Για όσα έζησε στους πράσινους με τον Νίκο Γκάλη και για το τραγικό τέλος του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, μίλησε ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς.

Ο Κροάτης ήταν ο προπονητής του Παναθηναϊκού όταν αποκτήθηκε ο Γκάλης και ακόμη και σήμερα, έχοντας περάσει περισσότερες από δύο δεκαετίες, έχει να λέει τα καλύτερα.

Αυτό έκανε και σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Novi List, όπου αναφέρθηκε και στη μοναδική περίπτωση που θύμωνε ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών.

«Το να κοουτσάρεις τον Γκάλη είναι σπουδαία υπόθεση. Μπορώ να πως πως είναι ένας από τους καλύτερους επαγγελματίες που έχω δει. Για παράδειγμα, μπορούσε να κάνει 250 sit-ups και 250 push-ups έπειτα από κάθε προπόνηση, ανεξάρτητα με την ένταση της. Ο Γκάλης δεν είναι ψηλός για μπασκετμπολίστας όμως ήταν πανέξυπνος παίκτης με φανταστικό μπασκετικό ένστικτο.

Συνήθιζε να μπαίνει στο ζωγραφιστό σκοράροντας μπροστά σε 2-3 αντιπάλους του. Το έκανε με τρομερή ευκολία! Έκανε τα πάντα στην εντέλεια. Είχε πάντα ένα κατσούφιασμα στο πρόσωπο του κι έτσι όλοι πίστευαν πως ήταν πραγματικά θυμωμένος όμως η μοναδική φορά που θύμωνε ήταν όταν δεν υπήρχε λογική στο παιχνίδι μας!

Συνήθως έπαιρνε πολλά σουτ. Είχε δικαίωμα να το κάνει όπως όλοι οι μεγάλοι παίκτες. Ο Γκάλης είναι ο μεγαλύτερος σταρ στον αθλητισμό της Ελλάδας. Ήταν επίσης δουλευταράς, δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί του. Ένας πραγματικός ηγέτης από κάθε άποψη. Θυμάμαι για παράδειγμα, όταν ήλθε στον Παναθηναϊκό ο Άριαν Κόμαζετς ως νέος και πολλά υποσχόμενος σουτέρ.

Μίλησα με τον Γκάλη για αυτόν και μου είπε: «Δεν με ενδιαφέρει να σκοράρω περισσότερους πόντους από αυτόν, το μόνο που θέλω είναι να κερδίζω με την ομάδα». Ο Γκάλης ήταν εκπληκτικός σουτέρ κι εκείνη τη χρονιά ήταν επίσης πρώτος στις ασίστ στο πρωτάθλημα», είπε ο Παβλίσεβιτς, ο οποίος αναφέρθηκε και στον σοκαριστικό τραυματισμό του Γιάνκοβιτς, σε εκείνο το ματς του Παναθηναϊκού με τον Πανιώνιο.

«Ήταν πραγματική τραγωδία. Ένα λεπτό πριν από το τέλος του αγώνα, ο Μπόμπαν έμεινε δυσαρεστημένος από μια απόφαση του ρεφ και χτύπησε με φόρα το κεφάλι του στη μεταλική βάση της μπασκέτας. Τον έβγαλαν από το παρκέ όμως εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν μπροστά μας. Είδα ξανά το σκηνικό μόλις μια φορά στη ζωή μου, δεν θέλω να το δω ποτέ ξανά.

Η μπασκέτα ήταν μπλε και τα προστατευτικά είχαν το ίδιο χρώμα. Λογικά κάποιος πίστεψε ότι ήταν καλό αισθητικά να έχουν το ίδιο χρώμα. Αν η μπασκέτα είχε άλλο χρώμα, ο Μπόμπαν θα έβλεπε ότι μπροστά του είχε το μέταλλο. Παρ’ όλα αυτά, δεν παρατήρησε τη διαφορά μέσα στον θυμό του.

Την επόμενη μέρα, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς κι εγώ πήγαμε μαζί στο νοσοκομείο. Ήταν πραγματικά δύσκολο να βλέπεις έναν σκληρό και δυνατό παιδί που έκανε θαύματα στο γήπεδο να είναι σε αυτή την κατάσταση σε ένα κρεβάτι.

Μπορούσε μόνο να ανοιγοκλείνει τα μάτια του κι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε την κατάσταση του. Δεν μας επέτρεπαν να του πούμε τίποτα… Ήταν μια πραγματικά μεγάλη τραγωδία. Δυστυχώς ο Μπόμπαν πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε αναπηρικό καροτσάκι και πέθανε έπειτα από 13 χρόνια».