Μόλις είχε πατήσει στην κορυφή. Τον είχαν νικήσει μόνο οι φοβεροί και τρομεροί Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, στερώντας του ακόμα μία απίθανη πρωτιά. Ωστόσο, το ότι η Ολλανδία είχε αφήσει 2η στο EURO του 1988 την τότε Σοβιετική Ενωση, δεν στάθηκε αρκετό για να μειώσει τη δική του επιτυχία. Ο Ρινάτ Ντασάεφ είχε κλέψει καρδιές και είχε αναδειχτεί από την IFFHS ως κορυφαίος τερματοφύλακας του κόσμου για εκείνη τη χρονιά. Ηταν η στιγμή που θα κατάφερνε να κάνει για ακόμα μία φορά τη διαφορά και να γίνει ο πρώτος τόσο σπουδαίος που θα έσπαγε το μπλόκο και θα έπαιρνε μεταγραφή για τη Δύση.
Στη Σεβίλλη για κάποιον δικό τους λόγο είχαν πιστέψει στο θαύμα. Ο Ψυχρός Πόλεμος που ήταν ακόμα στα φόρτε του, δεν στάθηκε ικανός να τους αποτρέψει, από το να το παλέψουν έντονα. Βρήκαν λοιπόν επαφή με τα Υπουργεία Αθλητισμού και Εσωτερικών των Σοβιετικών και ξεκίνησαν τις διαπραγματεύσεις. Μόνο που σε εκείνα τα δύσκολα ψυχροπολεμικά χρόνια δεν γινόταν έτσι απλά να μετακομίσει κάποιος αθλητής εκτός του Ανατολικού Μπλοκ.
Είχαν περάσει τρεις μήνες, αλλά οι Σεβιγιάνοι δεν το παρατούσαν παρά τις τεράστιες δυσκολίες και τη γραφειοκρατία. Ωσπου η υπόθεση πήρε σοβαρή διάσταση και η κουβέντα έφτασε στον ηγέτη του καθεστώτος. Ο Μιχαΐλ Γκορμπατσόφ που λίγα χρόνια αργότερα θα άλλαζε τη χώρα του και τον πλανήτη όλο μέσω της «Περεστρόικα», ήταν εκείνος που θα έπαιρνε τη μεγάλη απόφαση. Και τελικά είπε το απίστευτο ΝΑΙ, σε μία από τις προσπάθειές του να κάνει το άνοιγμα προς τον Δυτικό κόσμο.
Λίγες βδομάδες αργότερα, ο δεύτερος σπουδαιότερος πορτιέρο στην ιστορία των Σοβιετικών, πίσω μόνο από τον ανυπέρβλητο, Λεβ Γιασίν, ο 16ος καλύτερος στην ιστορία του αθλήματος στη συγκεκριμένη θέση, θα προσγειωνόταν στη Σεβίλλη. Από το αεροδρόμιο έως και το ξενοδοχείο του έγινε χαμός με πορεία 8.000 Σεβιγιάνων που τον αποθέωναν. Οι Ανδαλουσιανοί είχαν δικό τους τον εκείνη τη στιγμή καλύτερο Νο1 της υφηλίου, πληρώνοντας δύο εκατ. δολάρια, τα περισσότερα που είχαν δοθεί ποτέ για τερματοφύλακα.
Παραδόξως, όμως, δεν θα τον απολάμβαναν όπως το είχαν ονειρευτεί. Ο 28χρονος Ντασάεφ βρέθηκε ξαφνικά από τις στερήσεις στον Παράδεισο και δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί αθλητικά. Καθώς οι εμφανίσεις του ήταν κακές και δεχόταν αστεία γκολ, οι φήμες οργίαζαν για τα ξενύχτια του στις ντισκοτέκ, τα ποτά και τα τσιγάρα. Μάλιστα είχε σοβαρό τρακάρισμα με το αυτοκίνητό του, οδηγώντας μεθυσμένος και έσπασε τρία δάκτυλα. Επίσης, σε κάθε βήμα του είχε από πίσω και πράκτορες της KGB να τον παρακολουθούν και να καταγράφουν τις κινήσεις του. Τίποτα δεν πήγαινε καλά, ενώ δεν του είχε επιτραπεί να πάρει μαζί την οικογένειά του.
Τελικά έπαιξε στη Σεβίλλη για λιγότερο από τρεις σεζόν και έπειτα από 59 παρουσίες, ξαφνικά, στα μέσα της περιόδου, αποφάσισε ότι θα σταματούσε την καριέρα του σε ηλικία μόλις 30 ετών. Το φινάλε λοιπόν μπορεί να μην ήταν ιδανικό για εκείνον τον εκπληκτικό τερματοφύλακα, αλλά έμεινε στην ιστορία και ως η μεταγραφή που άνοιξε το «Σιδηρούν Παραπέτασμα». Το φοβερό είναι ότι ως «Iron Curtain» τον αποκαλούσαν και για τον τρόπο που κάλυπτε την εστία. Και λίγο μετά το δικό του αντίο, θα έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου και θα άλλαζε ο κόσμος όλος, με τον ίδιο να αισθάνεται ότι έβαλε έστω και ποδοσφαιρικά το δικό του λιθαράκι.
Πηγή: gazzetta.gr
