Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον όλη αυτή την κοσμογονική αλλαγή που συντελείται στο Μιλάνο, στην Ιντερ. Είναι αδιανόητα μεγάλο το χάος ανάμεσα στην ποδοσφαιρική επιχειρηματική αντίληψη που είχε για το ποδόσφαιρο ο Μάσιμο Μοράτι και αυτή που δείχνει στα πρώτα του βήματα ο Ερικ Τοχίρ. Κι ήρθε η ώρα που οι οπαδοί της Ιντερ αναγκάζονται να ζήσουν αυτή την μετάβαση, την οποία, τώρα που αρχίζουν να την αντιλαμβάνονται, δυσκολεύονται πολύ να την αντέξουν, με συνέπεια να αντιδρούν.

Μέχρι τώρα οι οπαδοί της Ιντερ ζούσαν με την ψευδαίσθηση που είχε καλλιεργηθεί από όσα έλεγε και δεν έλεγε στις πρώτες του διακηρύξεις ο Ινδονήσιος επιχειρηματίας, μια ψευδαίσθηση που καλλιέργησαν, και σε κάθε περίπτωση δεν διέλυσαν τα ιταλικά media. Ο Τοχίρ παρουσιάστηκε αρχικώς από τα media ως η ιταλική έκδοση του Μοράτι. Ελα όμως που δεν είναι.

Στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων ο Ινδονήσιος μπίζνεσμαν αρχίζει να εξωτερικεύει τις σκέψεις του και την ιδέα που τον οδήγησε στην επιλογή να επενδύσει στην Ιντερ: το κέρδος, το οικονομικό όφελος. Τι θέλει να κάνει ο Τοχίρ; Να φτιάξει μια νέα ομάδα, που θα αποτελείται από νεαρούς ποδοσφαιριστές, για να φτιάχνει υπεραξίες και να τις μεταπωλεί, προκειμένου να δημιουργήσει έσοδα και, προοπτικά, κέρδη. Μιλά στους Ιταλούς με παραδείγματα που δανείζεται από το NFL, το ΝΒΑ και την Bundesliga, και σου δίνει την αίσθηση ότι φτάνει η ώρα που θα πει ότι «επένδυσα λεφτά για να βγάλω λεφτά και όχι με όραμα να μιμηθώ τον Μοράτι και να ξοδεύω ένα σκασμό εκατομμύρια για να κάνω γούστα με την Ιντερ».

Και πώς να το αποδεχθούν αυτό οι σημερινές γενιές των οπαδών της Ιντερ, που έχουν ανατραφεί και γαλουχηθεί με έναν πρόεδρο που «τα έχωνε», που συχνά πυκνά έβγαινε πρωταθλητής στις μεταγραφές, που έχει κάνει ορισμένες από τις ακριβότερες στην ιστορία του ιταλικού αλλά και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου; Η προσγείωση είναι απότομη, παρ’ όλο που μετά από την κατάκτηση του Champions League ο κορεσμένος, κουρασμένος και ηλικιωμένος Μοράτι είχε βάλει φρένο στα ακριβά ψώνια. Και η αντίδραση αρχίζει να γίνεται έντονη, με πρώτη την ανακοίνωση των φανατικών μπροστά στο ενδεχόμενο της «τράμπας» του Φρέντι Γκουαρίν με τον Μίρκο Βούτσινιτς με την Γιουβέντους.

Στην Ιντερ συμβαίνει αυτό που συνέβη, συμβαίνει και θα συμβεί στην πλειονότητα των ελληνικών ομάδων. Διότι ο τύπος Μοράτι «πέθανε». Με ορισμένες προφανείς εξαιρέσεις, που εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες, «πέθανε» παγκοσμίως. Και τώρα όχι μόνο πρέπει να μάθουν οι οπαδοί στη νέα πραγματικότητα, αλλά και να βρουν τη μαγεία που θα τους ψυχαγωγεί μέσα σε αυτή την διαδικασία. Την χαρά του να ανακαλύπτεις έναν νέο ποδοσφαιριστή, να τον παρακολουθείς να εκκολάπτεται, να μεγαλώνει και να απογειώνεται, για να πετάξει. Αλλού, όχι με την αγαπημένη σου ομάδα. Διότι αυτό προστάζει το συμφέρον μιας εταιρείας που έχει ανάγκη από έσοδα που δεν βρίσκει πια, τώρα που η μια μετά την άλλη οι παραδοσιακές πηγές χρηματοδότησης στερεύουν για πάντα και τα περισσευούμενα λεφτά για να αγοράζει γούστα ο πρόεδρος έχουν εξαφανιστεί.

Γράφει ο Βασίλης Σαμπράκος στο gazzetta.gr