Πρωταγωνιστής στη νίκη επί της ΑΕΚ που κράτησε ζωντανό τον Παναθηναϊκό στη μάχη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ο Φώτης Ιωαννίδης σε συνέντευξή του στο νέο τεύχος της ελληνικής έκδοσης του περιοδικού Esquire αναφέρθηκε στους στόχους του, στον πιο δύσκολο αντίπαλο και στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που του αρέσουν.
Αναλυτικά όσα είπε ο διεθνής Έλληνας φορ…
Για τον πιο άμεσο στόχο του αλλά και τους πιο μακρινούς: «Προφανώς το νταμπλ με τον Παναθηναϊκό. Ξέρεις, όταν ήμουν 17, είχα ένα σημειωματάριο όπου έγραφα, με χρονικό πλαίσιο μάλιστα, ποια πράγματα θέλω να πετύχω. Ένας από αυτούς τους στόχους ήταν το να μπορέσω να βρίσκομαι στην προσπάθεια της Εθνικής για το Euro 2024. Ήμουν μέσα σε αυτήν. Ένας άλλος ήταν, μετά το πέρας της τριετίας μου στον Παναθηναϊκό –με την ομάδα να μην είναι στην ίδια κατάσταση που είναι τώρα–, να έχω πάρει ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα. Αν πάρουμε το νταμπλ φέτος, θα έχω τικάρει κι αυτά τα κουτάκια. Μακάρι να το ολοκληρώσουμε.
Από εκεί και πέρα, όταν ξεκινάς μια καριέρα, αυτό που επιθυμείς είναι να μεγιστοποιήσεις το επίπεδο του ταλέντου σου. Είναι το σημείο που θα συνεχίσω, γιατί για αυτό δουλεύω καθημερινά άλλωστε. Να γίνω η καλύτερη εκδοχή του ποδοσφαιρικού εαυτού μου. Κάτι που θα μου δώσει τη δυνατότητα να ακολουθήσω μια πορεία για την οποία θα είμαι ευχαριστημένος και υπερήφανος».
Για τους αμυντικούς που τον δυσκόλεψαν περισσότερο και για το ποιος είναι ο αγαπημένος του συμπαίκτης: «Θα πω τον Βίρτζιλ Φαν Ντάικ. Στα ματς με την Εθνική Ολλανδίας κατάλαβα πραγματικά το επίπεδό του και γιατί είναι, πιθανότατα, ο καλύτερος αμυντικός του πλανήτη. Και σ’ το λέω αυτό έχοντας κάνει καλό παιχνίδι απέναντί του. Φαίνεται η κλάση. Βέβαια, για να σου πω την αλήθεια, αυτή η μονομαχία βοήθησε και τη δική μου αυτοπεποίθηση, κατάλαβα πως μπορώ να σταθώ σε αυτό το επίπεδο. Από το δικό μας πρωτάθλημα ξεχωρίζω τον Μουκουντί της ΑΕΚ. Έχει πολλά στοιχεία του σύγχρονου ποδοσφαιριστή και έχει κερδίσει τον σεβασμό μου.
Με αναγκάζεις να σου πω μόνο έναν αγαπημένο συμπαίκτη και με φέρνεις σε δύσκολη θέση (γέλια). Ανοίγεις μια μεγάλη κουβέντα τώρα και φοβάμαι μην αδικήσω κάποιους. Αν έπρεπε να επιλέξω έναν και μόνο έναν, θα σου πω τον Μπερνάρ, που δυστυχώς δεν θα έχουμε για καιρό ακόμη στα γήπεδά μας. Είναι μάγος. Πέρα από τον τρόπο που χειρίζεται την μπάλα, με εντυπωσιάζει ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει γύρω του στο γήπεδο σε μεγάλη ακτίνα, πώς τσεκάρει τους χώρους σε ασταμάτητο ρυθμό. Ώρες-ώρες το κεφάλι του δουλεύει όπως αυτό του Μέσι, δίχως υπερβολή. Πριν πάρει την μπάλα ξέρει τι θα κάνει, έχει διαύγεια και εκπληκτική ακρίβεια στις πάσες του. Και θεωρώ πως αυτό είναι μια ικανότητα που, όσο περισσότερο εξελίσσεις, τόσο καλύτερος παίκτης γίνεσαι».
Για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που θα του ταίριαζε περισσότερο: «Είμαι απολύτως αφοσιωμένος στον Παναθηναϊκό αυτό το διάστημα και δεν με απασχολεί καθόλου ό,τι γράφεται ή ακούγεται. Όταν ήμουν μικρός, είχα όνειρο να παίξω σε ομάδα του εξωτερικού, αλλά αυτές είναι καταστάσεις που δεν χρειάζεται να εκβιάζεις. Δεν ξέρεις, άλλωστε, τι θα φέρει η ζωή. Πάντως, επαναλαμβάνω πως είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος σε αυτά που έχουμε μπροστά μας με τον Παναθηναϊκό. Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ, θα γίνω ακόμα περισσότερο αν πάρουμε το νταμπλ.
Θεωρητικά πάντα, νιώθω πως θα ταίριαζα οπουδήποτε (σε πρωτάθλημα του εξωτερικού), δίχως να το λέω με έπαρση. Αγωνιστικά πιστεύω πως μπορώ να προσαρμοστώ και να σταθώ. Συμπαθώ ως πρωτάθλημα περισσότερο, πάντως, την Premier League και μετά την Bundesliga. Πιο μικρός ήμουν Λίβερπουλ, είχε τύχει όταν ήμουν 10 ετών να επισκεφθούμε το Άνφιλντ με τον πατέρα μου και είχα εντυπωσιαστεί. Μου άρεσε το γήπεδο και όλα όσα έζησα εκεί, ως τουρίστας σκέψου, δεν είχα δει καν ματς».
