Οσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από την τελευταία φορά που είχε κάτσει στον πράσινο πάγκο ο Χουάν Ρότσα, όσα περισσότερα διπλώματα και να έχει ο Φερέιρα, όσο ψηλότερα και να στέκει ο Πορτογάλος στο παγκόσμιο ranking των προπονητών από τον Αργεντινό υπάρχει κάτι που είναι απόλυτα υπέρ του νυν τεχνικού τουν «τριφυλλιού». Ο Ρότσα ξέρει τον Παναθηναϊκό. Γνωρίζει τι περιμένει ο κόσμος να δει, αντιλαμβάνεται τι αντιπροσωπεύει ο σύλλογος σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Ο Ζεσουάλντο γνώρισε έναν διαφορετικό Παναθηναϊκό. Απομόνωσε τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα, την έλλειψη ποιοτικών παικτών και χαμήλωσε τον πήχυ επικίνδυνα. Για τον Πορτογάλο κάθε μέτρια εμφάνιση ήταν άξια λόγου διότι την πετύχαινε μια ομάδα μιας παραπαίουσας εταιρείας. Ο Ρότσα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τον ίδιο τρόπο τον σύλλογο που υπηρετεί πάνω από 30 χρόνια. Εχει κι αυτός ζήσει τα κάτω του με το «τριφύλλι». Ο μέσος όρος παραστάσεών του, όμως, φτάνει πολύ υψηλότερα απ’ όσο μπορούσε να δει ή είδε ο Φερέιρα.
Για να εξηγήσεις την αγωνιστική μετάλλαξη μιας ομάδας σε κάθε αλλαγή προπονητή ακολουθείς δύο δρόμους. Ο πρώτος είναι ο απλός: το ρίχνεις στην ψυχολογία και στην ανάγκη των παικτών να δείξουν στον νέο τους προπονητή και πας παρακάτω.
Ο δεύτερος προσφέρεται ως επιλογή μόνο όταν ο νέος προπονητής καταφέρει να βάλει στο παιχνίδι της ομάδας του μερικά νέα στοιχεία. Το ρίχνεις, με άλλα λόγια, στην ανάλυση…
Με τον Χουάν δείχνει ότι για να πεις την αλήθεια πρέπει να πατήσεις στη μέση του δίστρατου. Υπάρχει εξήγηση για τη συμπεριφορά του Ζέκα στη μεσαία γραμμή, μοιάζει ευεργετική η μετακόμιση του Σισοκό στον άξονα, είναι σαφώς εντολή του κόουτς να ανεβαίνουν τα πλάγια μπακ. Στοιχεία που μαρτυρούν ότι η δουλειά έχει αρχίσει για τα καλά…
Ακόμα σημαντικότερο και από τις «βελτιώσεις» αυτές είναι το στυλ. Είχαμε συνηθίσει έναν Παναθηναϊκό να «κάθεται» όταν βάζει γκολ.
Οι παίκτες του βολεύονταν στο ισχνό προβάδισμα και πάλευαν να το κρατήσουν. Το έκαναν γιατί τους αρκούσε, αλλά, το σημαντικότερο, αρκούσε και στον Φερέιρα.
Ο Παναθηναϊκός του Ρότσα δεν έριξε τους τόνους όταν κατάφερε να μπει μπροστά στο σκορ κόντρα στη Μάριμπορ. Δεν οχυρώθηκε σε αυτό το 1-0 που του έδινε – έτσι κι αλλιώς – το δικαίωμα να κυνηγήσει το όνειρο στο Λονδίνο.
Διατήρησε τη διάθεσή του για παραγωγή ποδοσφαίρου, παρέμεινε κοντά στην αντίπαλη περιοχή, συνέχισε να απειλεί, έπαιξε όπως αρμόζει σε έναν σύλλογο σαν τον Παναθηναϊκό. Kαι όλα αυτά επειδή ο προπονητής ζητούσε με το βλέμμα του ό,τι και ο κόσμος που αγαπά την ομάδα. Ολα αυτά επειδή ο νέος προπονητής ξέρει πώς να πάρει το καλύτερο από καθέναν παίκτη που ρίχνει στο γήπεδο…
Σημαντικότερη και από τη αυτή τη δεύτερη συνεχή νίκη είναι ότι το «τριφύλλι» μοιάζει να βρίσκει ξανά την χαμένη ταυτότητά του. Οσες αράχνες και κυκλοφορούν στα ταμεία της ΠΑΕ στο γήπεδο ο Χουάν θέλει η ομάδα να παίζει σαν Παναθηναϊκός…
Πηγή:sday.gr
