Πώς θα προσδιόριζες την έκπληξη; Θα μπορούσες να την ορίσεις ως ένα αίσθημα αμηχανίας ή θαυμασμού, μπροστά σε κάτι απροσδόκητο, ανέλπιστο; Με αυτή τη λογική λοιπόν δεν γίνεται να τα νιώσεις όλ’ αυτά σε κάτι που επαναλαμβάνεται, που το έχεις δει και βιώσει, ξανά και ξανά. Και πώς διάολο γίνεται τότε να εκστασιάζεσαι έκπληκτος κάθε φορά που τον βλέπεις να κάνει τα δικά του; Ο κακεντρεχής θα απαντήσει: «Μα τα έκανε με την αστεία Θέλτα και όχι σε κάποιον μεγάλο ημιτελικό, τελικό κτλ». Στην περίπτωση του Λιονέλ Μέσι όμως υπάρχει πλέον ένας απαράβατος κανόνας: «Η επιχειρηματολογία δεν έχει λόγο ύπαρξης και πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία. Είναι πάντοτε χυδαία, επειδή πάντοτε γίνεται πειστική και οδηγεί στο συμπέρασμα του απόκοσμου». Ενας μικρός πειρασμός πάντα υπάρχει μέσα σου όμως να αιτιολογήσεις. Ναι, είναι η ίδια ομάδα που λίγα 24ωρα πριν σταμάτησε τη Ρεάλ στο πρωτάθλημα, η ίδια που την τελευταία τριετία έχει βάλει στην Μπαρτσελόνα 12 γκολ, όσα δηλαδή καμία άλλη στον κόσμο σε αυτό το διάστημα. Η επιχειρηματολογία όμως τελειώνει εδώ. Δεν έχει νόημα. Βάλε απλά το βιντεάκι της τελευταίας παράστασής του και κατανόησε μόνο με τα μάτια. Οσο μπορείς βέβαια, επειδή η όλη ιστορία μέσω της υπερβολής της μοιάζει με παραλλαγή της Δημιουργίας του σύμπαντος. Με το ερώτημα για το εάν υπάρχει Θεός ή όχι και το πώς φτιάχτηκε ο κόσμος μας. Κάθε φορά που ο Μέσι ξεδιπλώνει με κάθε απλότητα κίνησης λίγη ή πολύ από τη μαγεία του, η υπενθύμιση είναι πάντα η ίδια. Οτι πρόκειται για την απόλυτη ανοησία το να προσπαθείς να εξηγήσεις. Το να κατανοήσει το μυαλό το ταλέντο και την κίνηση του Αργεντινού μάγου, είναι μία προσπάθεια χωρίς αποτέλεσμα, όπως ακριβώς το εξηγούσε μία φορά κι έναν καιρό μία θαυμάσια γυναίκα, η κυρία Αννα, θέλοντας να μου μιλήσει για τη ματαιότητα του να βασανίζομαι με τις εσωτερικές ανησυχίες μου. Μου παρουσίαζε μία εικόνα… dtwjehsvwaeqb5g Ενα παιδί με ένα κουβαδάκι στην παραλία να μεταφέρει νερό σε μία τρύπα. Κάποιος περαστικός το ρώτησε τι ακριβώς έκανε κι εκείνο του απάντησε ότι ήθελε να χωρέσει όλη τη θάλασσα σε εκείνη την τρύπα. Κάπως έτσι δεν γίνεται να χωρέσουμε τη Δημιουργία στο μυαλό μας και κατά ποδοσφαιρική επέκταση (στην υπερβολή της), το πώς μπορεί να εναρμονίζεται έτσι η ποδοσφαιρική εγκεφαλική «παράνοια» αυτού του παικταρά με το σώμα, το αριστερό πόδι του και να παράγει αυτές τις εκπληκτικές στιγμές. Δεν είναι τα δύο γκολ που έβαλε την Πέμπτη για το Κύπελλο. Σιγά, έχει βάλει απείρως πιο θεαματικά. Εχει να κάνει με τις κινήσεις από το κέντρο έως και την περιοχή με κλίση προς τα δεξιά του γηπέδου. Ελεύθερος ρόλος 10αριού. Σε πιο Μαραντονική προσέγγιση της θέσης από ποτέ. Η επαφή, η εναλλαγή της κατεύθυνσης, η τέλεια ζυγισμένη curler πάσα, ώστε ο συμπαίκτης να την βρει ακριβώς εκεί που πρέπει σε σχέση πάντα με το δικό του τρέξιμο. Σε αυτή την τρελή μπαλιά στο γκολ του Ζόρντι Αλμπα, μοιάζει να έχει υπολογιστεί η ταχύτητα, το σκάσιμο, η επιτάχυνση και ποιος ξέρει τι άλλο. Ολ’ αυτά σε μία εξίσωση που στο κεφάλι του είναι λυμένη σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.

Δεν έχει κανένα νόημα να μετρήσουμε την ωριμότητά του, αραδιάζοντας γκολ κι ασίστ. Ούτε η αντιπαράθεση των αριθμών, των τίτλων. Σε καμία περίπτωση δεν έχει ουσία η αντιδικία για το ποιος αξίζει την «Χρυσή Μπάλα». Το μόνο που αξίζει σε εικόνες όπως αυτή του πρώτου 45λεπτου με τη Θέλτα, είναι να διαλέγεις σωστά τη μουσική. Απαλλαγμένος ακόμα και από το βαρίδι της προκατάληψης της νεότητάς του ότι είχε πίσω τους Τσάβι, Ινιέστα να τον κάνουν μάγκα, τα φτιάχνει όλα μόνος του, δίχως να έχει ανάγκη κανέναν τέτοιον θρύλο να τον βοηθάει. Το βράδυ της Πέμπτης ο Μέσι παρουσίασε ξανά μία παρέκκλιση του εαυτού του. Αυτή τη φορά εμφανίστηκε νέγρος, ιδρωμένος, με σκληρό ταλαιπωρημένο πρόσωπο και βραχνή φωνή. Πήρε το μικρόφωνο και σε blues, funky, soul διάθεση μας υπενθύμισε ότι αυτός ο ποδοσφαιρικός κόσμος του ανήκει… Πηγή: gazzetta.gr