Όταν ένας αθλητής αφήνει πίσω του μία μεγάλη αθλητική καριέρα, ενδείκνυται ίσως να το πράττει στο φυσικό του χώρο. Στην περίπτωση του κορυφαίου αθλητή στην Ελλάδα αλλά και ενός από τους κορυφαίους στον πλανήτη στο kick boxing, ο αποχαιρετισμός θα γίνει και πάλι στο ρινγκ. Εκεί όπου 11 χρόνια νωρίτερα, 12.000 θεατές φώναζαν ρυθμικά το όνομά του. Το 2004 ο Μιχάλης Ζαμπίδης ξεκίνούσε και επίσημα τη γνωριμία του με το ελληνικό κοινό, έχοντας ήδη στο ενεργητικό του δεκάδες αγώνες στα ρινγκ του εξωτερικού. Συνέντευξη στο Γιώργο Λαμπίρη – Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος O Iron Mike μετά από 24 χρόνια καριέρας, ένιωσε ότι ήρθε η στιγμή να δώσει τον τελευταίο του αγώνα στην Ελλάδα. Στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας θα αποχαιρετήσει αυτό που μέχρι αυτή τη στιγμή ήταν η ζωή του. Από το Σάββατο, ο πρωταθλητισμός για εκείνον θα είναι παρελθόν, καθώς αποφάσισε, όπως ο ίδιος λέει, να ολοκληρώσει τον κύκλο που λέγεται kick boxing. 
Όταν ξεκίνησα εγώ δεν υπήρχε κανείς να με διδάξει. Διδάχτηκα με το σκληρό και δύσκολο τρόπο, που λέγεται σχολείο της ζωής. Χαίρομαι όμως που μπορώ, με βάση τις εμπειρίες μου, να τους προσφέρω γνώσεις που θα τους είναι χρήσιμες στο ταξίδι της ζωής.
– Ποια ήταν η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας σου; Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό μετά από 178 αγώνες, είναι το 2004. Όταν έδωσα τον πρώτο μεγάλο αγώνα, μέσα από τον οποίο ήρθε η αναγνώριση στην Ελλάδα. Βγαίνοντας από τα αποδυτήρια του Ειρήνης και Φιλίας αντίκρισα 12.000 ανθρώπους όρθιους. Φώναζαν όρθιοι το όνομά μου και χειροκροτούσαν. Η στιγμή ήταν συγκλονιστική. Μέχρι τότε αγωνιζόμουν στο εξωτερικό, ζούσα το όνειρο, και μετά ερχόμουν στην Ελλάδα και βίωνα μία ανώμαλη προσγείωση. Τα πρώτα χρόνια για ‘μένα πέρασαν χωρίς καμία υποστήριξη. Ήμουν σχεδόν μόνος μου. Χαίρομαι που δεν το έβαλα κάτω και σιγά σιγά συνέβησαν όλες οι μαγικές συγκυρίες που ονειρευόμουν. Ήταν Μάιος θυμάμαι. Έδωσα έναν πολύ δυνατό αγώνα, ο οποίος πήγε στους πέντε γύρους με τον Τούρκο αντίπαλό μου. Ήταν ένα παιχνίδι για τον παγκόσμιο τίτλο, κέρδισα, και από εκεί και μετά ξεκίνησαν όλα τα ωραία. Στη συνέχεια ακολούθησε και η αναγνώριση στην Ελλάδα. Το σημαντικότερο σε αυτό που έκανα όμως, είναι το ηθικό κομμάτι. Ο πρωταθλητισμός είναι πολύ δύσκολος και η συναισθηματική διαχείριση του εαυτού μου απαιτεί υπερβάσεις. Όταν αγωνίζομαι για την πατρίδα και τις αξίες μου, θέλω να ακούω τον εθνικό ύμνο, να κυματίζει η σημαία. – Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, τι θα άλλαζες στην καριέρα σου; Κατά το παρελθόν μου είχαν κάνει πολλές προτάσεις να φύγω στο εξωτερικό. Όντας ρομαντικός και παρά το γεγονός ότι ζούσα σε πολύ δύσκολα χρόνια, δεν το σκέφτηκα ούτε μία στιγμή. Αντιθέτως θύμωσα παρότι είχα δεχτεί μία πάρα πολύ καλή πρόταση. Όμως έμεινα. Ήξερα ότι θα ένιωθα πολύ άσχημα αν δεχόμουν να φύγω. Είπα ότι θα μείνω και θα παλέψω, ότι θα τα βάλω με τα θήρια. Αρκετά χρόνια μετά αναγνωρίζω ότι η ζωή μου θα μπορούσε να είναι διαφορετική, καθώς ο βαθμός δυσκολίας ήταν και παραμένει μεγάλος. Εάν επιστρέψω για λίγο στο χθες, πιστεύω ότι τα λάθη που έκανα και οι κακοτοπιές που συνάντησα, με βοήθησαν να μάθω. Μου προσέφεραν τον τρόπο σκέψης με τον οποίο κινούμαι και με οδήγησαν μπροστά. Πολύ περισσότερο από τα καλά που μου συνέβησαν. Μετά από όλα αυτά λοιπόν, ξέρω ότι δεν θα άλλαζα τίποτα. Ομολογώ ότι με ένα τρόπο ήταν σαν να έπασχα από το σύνδρομο της Λερναίας Ύδρας. Όταν μου έκοβαν το ένα κεφάλι, εγώ έβγαζα άλλα δύο. Δεν τα παρατούσα ποτέ. – Θεωρείς ότι υπήρξαν άτομα που εκμεταλλεύτηκαν το όνομα Ζαμπίδης ή εσένα προσωπικά όλα αυτά τα χρόνια; Πολλά πράγματα έχουν συμβεί κατά το παρελθόν. Είχα πολλές… κακές μάχες να αντιμετωπίσω. Πάλεψα έντονα με την αδικία και με όσους με πολέμησαν. Για κάποια χρόνια της ζωής μου, θυμάμαι συγκεκριμένα στα 18 μου, η Ομοσπονδία με την οποία είχα συγκρουστεί τότε, με άφησε για ένα χρόνο εκτός αγώνων και χωρίς προπονητή. Έτσι, αναγκάστηκα να κάνω προπόνηση στο υπόγειο του σπιτιού μου δίπλα στο λέβητα. Όμως δεν το έβαλα κάτω και όσοι ήθελαν, δεν κατάφεραν να με καταστρέψουν. Έφτασα κοντά στην καταστροφή, αλλά κάτι μαγικό με ενεργοποίησε. Έτσι, συνέχισα να προχωράω. Ήταν σαν να είχα δίπλα μου μια φωνούλα, η οποία μου έλεγε: «Συνέχισε, προχώρα!». – Ποια θα είναι η τελευταία σου σκέψη πριν μπεις στο ρινγκ με τον Αυστραλό Steve Moxon και ποια θα είναι η πρώτη μόλις βγεις όντας πλέον… παλαίμαχος; Είναι σαν παιχνίδι ψυχολογίας να μπορέσω να διαχειριστώ το φορτίο που θα έχω μέσα μου. Θα κλειδώσω το μυαλό μου με στόχο να πετύχω την καλύτερη απόδοση και να φτάσω στη νίκη. Κοιτάζω να εκμεταλλευτώ όλους τους μήνες προετοιμασίας που προηγήθηκαν, κλείνω την πόρτα και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως ό,τι είναι να πω, θα το πω μετά τον αγώνα. Εννοείται ότι οραματίζομαι τη νίκη. Είναι πολύ σημαντικό να τελειώνουν 24 χρόνια με αυτόν τον τρόπο. Αυτό που με ενδιαφέρει πάντα είναι να δίνω τον εαυτό μου. Σε αυτό τον αγώνα θέλω πετύχω την καλύτερη δυνατή απόδοση. Και εάν είναι καλύτερος, εντάξει, ας κερδίσει. Όταν έχω αποδώσει τα μέγιστα και κατέβω από το ρινγκ, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, θα ξέρω πως έκανα ό,τι μπορούσα. Μέχρι στιγμής όμως, όσες φορές απέδωσα, στο τέλος χάρηκα το μοναδικο συναίσθημα της νίκης. – Υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε τον Μιχάλη Ζαμπίδη να αγωνίζεται κάποια στιγμή στο μέλλον; Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη γιατί έχω αγωνιστεί στα σκληρότερα ρινγκ μέχρι σήμερα. Αντιμετώπισα τους μεταλύτερους αθλητές στον κόσμο, σε αγώνες όπου οι διαιτητές αποτελούσαν διακοσμητικά στοιχεία. Πολλά χρονια μετά, είμαι υγιής και μπορώ να αγωνίζομαι σε υψηλό επίπεδο. Γι’ αυτό χρησιμοποιώ τη λέξη «ολοκληρώνω» την καριέρα μου, και όχι «τελειώνω».
Τα συναισθήματα που νοιώθω παρόλ’ αυτά, είναι ανάμεικτα. Δεν ξέρω ακόμα πώς θα το αντιμετωπίσω όλο αυτό στη συνέχεια. Αισθάνομαι ότι ο κύκλος ολοκληρώθηκε και ίσως να τον έχω κάνει ήδη δύο φορές!
Η σκέψη να αποχωρήσω, προέκυψε πηγαία. Ξέρω ότι είχα την ευλογία να μη με σταματήσει ένας τραυματισμός, όπως συνήθως γίνεται ή ενδεχομένως η αδυναμία να παλέψω στο ρινγκ. Αισθάνθηκα γεμάτος. Γι’ αυτό και είπα «φτάνει», είμαι έτοιμος να προχωρήσω στα επόμενα βήματα της ζωής μου. – Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το kick boxing; Πώς υποδέχθηκε αυτή την απόφασή η οικογένεια σου; Οι συγκυρίες με οδήγησαν με έναν τρόπο εντελώς απρόσμενο στο kick boxing. Στην πραγματικότητα το kick boxing με μαγνήτησε κι εγώ με τη σειρά μου μαγνήτισα εκείνο. Όσες φορές αναρωτιέμαι γιατί συνέβη αυτό, αναλογίζομαι τις συγκυρίες μεταξύ προσώπων και γεγονότων ξέρω, οι οποίες με οδήγησαν μέχρι σήμερα. Όλα έμοιαζαν και ήταν προγραμματισμένα με κάθε λεπτομέρεια. Η κάθε συγκυρία με οδήγησε ξεχωριστά σε αυτή τη μακροχρόνια σχέση, η οποία κατέληξε σε γάμο. Με ρώτησες για του δικούς μου… Στην αρχή δεν είχαν καταλάβει τι ακριβώς κάνω. Κάποια στιγμή τους είπα: «Κάνω kick boxing». «Τι είναι αυτό», με ρώτησαν αμέσως. Ίσως να σκέφτηκαν που έμπλεξε το παιδί τους! (γελάει). Τους εξήγησα ότι είναι ένα άθλημα που συνδυάζει το καράτε με το μποξ. «Να προσέχεις», ήταν οι επόμενες κουβέντες τους. «Και πόσον καιρό θα το κάνεις», συνέχισαν. Όσο περνούσε ο καιρός και κατέβαινα σε αγώνες, με έβλεπαν να γυρνάω μα μία κοκκινίλα ή με μελανιές στα πόδια. Ωστόσο παρά τις αντιρρήσεις τους εγώ συνέχισα. Γι’ αυτό και λέω κάποιες φορές ότι δεν πίστεψα όσους μου είπαν πως δεν θα μπορούσα να κάνω τα πράγματα που ήξερα ότι μπορούσα. Τόλμησα να κοιτάξω ψηλά με το κεφάλι χαμηλά. Χαίρομαι γιατί τόλμησα να ονειρευτώ και να κάνω πράξη όσα σκέφτηκα, διαφορετικά θα είχα ζήσει κατά 90% λιγότερα από αυτά που έζησα έως και σήμερα. 
