Ο «αχώνευτος» που έγινε θρύλος

Αντιπαθητικός από την πρώτη στιγμή. Το νέο ταλέντο από τα σπάργανα του Μέλγουντ και τέτοιες αηδίες. Αντιπαθώντας την Λίβερπουλ ως οπαδός της Εβερτον, δεν γινόταν να σιχτιρίσω περισσότερο όταν στο πρώτο του ντέρμπι του Μέρσεϊσαϊντ έσωσε στην γραμμή και μετά αποβλήθηκε για χτύπημα σε δικό μας. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά, επειδή τον βρίζαμε ομαδικά μαζί με τα φιλαράκια της Γιουνάιτεντ που βλέπαμε το ματς. Εκτοτε δεν σταμάτησα ποτέ να τον κράζω και να τον θεωρώ αχώνευτο, αλλά για διαφορετικούς πλέον λόγους. Ο πιτσιρικάς μεγάλωνε και μας… παστέλωνε ασταμάτητα. Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά μία δεκαριά μας έβαλε σε αυτά τα 17 χρόνια που πέρασε ντυμένος στα κόκκινα. Ειδικά εκείνη η τριάρα του 2012, όταν πήρε μόνος του το ντέρμπι στο 3-0, συνοδεύτηκε από παραλήρημα και το στόμα έβγαλε ότι υπήρχε από κακές λεξούλες. Κάπως έτσι συμπορευτήκαμε λοιπόν με τον ακατανόμαστο. Μόνο που τα μπινελίκια δεν γινόταν σταδιακά να μην ακολουθείται και από τον αντίστοιχο σεβασμό που έχεις σε κάποιον καλύτερό σου. Από κοντά όμως να μην φεύγει ποτέ και η αντίστοιχη χαιρεκακία που συνοδεύει αυτά τα αντικρουόμενα συναισθήματα. Και κάπως έτσι μπαίνει στην κουβέντα αυτό που ξεστόμισε ο Αντερσον, πρώην της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και που αντανακλά μία πικρή αλήθεια για τον Στίβεν Τζέραρντ, καθώς ο Βραζιλιάνος επιχείρησε να τον πικάρει: «Εχω πάρει τέσσερα πρωταθλήματα και ο Τζέραρντ τι πήρε; Πήρα τα πάντα με την Γιουνάιτεντ και ο Τζέραρντ που είναι παίκτης με ιστορία, δεν έφτασε τους τίτλους μου. Πήρα μέχρι και Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και Champions League και έπαιξα σε τρεις διαφορετικούς τελικούς στην Ευρώπη». Αυτή όμως είπαμε είναι η μία αλήθεια. Επειδή στην προκειμένη περίπτωση ο αντίλογος έχει την δυναμική να γίνει πιο ουσιαστικός ακόμα και από τα τρόπαια. Δεν είναι ψέματα ότι όλοι μας μετράμε το ύψος τον θρύλων αναλογικά με τους τίτλους τους. Για τον Τζέραρντ ωστόσο, αυτό ήταν και κομμάτι μία σκληρής επιλογής. Το έχει πει ο ίδιος ότι τον ήθελε ο Αλεξ Φέργκιουσον στην Γιουνάιτεντ και ο Ζοσέ Μουρίνιο στην Τσέλσι. Εκείνος όμως επέλεξε να μείνει κάπου που ήξερε ότι δεν θα μπορέσει να φτάσει ποτέ του αυτά τα μεγαλεία των τροπαίων. Ηθελε όμως να το ζήσει εκεί και γι αυτό έγινε θρύλος για την κοινωνία της Λίβερπουλ. Επειδή το δυσκολότερο δεν είναι να ξεκινήσεις με το κόκκινο χαλί στρωμένο στα πόδια σου, αλλά μετά από 17 χρόνια, αυτό να παραμένει εκεί για να το περπατήσεις στην έξοδό σου με αγέρωχο παράστημα και αναμνήσεις ως one club hero. Και αυτό το feeling αξίζει ενίοτε περισσότερο από κάθε μετάλλιο. Στην Λίβερπουλ έχουν ένα σωρό λόγους να τον αποθεώνουν. Κυρίως όμως επειδή έγινε ο ίδιος αυτό που υποσχόταν ως 18χρονο ταλέντο. Να τον ευχαριστούν για τα 185 γκολ, για τις σούπερ εμφανίσεις, για το γκολ με τον Ολυμπιακό που άλλαξε την ιστορία μία κούπας και για το δεύτερο 45λεπτο στην Πόλη. Πάνω απ’ όλα όμως πρέπει να τον ευγνωμονούν, για το ότι υπήρξε ο αρχηγός που τους κράτησε όρθιους στην πιο δύσκολη περίοδο της σύγχρονης εποχής του club και ας γλίστρησε ο ίδιος στην πιο κρίσιμη προσωπική στιγμή του. Ενα βάρος που θα το κουβαλάει για πάντα στα σώψυχά του. Ο Τζέραρντ όμως είναι σημείο αναφοράς και σημάδεψε μία εκτεταμένη εποχή. Οταν μιλάει κανείς για αυτόν τον σύλλογο, αναφέρεται διαφορετικά για το πριν το 1998 και το ντεμπούτο του και διαφορετικά έκτοτε μέχρι και την αποχώρησή του. Και οι Κόκκινοι οπαδοί το γνωρίζουν ότι δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Οι ίδιοι είναι που το 2008 τον ψήφισαν στην δεύτερη θέση της λίστας με την φαντεζί ονομασία “100 Players Who Shook The Kop”. Μπροστά του στεκόταν μόνο ο Κένι Νταλγκλίς. Εάν λοιπόν η ημέρα που η Λίβερπουλ άρχισε να μεγαλώνει την ιστορία της είναι ο ερχομός του Μπιλ Σάνκλι και ακολούθως του περίφημου «boot room», για να ακολουθήσουν οι Εμλιν Χιουζ, Νταλγκλίς, Αλαν Χάνσεν, τότε ο Στίβεν Τζέραρντ μπορεί να καθίσει πλέον αναπαυτικά στο πλάι ως ισότιμο μέλος της θρυλικής συντροφιάς τους. Πηγή: gazzetta.gr