Η Γιουβέντους προσπαθεί να ξαναχτιστεί μέσα από τα ερείπια της και τα πρώτα σημάδια μπορεί να θεωρούν απλά… ικανοποιητικά. Παρόλα αυτά, στη γειτονική Ιταλία, τους αρέσει, όπως και εμείς βέβαια, να σκαλίζουν το παρελθόν και σπαταλάνε ώρες ολόκληρες με ποδοσφαιρικές συζητήσεις.
Αν υπήρχε ένας άνθρωπος στη Γιουβέντους που τα άκουσε περισσότερο από όλους τα τελευταία χρόνια, αυτός είναι ο Αλέσιο Σέκο. Ο πρώην αθλητικών διευθυντής των «μπιανκονέρι» μίλησε για όλους και για όλα στην εφημερίδα Stampa.
Ακολουθούν τα σημαντικότερα σημεία των απαντήσεών του…
– Τι είναι αυτό που σας δυσαρέστησε περισσότερο;
Πίστευα ότι άξιζα τουλάχιστον δυο γραμμές ευχαριστιών μετά από 13 χρόνια στη Γιούβε. Ο σύλλογος τις αφιέρωσε σε όποιον ήταν λιγότερα…
– Γιατί απέδιδαν πάντα την ευθύνη σε εσένα;
Υπήρξε έλλειψη εμπιστοσύνης και δυσπιστία απέναντί μου από την αρχή. Ίσως επειδή ήμουν νέος. Ή από ζήλια.
– Γιατί δεν αρνήθηκες τη θέση;
Για κάποιον που θέλει να κάνει αυτό το επάγγελμα να πεις όχι στη Γιουβέντους θα ήταν πραγματικά τρελό.
– O πιο βαρύς καταλογισμός στο θέμα των μεταγραφών έχει να κάνει με τις -αντίθετες- περιπτώσει Πόουλσεν και Τσάβι Αλόνσο.
Αποφασίστηκε για εκείνο το είδος παίχτη: στοίχιζε τα μισά, αλλά η τιμή δεν είχε καμιά σχέση. Υπήρξε μια απόφαση σε συλλογικό επίπεδο, όπως πάντα: εγώ, ο Ρανιέρι και ο Μπλαν και το Διοικητικό Συμβούλιο.
– Όμως η ευθύνη έπεσε πάλι σε σένα.
Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος μου απέδιδε μια εξουσία που δεν είχα: σε συλλόγους σαν τη Γιουβέντους, η διαχείριση των αγορών είναι, ας πούμε δημοκρατική. Καρπός συλλογικών αποφάσεων.
– Για ποια μεταγραφή είσαι πιο περήφανος;
Αυτή του Σισόκο αλλά και του Ντιέγκο παρά την περασμένη κακή χρονιά.
– Γιατί απέτυχαν τόσοι πολλοί;
Γιατί υπήρξε μια ανεξήγητη φρενίτιδα. Πολύ λίγη υποδοχή προς τους παίχτες.
