Kάποτε -πάνε χρόνια- είχα γράψει ότι η ευρωλίγκα του μπάσκετ είναι μια ωραία και μεγάλη διοργάνωση στην οποία παίζουν πολλές και καλές ομάδες για να δουν αν στο τέλος θα την κερδίσει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Προσθέτοντας τις Ευρωλίγκες που έχει με τη Ρεάλ Mαδρίτης, την Μπανταλόνα, την Παρτιζάν και φυσικά τον ΠΑΟ καταλαβαίνεις ότι ο Ζέλικο έχει πάρει πιο πολλές μόνος του από όσες όλοι αντίπαλοί του μαζί τα τελευταία 15 χρόνια. Κάτι τέτοιο δεν έχει ξαναγίνει ποτέ και σε κανένα σπορ. Ο Ομπράντοβιτς κερδίζει τόσο ως απόλυτο φαβορί, δηλαδή ως κόουτς της ακριβότερης και ποιοτικότερης ομάδας στην Ευρώπη (τέτοια ήταν η δική του Ρεάλ και κάποια χρόνια ο ΠΑΟ), αλλά και ως αουτσάιντερ δηλαδή σαν στρατηγός μιας ομάδας που πρέπει να ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες του για να καλύψει τη διαφορά ποιότητας που έχει από άλλες καλύτερές της: Αυτό συνέβη με την Παρτιζάν και την Μπανταλόνα, αλλά και με τον ΠΑΟ φέτος στα τέσσερα ματς με την πανίσχυρη Μπαρτσελόνα.

Δεν ξέρω πόσες θα πάρει ακόμα ο παμπόνηρος Σέρβος – αυτό που ξέρω και σας έχω ξαναγράψει είναι ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο προπονητή που έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα σε όλα τα σπορ. Αυτό που τον ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους είναι δυο πράγματα. Το πρώτο ότι μπορεί να κατασκευάσει μια ομάδα με νοοτροπία νικητή, ακόμα κι όταν του ζητηθεί να αφήσει κάποιους ακριβοπληρωμένους παίκτες να φύγουν, και το δεύτερο ότι σε όλα αυτά τα μεγάλα τουρνουά μένει ανεπηρέαστος από φανατισμούς και υπερβολές και παρατάσσει ομάδες που έχουν ως σκοπό να παίξουν όσο καλύτερα μπορούν και να κερδίσουν το τρόπαιο.

Ποτέ μια ομάδα του Ομπράντοβιτς δεν έχει σκοπό να παίξει για να μαυρίσουν την ψυχή ενός αντιπάλου, όσο αιώνιος κι αν είναι αυτός. Ο Ολυμπιακός του Γιάννη Ιωαννίδη π.χ πήγαινε στα Final 4 για να κερδίσει τον ΠΑΟ στον ημιτελικό: Το ‘κανε και ξεφούσκωνε. Ο ΠΑΟ του Ομπράντοβιτς πάει για να πάρει το τρόπαιο – όλα τα άλλα μικρή σημασία έχουν. Κάποτε στο Βερολίνο, μου έλεγε ένας φίλος που γράφει για το μπάσκετ, στο τέλος του ημιτελικού με τον Ολυμπιακό, όταν όλα τελείωσαν, εξηγούσε στον αμερικάνο παίκτη του Ολυμπιακού Λιν Γκριρ το τι έπρεπε να έχει κάνει στην τελευταία επίθεση, ώστε η ομάδα του να κερδίσει τον ΠΑΟ. Όχι γιατί εκ του ασφαλούς, πλέον έπαιζε με τα νεύρα του παίκτη του Ολυμπιακού, αλλά γιατί αυτό που πρώτιστα τον ενδιαφέρει είναι να γίνονται τα πράγματα σωστά, δηλαδή να παίζεται όσο καλύτερο μπάσκετ γίνεται. Ο Ομπράντοβιτς τιμά το παιγνίδι ακόμα κι όταν αυτό έχει τελειώσει. Γιατί το παιγνίδι αυτό είναι η δουλειά του.

Νιώθω έναν ειλικρινή θαυμασμό για τον Ομπράντοβιτς όπως και για όλους τους προπονητές που στη ζωή τους έχουν καταφέρει να φτάσουν στην κορυφή και να κρατηθούν δουλεύοντας με σχέδιο. Κάποτε έλεγαν ότι τους τίτλους του τους παίρνει ο Μποτίρογκα, ότι η ομάδα του είναι η ακριβότερη στην Ευρώπη, ότι ο ίδιος είναι ένας τυχεράκιας με πλούσια αφεντικά κτλ. Σήμερα μετά τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα γίνεται κατανοητό ότι αυτός είναι η τύχη του ΠΑΟ που είναι αποκλειστικά δικό του δημιούργημα: Μπορεί να τον χαλάει και να τον ξαναφτιάχνει άνετα, με μια ικανότητα που έχουν μόνο οι προπονητές του κολεγιακού αμερικάνικου μπάσκετ.

Δεν είναι τα χρήματα των Γιαννακοπουλαίων το μυστικό του: Φέτος αυτά είναι πολύ λιγότερα και για αυτό ο ΠΑΟ έχασε το Σπανούλη, τον Πέκοβιτς και τον Γιασκεβίτσιους. Το μυστικό είναι ο τρόπος που ο Ζέλικο πλάθει παίκτες, δημιουργεί αξίες, μυεί στην αγάπη για την δουλειά (αρχικά) και την επιτυχία (στη συνέχεια) τα παιδιά του, που μπορεί να λέγονται Μποντίρογκα, Ρέμπρατσα, Αλβέρτης, Λάκοβιτς, Σισκάουσκας, Σπανούλης Διαμαντίδης, Καλάθης αλλά όπως κι αν λέγονται παραμένουν μαθητές του.

Ο Παναθηναϊκός του Ζέλικο πήρε την Ευρωλίγκα με καλύτερο παίκτη το Σισκάουσκας και την ξαναπήρε με αντίπαλο το Σισκάουσκας και MVP του, στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ στο Βερολίνο το Στράτο Περπέρογλου, δηλαδή τον αντικαταστάτη του τεράστιου «Σίσκα».

Ο Ομπράντοβιτς χαίρεται τη ζωή στην Αθήνα κι αυτό είναι ένα από τα μυστικά του. Τρώει στη Μπόμπενα και στον Παπαϊωάννου, διασκεδάζει στο Ρέμο, θα παίξει μια μπίλια στο καζίνο αν περάσει από κει γιατί του αρέσει να τζογάρει, γουστάρει να ζει εδώ γιατί μας ξέρει καλά.

Το θέμα είναι ότι εμείς δεν διδαχτήκαμε τίποτα από τον ίδιο. Δεν βλέπουμε π.χ πως κάθε κρίση μπορεί να εξελιχτεί σε ευκαιρία αν δουλεύουμε με σχέδιο. Δεν καταλαβαίνουμε ότι η επιτυχία πρέπει να είναι αποτέλεσμα δουλειάς κι όχι το αντίθετο. Δεν τολμούμε να θέσουμε σε συζήτηση τα κεκτημένα μας για να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή γεμάτοι πίστη και αισιοδοξία. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η επιτυχία χρειάζεται διαρκές κίνητρο και ότι η πρόοδος απαιτεί ρίσκο. Θαυμάζουμε την ικανότητα του Ομπράντοβιτς σαν κάτι το θεόσταλτο (δεν τον αποκαλούσαμε εντελώς άστοχα Γκαστόνε;) και δε βλέπουμε ότι στηρίζεται σε ένα μανιφέστο δουλειάς. Κυρίως, ψάχνουμε την καρδιά των μυστικών του, δηλαδή τα πανέξυπνα προπονητικά του σκαρφίσματα, αντί να δούμε τα μυστικά της καρδιάς του, δηλαδή το θάρρος να αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία ως πρόσκληση χωρίς να φοβάται κανένα και τίποτα…

Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος στο aixmi.gr