινούμενες και καθοδηγούμενες από τη δική του ηγεσία, σε συνδυασμό με την εργατικότητα, την αυτοθυσία, την αυταπάρνηση, έφεραν την κορυφή και το 34ο στην τροπαιοθήκη.
Ακόμα και χωρίς τον Ρονάλντο αυτή τη φορά. Με τον Μπέιλ παροπλισμένο και διάφορο. Αλλά και με τους μεγαλύτερους ηλικιακά Σέρχιο Ράμος, Μπενζεμά, Μόντριτς να τραβούν από το χέρι τους υπόλοιπους, η συγκεκριμένη παρέα που εκείνος έχει φτιάξει, καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι μοναδικό. Αυτή η Ρεάλ του Ζιντάν υπήρξε ευλογημένη με σοβαρές δόσεις τύχης. Πήρε διαιτητικά σφυρίγματα, αλλά ταυτόχρονα δείχνει πως βιώνει κάτι που ανέρχεται σε αποκρυφισμό, μυσταγωγία. Κάτι που δεν ερμηνεύεται από τακτικές, συστήματα και καθαρή μπάλα.
Μοιάζει να ακολουθεί την προσωπικότητα, το κάρμα του Ζιζού, όπως εκείνος σαρώνει δίχως να λέει πολλά λόγια, δίχως να δίνει εξηγήσεις ή να αναλύει αγωνιστικά πλάνα και να ζητάει μεγάλες μεταγραφές. Το εκπληκτικό με τον προπονητή Ζινεντίν Ζιντάν, είναι ότι φαίνεται ότι διαθέτει την ίδια ιδιοφυΐα που είχε και ως ποδοσφαιριστής. Μόνο που σε σχέση με τότε υπάρχει η διαφορά ότι τη μαγεία του με την μπάλα στα πόδια μπορούσες να τη δεις, να τη γευτείς.
Αντιθέτως, η εκδοχή του στους πάγκους μοιάζει να είναι… ένας γρίφος με περιτύλιγμα μυστηρίου, μέσα σε ένα αίνιγμα. Είναι λες και πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη ουσία. Αλλά στην τελική, όσα δεν καταλαβαίνουμε, πλέον δεν έχει σημασία να αναζητούμε την ερμηνεία τους. Να μην ρωτάμε. Να μην μας νοιάζει.
Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Ο Ζινεντίν Ζιντάν επιβεβαιώνει ξανά και ξανά πως είναι ο απόλυτος ηγέτης. Και όταν ο ικανός ηγέτης ολοκληρώσει το έργο του, ο κόσμος λέει ότι όλα έγιναν φυσιολογικά. Αυτή είναι η δική του μορφή ιδιοφυΐας. Η δυνατότητά του να φέρνει αποτελέσματα, κάνοντας κάτι πολύ βαθυστόχαστο με τον πιο απλό τρόπο του κόσμου.
Πηγή: gazzetta.gr
