Οι παιδόφιλοι και οι βιαστές πέρα από την απαξία που εισπράττουν από την κοινή γνώμη, όταν τα εγκλήματα τους γίνονται γνωστά, είναι κοινό μυστικό πως αποτελούν «κόκκινο πανί» για τους συγκρατούμενους τους.
Γράφει η Μαρία Ζαχαροπούλου
Τα συγκεκριμένα αδικήματα θεωρούνται τα πλέον ατιμωτικά και βρίσκονται στην κορυφή μιας άτυπης λίστας που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι οι κρατούμενοι μέσα στη φυλακή. Είναι ο κώδικας τιμής της φυλακής, λένε όσοι γνωρίζουν καλά τις ισορροπίες πίσω από τα κάγκελα προσθέτοντας πως μια τέτοια κοινωνία μπορεί να ανεχτεί τη δολοφονία αλλά όχι το βιασμό ενός παιδιού.
Τη λίστα συμπληρώνουν οι χαφιέδες καθώς ο χαφιεδισμός, ως πρακτική, δεν γίνεται αποδεκτή στο στενό πλαίσιο μιας κοινωνίας που ζει σε ένα δικό της παράλληλο κόσμο και πολλές φορές ακολουθεί του δικούς της άγραφους νόμους.
Δεν είναι τυχαίο πως ο 30χρονος φερόμενος ως «δράκος» του Αμαρουσίου, μετά τη προφυλάκιση του, αφού εξεταστεί από ψυχίατρο, θα οδηγηθεί στις φυλακές της Τρίπολης. Το συγκεκριμένο Κατάστημα Κράτησης αλλά και τέσσερις υποπτέρυγες στη φυλακή των Γρεβενών φιλοξενούν μόνο κρατούμενους που έχουν διαπράξει, τα αποκαλούμενα, σεξουαλικά εγκλήματα όπως βιασμό, αποπλάνηση ανηλίκου, παιδική πορνογραφία , μαστροπεία, σωματεμπορία κ.α. Αυτή τη στιγμή και στις δυο φυλακές, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του υπουργείου Δικαιοσύνης, κρατούνται συνολικά 292 σεξουαλικοί παραβάτες.
«Οι πρακτικές αντεκδίκησης που ακολουθούσαν οι κρατούμενοι, στις περιπτώσεις κατηγορουμένων για σεξουαλικά αδικήματα, υποχρέωσαν τις αρχές να μεριμνήσουν για τη δημιουργία ειδικών χώρων κράτησης προκειμένου να αποφευχθεί η θυματοποίηση των δραστών», εξηγεί ο γενικός γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής του υπουργείου Δικαιοσύνης Ευτύχης Φυτράκης, αναφερόμενος στους λόγους που γίνεται ο συγκεκριμένος διαχωρισμός.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Μανώλη Δουρή που βίασε και δολοφόνησε τον 6χρονο γιο του το 1993, στη Ερμιόνη. Ο Δουρής δεν πρόλαβε να μεταχθεί στις φυλακές. Κακοποιήθηκε αμέσως μόλις πάτησε το πόδι του μέσα στην κλούβα και ενώ οι τηλεοπτικές κάμερες κατέγραφαν το γεγονός. Την ίδια τύχη είχε σε όλες τις φυλακές όπου μετήχθη. Κακοποιήθηκε βάναυσα από τους συγκρατουμένους του σε Κορυδαλλό, Κέρκυρα και Τρίπολη όπου και τελικά αυτοκτόνησε, περίπου δυο χρόνια μετά την αποτρόπαια δολοφονία του γιου του.
Αλλά και ο κατά συρροή δολοφόνος και βιαστής Αντώνης Δαγλής λέγεται πως κακοποιήθηκε μέσα στη φυλακή. Τον Αύγουστο του 1997 ο 23χρονος , τότε, Δαγλής βρέθηκε κρεμασμένος στο ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού. Οι συνθήκες θανάτου του άφησαν πολλά ερωτηματικά ενώ δίπλα του κρεμασμένος, από τα ίδια κάγκελα, βρέθηκε και ένας ακόμη συγκρατούμενος του.
Ειδικά μέτρα για την προστασία των κρατούμενων για σεξουαλικά εγκλήματα λαμβάνονται και στην περίπτωση μεταγωγής τους σε κάποιο δικαστήριο μακριά από την φυλακή στην οποία κρατούνται και πρέπει να φιλοξενηθούν, για λίγες ημέρες, σε άλλο Κατάστημα Κράτησης. «Δεν θα μπει σε κοινή πτέρυγα ένας κρατούμενος για αποπλάνηση ανηλίκου, υπάρχει κίνδυνος και γι’ αυτό το λόγο λαμβάνονται μέτρα για την ασφάλεια του», υποστηρίζει άνθρωπος που είναι σε θέση να γνωρίζει πως γίνεται ο σχεδιασμός μιας τέτοιας μεταγωγής.
Ωστόσο, πριν από περίπου τρία χρόνια στις φυλακές της Αγυιάς ο σχεδιασμός απέτυχε. Κρατούμενος για βιασμό ανηλίκου ξυλοκοπήθηκε άγρια από συγκρατούμενο του. Ο συγκεκριμένος κρατούμενος μεταφέρθηκε στην Αγυιά από το Κατάστημα Κράτησης της Τρίπολης και παρά το γεγονός ότι κρατήθηκε σε ειδικό χώρο για να αποφευχθούν επιθέσεις σε βάρος του από άλλους κρατούμενους, ξυλοκοπήθηκε από άτομο που, επίσης, κρατούνταν στον ίδιο χώρο για προστασία. Τελικά, μετά την επίθεση, ο κρατούμενος μεταφέρθηκε στο πειθαρχείο όπου και παρέμεινε, υπό φρούρηση, μόνος του.
Στην φυλακή, όπως αναφέρει αρμόδια πηγή, δεν υπάρχει μόνο ένας νόμος. Υπάρχουν πολλοί άγραφοι νόμοι που καθορίζουν την καθημερινότητα των κρατουμένων. Έτσι, εκτός από το νόμο της απαξίας των εγκληματιών, υπάρχει εκείνος που υπαγορεύει τη βοήθεια σε συγκρατούμενους, ο νόμος της ομερτά, των ισχυρών και των ομοεθνών αλλά και το άβατο. Νόμοι με τους οποίους πορεύεται η ζωή πίσω από τους ψηλούς τοίχους των φυλακών και εξαρτάται από αυτούς η ίδια η ζωή των εγκλείστων.
