Ο Τζανλουίτζι Μπουφόν, ο οποίος έγραψε τη δική του μεγάλη ιστορία στα γήπεδα ως ο κορυφαίος τερματοφύλακας όλων των εποχών, αναφέρθηκε στη μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη και στον… παιδικό πίνακα ζωγραφικής που τον βοήθησε να την ξεπεράσει.
Είναι αυτός που κατέκτησε τα περισσότερα πρωταθλήματα Ιταλίας από οποιονδήποτε άλλο, κατέκτησε το Μουντιάλ (2006), αναδεικνυόταν επί σειρά (πολλών) ετών ως ο κορυφαίος τερματοφύλακας του κόσμου και είναι παράλληλα και ο γκολκίπερ που πλησίασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, το 2006, στην κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας.
Ο Μπουφόν, με λίγα λόγια, είναι ό,τι καλύτερο έχει εμφανιστεί ποτέ κάτω από τα δοκάρια και για πολλά, πάρα πολλά χρόνια έδινε την εικόνα του ανίκητου. Δεν ήταν, όμως, έτσι… Μπορεί οι οπαδοί των Γιουβέντους και Πάρμα να τον αποκαλούσαν «Superman», ο Τζίτζι όμως ήταν γήινος και ως τέτοιος βρέθηκε αντιμέτωπος και με την κατάθλιψη στα πρώτα χρόνια της καριέρας του.
«Ήταν το τέλος του 2003, μετά από δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα με τη Γιουβέντους, βίωσα ένα κενό. Άρχισα να έχω κρίσεις άγχους, ακόμα και στο γήπεδο. Είχα μια κρίση άγχους στον αγωνιστικό χώρο, δεν μπορούσα να αναπνεύσω και νόμιζα ότι δεν μπορούσα να παίξω. Ήταν στο Γιούβε – Ρετζίνα και ο προπονητής τερματοφυλάκων, ο Ιβάνο Μπορντόν, ένας σπουδαίος άνθρωπος, μου είπε ότι δεν ήμουν υποχρεωμένος να παίξω. Κοίταξα τον δεύτερο τερματοφύλακα, τον Κιμέντι, έναν σπουδαίο φίλο, και σκέφτηκα ότι βρισκόμουν μπροστά σε μια καθοριστική στιγμή της ζωής μου. Σκέφτηκα ότι αν δεν επέστρεφα στον αγωνιστικό χώρο θα είχα δημιουργήσει προηγούμενο με τον εαυτό μου και θα συνέβαινε ξανά και θα κατέληγα να μην παίζω πια. Έτσι επέστρεψα στον αγωνιστικό χώρο, έκανα μια καλή απόκρουση και ήταν καθοριστική γιατί νικήσαμε με 1-0. Αλλά το πρόβλημα εξακολουθούσε να υπάρχει και ο γιατρός επιβεβαίωσε τη διάγνωση: Κατάθλιψη», είπε σε συνέντευξή του στην Corriere della Sera.
Όσο για το πώς ξεπέρασε την κατάθλιψη; Η απάντηση… κρυβόταν σε μια γκαλερί στο Τορίνο.
«Αρνήθηκα τα φάρμακα, φοβόμουν την εξάρτηση. Μου συνέστησαν να έχω νέα ενδιαφέροντα εκτός ποδοσφαίρου και ανακάλυψα τη ζωγραφική. Στο Τορίνο επισκέφθηκα μια έκθεση του Σαγκάλ και στάθηκα μαγεμένος μπροστά από έναν πίνακα για μία ώρα. Επέστρεψα την επόμενη μέρα μόνο για να τον ξαναδώ».
Ο πίνακας στον οποίο αναφέρθηκε ο Μπουφόν είχε τον τίτλο «Περίπατος» και σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε πει: «Είναι μια ζωγραφιά που μπορεί να κάνει και το παιδί σας. Μου μετέδωσε ό,τι χρειαζόμουν. Χαρά, ομαλότητα, με έκανε να χαμογελάσω και να σκεφτώ: Τζίτζι, ίσως χρειάζεσαι φυσιολογικά πράγματα τώρα, χαλαρά. Στην ομαλότητα, μάλλον, υπάρχει και η ευτυχία».
