Λάτρευε να κάθεται στα πόδια του παππού του και να ακούει ιστορίες για την πρώτη μεγάλη Μίλαν, αυτή που το 1963 κατέκτησε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών με αρχηγό τον παππού Τσέζαρε.

Τον έχασε τον Απρίλιο του 2016, αν και τις ιστορίες του είχαν ήδη διαδεχθεί τα βιώματά του, δίπλα στον μπαμπά Πάολο, ο οποίος σήκωσε τα πέντε από τα έξι Champions League που ακολούθησαν. Μόνο η κούπα με τα μεγάλα αυτιά του 1969 δεν πέρασε από τα χέρια ενός Μαλντίνι.

Ο Ντανιέλ γνωρίζει ότι είναι πολύ δύσκολο, αν όχι απίθανο, να πετύχει ότι και οι πρόγονοί του με την φανέλα των Ροσονέρι. Γι’ αυτό και δεν αγχώνεται μπροστά στο φάσμα μιας «αποτυχίας» που μοιάζει σίγουρη.

«Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα» εξηγούσε ο 18χρονος Μαλντίνι, ο οποίος σπάει την οικογενειακή παράδοση, αφού αγωνίζεται στα άκρα της επίθεσης, όταν ο παππούς και ο μπαμπάς δέσποζαν στην άμυνα.

Από την δεκαετία του ’50 και μετά, μόνο τα 70’s και τα (20)10’s δεν είχαν έναν Μαλντίνι στο ρόστερ της Μίλαν. Ο τρίτος δύσκολα θα είναι και ο (πιο) τυχερός, αφού οι άλλοι δύο πανηγύρισαν μαζί έντεκα πρωταθλήματα, έξι Κύπελλα Πρωταθλητριών, τέσσερα ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και τρία Μουντιάλ Συλλόγων/Διηπειρωτικά.

Ο μικρός Ντανιέλ φτάνει σε μια Μίλαν που προσπαθεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, έχει να πάρει σοβαρό τίτλο από το 2011 (πρωτάθλημα) και, αυτή την στιγμή τουλάχιστον, βρίσκεται στην σκιά των Γιουβέντους και Ίντερ (τουλάχιστον).

«Δεν ήταν σχεδιασμένο. Στην πραγματικότητα, δεν προορίζονταν καν για την αποστολή στο συγκεκριμένο ματς, αφού δεν είχε προπονηθεί δύο ημέρες και μπήκε στην 18άδα την τελευταία στιγμή» είπε σχετικά ο μπαμπάς Πάολο, τεχνικός διευθυντής του συλλόγου, ο οποίος δεν δήλωσε συγκινημένος (;) για το ντεμπούτο του γιου του στο φινάλε του αγώνα με την Ελλάς Βερόνα. «Δεν πρόλαβα, γιατί ήμουν συγκεντρωμένος στον αγώνα» η εξήγησή του.

Ο Ντανιέλ έκανε ντεμπούτο στην Serie A με την Μίλαν 35 χρόνια μετά τον πατέρα του και 67 μετά τον παππού του και έγινε ο πρώτος παίκτης γεννημένος στα 2000’s (11 Οκτωβρίου του 2001 για την ακρίβεια) που φόρεσε την φανέλα των Ροσονέρι σε αγώνα πρωταθλήματος.

«Ποιητής με την μπάλα»

Ο τρίτος της γενιάς Μαλντίνι θέλει να κάνει καριέρα στην Μίλαν, κάτι που δεν κατάφερε ο κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερος του αδελφός Κρίστιαν, ο οποίος πέρασε δώδεκα χρόνια στο φυτώριο της ομάδας του Μιλάνο (2004-2016), αλλά αφού έπαιξε μέχρι και στην Μάλτα (!), βγάζει το ψωμί του στην… Προ Σέστο, ομάδα τέταρτης κατηγορίας.

«Είναι ένας πλέι μέικερ, ένας γκολτζής, ένα δεκάρι. Στην οικογένεια, ξεκινώντας από τον πατέρα μου και φτάνοντας στα παιδιά μου, είναι ο μοναδικός με αυτές τις αρετές. Είναι περισσότερο ένας ποιητής με την μπάλα στα πόδια» είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του ο Πάολο, εξαίροντας το επιθετικό ταλέντο του Ντανιέλ, ο οποίος είναι ικανός και με τα δύο πόδια, όπως ήταν και ο πατέρας του.

«Σκέφτομαι περισσότερο την επίθεση παρά την άμυνα. Σκέφτομαι πως θα βάζω γκολ» λέει ο ίδιος, παρ’ ότι στο πρώτο βίντεο που τον δείχνει να παίζει μπάλα, σε ηλικία πέντε ετών, έκανε επαναλαμβανόμενα τάκλιν στον παλιό συμπαίκτη του Πάολο, Κλάρενς Ζέεντορφ!

https://twitter.com/Semprista/status/1224300789214130187

Λάουντρουπ και Γκουντγιόνσεν

Αμέτρητες οι περιπτώσεις πατέρα και γιου που έπαιξαν ποδόσφαιρο και το έκαναν στην ίδια ομάδα. Η περίπτωση, βεβαίως, όπου παππούς, πατέρας και γιος έπαιξαν μπάλα και μάλιστα στην ίδια ομάδα, όπως οι Μαλντίνι, είναι πιο σπάνια. Όχι, όμως και η μοναδική.

Διάσημη και επιτυχημένη οικογένεια, όχι όσο η Μαλντίνι βεβαίως, αυτή των Λάουντρουπ. Ο Φιν έπαιξε στην δανέζικη ΚΒ Κοπεγχάγη για τέσσερα χρόνια (1976-80) και τον ακολούθησε ο περίφημος γιος του, Μίκαελ (1981-82), ο οποίος ξεκίνησε από το φυτώριο. Ο εγγονός Μαντς, επίσης ξεκίνησε στους μικρούς και το 2007 φόρεσε την φανέλα της ομάδας – φετίχ για την οικογένειά του.

Ο Βίκτορ Σουστικόφ φόρεσε την φανέλα της Τορπέντο Μόσχας από το 1957 έως την αποχώρησή του από την αγωνιστική δράση, το 1973. Ο γιος του, Σεργκέι, έπαιξε από το 1988 έως το 1996. Ο γιος του τελευταίου, επίσης Σεργκέι, φόρεσε την φανέλα της για πρώτη φορά το 2015 και το κάνει μέχρι σήμερα.

Ο Έιντουρ Γκουντγιόνσεν, ο οποίος την σεζόν 2011-12 φόρεσε την φανέλα της ΑΕΚ, είναι θρύλος στο ισλανδικό ποδόσφαιρο, τόσο για την καριέρα του, όσο και για το γεγονός ότι πρόλαβε να παίξει στην εθνική ομάδα μαζί με τον πατέρα του, Άρνορ, τον οποίο αντικατέστησε σε ένα ματς με την Εσθονία, στις 24 Απριλίου του 1996.

Πατέρας και γιος φόρεσαν την φανέλα της Βαλούρ και, μάλιστα, ο δεύτερος το έκανε νωρίτερα (1993-94) από τον πρώτο (1998-2001)! Ο γιος του πρώτου και εγγονός του δεύτερου, Σβέιν Άρνορ, αγωνίζεται πλέον στην Ιταλία με την Σπέτσια, αλλά την σεζόν 2016-17 πέρασε και αυτός από την Βαλούρ.

Στη νορβηγική Μπόντο Γκλιμτ, τέλος, την αρχή έκανε ο Χάραλντ Μπεργκ, από το 1958 έως το 1964. Επέστρεψε δέκα χρόνια αργότερα και κρέμασε τα παπούτσια του το 1981. Ο γιος του, Όριαν, ξεκίνησε την καριέρα του στην Μπόντο το 1987, έπαιξε μια σεζόν και επέστρεψε το 1994, μένοντας μια πενταετία. Ο γιος του τελευταίου, Πάτρικ, μεγάλωσε στα τμήματα υποδομής της ομάδας, την φανέλα της οποίας φοράει από το 2014.

Ιδιαίτερη οικογένεια, από ποδοσφαιρικής πλευράς, αυτή των Μπεργκ (καμία σχέση με τον Σουηδό Μάρκους), αφού οι άλλοι δύο γιοι του Χάραλντ, ο Ρούναρ και ο Άριλντ, επίσης έπαιξαν μπάλα, με τον πρώτο να το κάνει στην Μπόντο Γκλιμτ σε τρεις διαφορετικές περιόδους (1989-90, 1992-96 και 2002-10) και τον δεύτερο σε άλλες δύο (1993-95 και 1998-2000)!

Ο Άριλντ, ένα τεράστιο ταλέντο που δεν μπόρεσε ποτέ να τιθασεύσει τους εσωτερικούς του δαίμονες, έβαλε τέλος στην ζωή του στις 22 του περασμένου Ιουνίου, όταν αυτοκτόνησε μόλις σε ηλικία 43 ετών…

Η οικογένεια Βάις

Υπάρχει μια ποδοσφαιρική οικογένεια που συνέδεσε το επίθετό της με μια ομάδα, έστω και αν το τρίτο χρονικά μέλος δεν έπαιξε ποτέ με την πρώτη ομάδα, αλλά μεγάλωσε στα τμήματα υποδομής του συλλόγου.

Γνωστοί στους Έλληνες φιλάθλους, ελέω Ολυμπιακού, η διαδρομή των αρσενικών της οικογένειας Βάις, όλοι με μικρό όνομα Βλαντιμίρ. Ο παππούς έπαιξε στην σλοβακική Ίντερ Μπαρτισλάβας για έντεκα χρόνια (1958-1969), ο γιος άλλα εφτά (1986-1993) και ο εγγονός, προτού μεταγραφεί στην Μάντσεστερ Σίτι και φτάσει στον Ολυμπιακό πέντε χρόνια μετά (το 2014), μεγάλωσε στα τμήματα υποδομής. Ποτέ, όμως, δεν έπαιξε στην πρώτη ομάδα. Με τον ρυθμό, πάντως, που αλλάζει ομάδες (έχει παίξει σε οκτώ διαφορετικές), δεν αποκλείεται να γίνει και αυτό. Άλλωστε, μόλις τριάντα ετών είναι ακόμα!

https://www.youtube.com/watch?v=_k-apttMb2s&feature=emb_title

Πηγή: gazzetta.gr