Ο Κάρολ είναι ένας ποδοσφαιριστής που όσες φορές τον είδα μου έκανε πολύ θετική εντύπωση. Ομολογώ ότι από την αρχή της σεζόν μίλησα αρκετές φορές για την περίπτωσή του, την οποία θεωρώ καλύτερη και με μεγαλύτερες προοπτικές από αυτήν του Κράουτς με τον οποίο πολλοί τον συνέκριναν.

Από την άλλη δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι μέσα σε λίγους μήνες θα έφευγε από τη Νιούκαστλ για ποσό μεγαλύτερο των 40 εκατ. ευρώ. Και όμως η Λίβερπουλ το έκανε και αυτό. Έκανε ένα ακόμη τεράστιο λάθος που θα την πάει και άλλο πίσω. Όχι γιατί ο Κάρολ δεν είναι καλός παίκτης, όχι γιατί προφανώς και δεν αξίζει σήμερα που μιλάμε αυτά τα λεφτά, αλλά γιατί από τη Λίβερπουλ δεν λείπουν ένα δύο παίκτες για να την οδηγήσουν ψηλά, αλλά πολλοί περισσότεροι. Ενδεχομένως και για τον Τόρες τα 56 εκατ. ευρώ να είναι πολλά. Όπως επίσης είναι πολλά αυτά που έδωσε η Τσέλσι για τον στόπερ Νταβίντ Λουίζ, με τη διαφορά ότι από την Τσέλσι αυτό έλειπε. Ένας πολύ καλός φορ, ο οποίος θα είναι και σταρ και ένας σπουδαίος χαφ. Η Τσέλσι λοιπόν πλήρωσε πολλά, πλήρωσε υπερβολικά αλλά πήρε αυτό που της έλειπε. Τώρα μπορεί να φαίνεται δύσκολο να προλάβει να πάρει φέτος πρωτάθλημα, έγινε όμως πολύ πιο ισχυρή σε ότι έχει να κάνει με την υπόθεση Τσάμπιονς Λιγκ και έγινε πιο ισχυρή σε ότι έχει να κάνει με το επόμενο πρωτάθλημα.

Η Λίβερπουλ τι ακριβώς κέρδισε από αυτήν την πώληση και αγορά που έκανε. Θα γίνει καλύτερη ομάδα χωρίς τον Τόρες αλλά με τον Κάρολ. Δύσκολο. Είναι ο Κάρολ ο παίκτης που θα ψήσει τους υπόλοιπους παίκτες της Λίβερπουλ αλλά και τον κόσμο της ότι τώρα πάμε να το πάρουμε… Θα μπορέσει μετά από ένα δύο χρόνια να βγάλει λεφτά από των πώληση του Κάρολ σε σχέση με αυτά που έδωσε… Πιστεύει κανείς στο Λίβερπουλ ότι ο Κάρολ σε δύο τρία χρόνια θα πωληθεί 50 ή 60 εκατ. λίρες, οπότε η ομάδα θα βγάλει και κέρδος…

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί ακόμη και αν ο Κάρολ ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Τι έπαθε λοιπόν η Λίβερπουλ. Αυτοπαγιδεύτηκε και αναγκάστηκε να ξοδέψει το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που πήρε από τον Τόρες σε μία επιλογή τουλάχιστον αμφίβολη. Γιατί το έπαθε αυτό. Μα γιατί προφανώς δεν έχει πλάνο. Ακόμη και την ημέρα που η Λίβερπουλ πούλησε τον Τόρες ο προπονητής της έδινε συνέντευξη Τύπου και έλεγε ότι ο Τόρες δεν πωλείται. Εχοντας λίγες ώρες μπροστά της και πολλά λεφτά στο ταμείο της ήταν βέβαιο ότι θα την πατήσει, ότι θα τα σκορπίσει. Ρωτάω εγώ. Αφού θα έδινε τον Τόρες γιατί δεν το έκανε 10 -15 μέρες νωρίτερα. Πόσο απίθανο ήταν οι Αραβες της Σίτι αν το άκουγαν να έδιναν 60 ή 70 εκατ. λίρες για τον Τόρες. Πόσο απίθανο ήταν να έδιναν 50 εκατ. λίρες και τον Αντεμπαγιόρ. Εγώ λέω καθόλου. Έχοντας 10 μέρες μπροστά της η Λίβερπουλ για να ψωνίσει με τα 50 εκατ. πόσο εύκολο ήταν να τα δώσει όλα για τον Κάρολ γιατί δεν είχε άλλες λύσεις μέσα σε λίγες ώρες. Πόσο πιο εύκολο θα ήταν η Λίβερπουλ να έχει πάρει τον Σουάρες που πήρε, τον Αντεμπαγιόρ ως αντάλλαγμα και άλλους δύο παίκτες των 25 εκατ. λιρών με τα λεφτά του Τόρες…

Υ.Γ. Η Τότεναμ σε αντίθεση με τη Λίβερπουλ κάνει βήματα προς τα εμπρός τα δύο τελευταία χρόνια. Ξέρετε γιατί. Γιατί έχει πλάνο. Ο προπονητής της, αυτή η μεγάλη φάτσα που λέγεται Ρέντναπ βγήκε για ψώνια προκειμένου να πάρει φορ. Έδωσε στη Νιούκαστλ 15-20 για τον Κάρολ του είπαν όχι έφυγε και ας είχε 40 για ξόδεμα. Έδωσε στην Ατλέτικο 40 για τον Αγκουέρο γιατί τόσο τον κοστολογούσε. Του είπαν όχι έφυγε και ας είχε 50 για ξόδεμα. Έδωσε 30 για τον Ρόσι της Βιγιαρεάλ του είπαν όχι και έφυγε και ας είχε 40 ή 50 για ξόδεμα. Εν τέλει δεν πήρε κανέναν. Του έμειναν τα 40 με 50 όμως και θα επιστρέψει το καλοκαίρι για να πάρει αυτόν που θέλει στην τιμή που τον θέλει. Αυτό σημαίνει πλάνο και σχέδιο και όχι κινήσεις πανικού.

Πηγή: sportfm.gr