Καθώς στην μικρή παραλία του Costa da Morte, στη βόρεια ακτή της Γαλικίας, ένας ξανθός φακιδομούρης πάσχιζε να τα βγάλει πέρα με αντιπάλους 3-4 ετών μεγαλύτερούς του, άκουγε φίλους και αντιπάλους να τον βρίζουν…

«Αυτός ο μαλάκας πάλι. Που δεν κάνει τίποτα σπουδαίο. Που δεν ξέρει να ντιμπλάρει, που είναι εξαφανισμένος σε όλο το παιχνίδι και κατάφερε ξανά από το πουθενά να μας βάλει οκτώ γκολ», φώναζε ο απέναντι τερματοφύλακας, μαλώνοντας τους δικούς του.

«Δεν ήξερα να τα κάνω αυτά. Ούτε ψαλιδάκια, ούτε ποδιές, ούτε τακουνάκια. Μόνο να βάζω γκολ, όσο πιο απλά μπορούσα. Το είχα από μικρός, μου το έλεγε και ο Λουίς Αραγονές: “Μικρέ, ξεκόλλα με τα εντυπωσιακά. Εσύ αγόρι μου είσαι για τα σημαντικά. Κλινκ, κλιν και γκολ, γκολ. Ξέχασε τα όλα τ’ άλλα και θα με θυμηθείς».

Εκείνο το πιτσιρίκι στην πραγματικότητα υπήρξε ο “El ‘Niño” πολύ προτού τον φωνάξουν έτσι οι οπαδοί της Ατλέτικο, που τον λάτρεψαν όσο κανέναν άλλον. Ηταν το τρίχρονο μωρό που με το ζόρι έπρεπε να προπονεί τον μεγαλύτερο αδερφό του, που προσπαθούσε να γίνει τερματοφύλακας.

«Δεν μου άρεσε να παίζω μπάλα. Ο μπαμπάς μου με έβαζε να κλοτσάω την μπάλα, για να προπονείται ο αδερφός μου, επειδή εκείνος βαριόταν να το κάνει. Πριν όμως αγαπήσω καν το ίδιο το παιχνίδι, είχα ήδη αγαπήσει την Ατλέτικο. Σε αυτό με έβαλε ο παππούς μου. Οποτε έπαιζε η ομάδα, έπαιρνε ήσυχα το ραδιόφωνο, πήγαινε σε μία γωνίτσα και δεν κουνιόταν μέχρι να τελειώσει το ματς. Δεν μπορούσε να το βλέπει στην τηλεόραση, επειδή δεν άντεχε να βλέπει από την αγωνία. Μαζί του έμαθα τι σημαίνει να είσαι Ροχιμπλάνκο».

Λίγα χρόνια αργότερα, ως 17χρονος θα συστηνόταν στο “Βιθέντε Καλδερόν”. Ενας μικρός ήρωας που από την πρώτη στιγμή θα γινόταν “Το Μωρό” όλων των “Ιντιος” της πόλης. Μόνο που αυτόν τον νεαρό θα τον λάτρευαν όσο κανέναν άλλον στην ιστορία του συλλόγου. Οι αντίπαλοι θέλοντας να χλευάσουν, πάντα μιλούσαν για το απόλυτο… τίποτα που χάρισε στο club με την παρουσία του. Μόνο που μιλούν για τους τίτλους. Για τις κούπες που δεν προσέφερε τότε στην Ατλέτικο. Οι Ροχιμπλάνκος όμως τον αγάπησαν, γιατί υπήρξε το μοναδικό φως σε μία σκοτεινή περίοδο. Για το πώς επανέφερε την ομάδα από τη Seegunda Division, για το ότι το γκολ του στον τελικό του EURO 2008 και την κούπα στο Μουντιάλ δύο χρόνια αργότερα, την αφιέρωσε σε εκείνους, πανηγυρίζοντας με το κασκόλ τους στη βόλτα με το magic bus.

Στη Λίβερπουλ πριν τον μισήσουν για τη φυγή στην Τσέλσι, όπως μισεί ένας άντρας τη γυναίκα που τον απάτησε, εκείνες τις τέσσερις χρονιές απόλαυσαν το ξεπέταγμά του, το τελείωμα στη μία επαφή, τα υπέροχα curler του. Και τραγούδησαν. Το chant για τον Τόρες, για το παιδί που σκοράρει τα περισσότερα και φορούσε τη φανέλα τους με το 9…

One for the kid who scores the most.
His Armband proved he was a red,
Torres! Torres! You’ll Never Walk Alone it said, T
orres! Torres! We bought the lad from sunny Spain,
He gets the ball he scores again,
Fernando Torres! Liverpool’s number 9!

Ακόμα και στην Τσέλσι, όπου ουδέποτε αιτιολόγησε αγωνιστικά τα πολλά που δόθηκαν για τη μεταγραφή του και έγινε αντικείμενο χλευασμού για την αστοχία του, φέτος, στην ημέρα ευτυχίας, το δικό του γκολ στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα στο “Καμπ Νόου”, τη σεζόν της κατάκτησης του Champions League (2012), ήταν αυτό το club επέλεξε να παίξει στα social media του.

Το πέρασμα από τη Μίλαν, το αδιάφορο φινάλε στην Ιαπωνία έμειναν ασήμαντες κουκίδες στο βιογραφικό. Για να επιστρέψει στη μοναδική αγάπη του: «Είμαι Ατλέτικο και μόνο. Γι’ αυτό και δεν φίλησα ποτέ το σήμα της Λίβερπουλ και της Τσέλσι. Δεν ήθελα να το πουλήσω αυτό». Εκεί όπου θα μπορούσε να αγγίξει τον ουρανό (σ.σ.: χαμένος τελικός Champions League 2016), αλλά κατάφερε τουλάχιστον να πανηγυρίσει έναν τίτλο (σ.σ.: Europa League 2018. Το αντίο του πέρσι ήταν τρομερά συγκινητικό στο “Wanda Metropolitano”. Δάκρυσε ο ίδιος, δάκρυσαν όσοι μεγάλωσαν μαζί του, δάκρυσαν και τα μικρά τους, αποχαιρετώντας έναν παλιό φίλο που δεν θα ξεχάσουν ποτέ.

Τώρα έφτασε η σειρά όλου του υπόλοιπου κόσμου να καταλάβει ότι ο χρόνος τα δαμάζει όλα. Αν και η αλήθεια είναι ότι για τον Φερνάντο Τόρες θα ισχύει πάντα αυτή η πρώτη φράση στην αφήγηση του «Πήτερ Παν» που υποστηρίζει πως… «όλα τα παιδιά μεγαλώνουν, εκτός από ένα». Αυτό το ένα λοιπόν εμφανίστηκε για μία και μοναδική φορά και στο πιο ωραίο παραμύθι, για πετάξει πλέον ανάμεσα στους θρύλους, έχοντας καταφέρει -με έναν απροσδιόριστο τρόπο- να πείσει όλο τον κόσμο, ότι έμεινε για πάντα ο “El ‘Niño”…

Πηγή: gazzetta.gr