Η αλητεία του Σακίρι και το άστρο του Κλοπ

Είναι περίεργη πάστα ποδοσφαιριστή ο Σερντάν Σακίρι. Μολονότι οι στιγμές λάμψης του είχαν δείξει ότι αξίζει κάποια στιγμή την ευκαιρία να επιστρέψει στο υψηλότερο επίπεδο, υπήρξε προβληματισμός όταν το καλοκαίρι η Λίβερπουλ αποφάσισε να τον εντάξει στο δυναμικό της. Κυρίως, λόγω του ότι προερχόταν από την υποβιβασμένη Στόουκ. Γενικώς για τον Ελβετό με ρίζες από το Κόσοβο υπήρχε συχνά η εντύπωση ότι δεν έπαιζε όσο μπορούσε. Η καθοριστική ενέργεια από την υπερβολή μοιάζουν να αλληλοσυγκρούονται συνεχώς μέσα του όταν παίρνει την μπάλα. Την πρώτη φορά που έπαιξε με τους μεγάλους της Βασιλείας, πίστευε ότι τα είχε κάνει όλα τέλεια. Ο προπονητής τον έστειλε την επόμενη πίσω στη δεύτερη ομάδα, επειδή έκανε συνεχώς ντρίμπλες. Η αρνητική κριτική του δίνει κίνητρο. Λατρεύει να δίνει απαντήσεις και μοιάζει πάντα έτοιμος να το κάνει στα μεγάλα ματς.

Πάρτε για παράδειγμα την αναμέτρηση της Ελβετίας με το Βέλγιο πριν από περίπου ένα μήνα. Η χώρα του έχανε 2-0 και ήθελε τέσσερα γκολ για την πρωτιά στο γκρουπ του Nations League. Όχι απλά ανέτρεψε το σκορ, αλλά νίκησε 5-2, με τον Σακίρι να φτιάχνει δύο γκολ και να έχει συμμετοχή σε ένα ακόμα. Το twitter γέμισε με επικλήσεις από Reds, που ζητούσαν από τον Κλοπ να τον κρατήσει βασικό, αφού είχε συν τοις άλλοις συμμετοχή σε πέντε από τα τελευταία έξι γκολ της ομάδας του. Ξεκίνησε σε όλα τα τελευταία ματς από τότε για το Πρωτάθλημα, σκοράροντας στις καθυστερήσεις με την Μπέρνλι. Ο Γερμανός τον κράτησε σε ρυθμό, τον έβγαλε στον πάγκο απέναντι στη Νάπολι και τον χρησιμοποίησε ως κρυφό χαρτί στο κρίσιμο παιχνίδι με τη Γιουνάιτεντ.

Ο Σακίρι δεν είναι ο ποδοσφαιριστής που θα υπηρετήσει στην εντέλεια μια τακτική, θα δείξει προσήλωση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό στο πλάνο, θα κινηθεί αυστηρά στα κουτάκια που του έχει υποδείξει ο προπονητής και θα κρατήσει τον εκνευρισμό για τον εαυτό του. Στα στρωμένα αποδυτήρια των Ρεντς, η προσθήκη ενός χαρακτήρα με την εκρηκτικότητα του Ελβετού ήταν ρίσκο. Το παιχνίδι του όμως μπορεί να φέρει σε μια αναμέτρηση το στοιχείο του απρόβλεπτου σε βαθμό που ελάχιστοι μπορούν να το καταφέρουν. Έχει κάτι από το παιχνίδι της αλάνας, την αλητεία το δρόμου και με την κατάλληλη διαχείριση, αυτό μπορεί να γίνει σημαντικό όπλο για έναν προπονητή.

Ως προσφυγόπουλο που έπαιζε μπάλα σε πάρκα της Βασιλείας με άλλα παιδιά μεταναστών, έμαθε να προσαρμόζεται από πολύ μικρός στις δυσκολίες και να διεκδικεί τη θέση του στον κόσμο των μεγαλύτερων. Αργότερα, όταν κούρευε το χορτάρι στη γειτονιά για να μαζέψει χρήματα προκειμένου να συμμετάσχει στα προπονητικά καμπ των μικρών της Βασιλείας, ο μεγαλύτερος προβληματισμός του ήταν να μην το μάθουν οι άλλοι. Κι όταν μετά τις προπονήσεις οι συμπαίκτες του πήγαιναν για ένα αναψυκτικό ή για να πάρουν κάτι να φάνε, εκείνος με τους αδερφούς του έφευγε γοργά για το σπίτι. Οι τσέπες τους ήταν άδειες, αλλά η πείνα για διάκριση ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλου. «Πάντα διψούσα να παίξω απέναντι στους καλύτερους, πάντα», είχε πει ο ίδιος.

Το πιθανότερο είναι να σε απογοητεύσει αν στηρίξεις πάνω του όλο τον προγραμματισμό της χρονιάς, να σου γυρίσει την πλάτη αν τον αφήσεις στον πάγκο. Όπως έκανε στη Μπάγερν Μονάχου. Αλλά δίνοντάς του κίνητρο και ρίχνοντάς τον σε μια ταλαιπωρημένη άμυνα στο τελευταίο εικοσάλεπτο, κάνοντάς τον να πιστέψει ότι περιμένεις από αυτόν να το πάρει πάνω του, ξεκλειδώνεις τον «διάβολο» που κρύβεται στα 169 εκατοστά του. Και ο Κλοπ τον προετοίμασε για τη μεγάλη συγκυρία. Τον έμαθε να δέχεται το rotation, να μπει στο κλίμα του Μέλγουντ, να αντιλαμβάνεται τα όσα μπορεί να προσφέρει στην φιλοσοφία της ομάδας και τον έστειλε με κομμένα τα φρένα πάνω στους αντιπάλους που ήθελε από πάντα να αντιμετωπίζει. Τους μεγάλους. Τη Γιουνάιτεντ που εκτέλεσε με ψαλίδι στην πρώτη του παράσταση με τους «Κόκκινους» το καλοκαίρι, έστω και φιλική. Την ομάδα του Μουρίνιο, του Γκάρι Νέβιλ που τον αμφισβήτησε ανοιχτά.

Στις αρχές Νοεμβρίου, μετά το σερί των καλών του εμφανίσεων και το 2-0 επί της Φούλαμ ο Κλοπ είχε δηλώσει: «Είναι ο τύπος των αποφασιστικών στιγμών. Έτσι είναι και πρέπει να διαβεβαιώσουμε ότι θα παραμείνει». Ο Γερμανός έριξε στο ματς με την Έβερτον τον Οριγκί, για να σκοράρει πέντε λεπτά αργότερα. Έκανε το ίδιο με τον Φιρμίνο απέναντι στην Μπέρνλι, ο οποίος τον δικαίωσε έπειτα από πέντε λεπτά. Και απέναντι στη Γιουνάιτεντ ήταν η σειρά του Σακίρι να τον δικαιώσει στο μαγικό πεντάλεπτο, σπάζοντας μια κατάρα πενταετίας και φτάνοντας τα πέντε γκολ. Είναι χαρακτηριστικό της επίδρασής του στο παιχνίδι, ότι είχε 4/7 πάσες στο επιθετικό τρίτο σε μόλις είκοσι λεπτά. Έγινε ο μόλις δεύτερος παίκτης, μετά τον Νάιτζελ Κλαφ το 1994, που σκοράρει δις στην πρώτη του επίσημη συμμετοχή για την Premier League απέναντι στους «Κόκκινους Διαβόλους».

Ναι, ο Κλοπ έχει άστρο, αλλά αυτό από μόνο του δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εξέλιξη. Φέτος δείχνει ότι έχει την πιο ισορροπημένη φαρέτρα, επιλογές για διαφορετικές καταστάσεις και αντιπάλους καθώς και επίγνωση για τον τρόπο διαχείρισής τους. Είναι πολύ νωρίς ακόμα, ειδικά για την Premier League, για πρόωρες στέψεις, όμως δείχνει ότι μπορεί να πιέσει μέχρι τέλους.

Πηγή: gazzetta.gr