Την απόφασή της την έλαβε με τόσο απόλυτο τρόπο, όπως σαν να τραβάς χειρόφρενο. Πάτησε γκάζι για να το πετύχει και πλέον φρένο δεν υπάρχει στην επαγγελματική της επιλογή. Σε ηλικία 35 ετών, η Αγλαϊα Ανέστη έσπασε το «άβατο» του ανδροκρατούμενου επαγγέλματος οδηγών του αστικού ΚΤΕΛ στο Βόλο. Σήμερα, δύο χρόνια αργότερα συνεχίζει να αποτελεί τη μοναδική γυναίκα στο τιμόνι ενός οχήματος-θηρίου.

Μητέρα δύο παιδιών έκανε διάφορες δουλειές τα προηγούμενα χρόνια, συνεισφέροντας στον οικογενειακό προϋπολογισμό, αλλά αναζητώντας ωράρια εργασίας που δεν θα της στερούσαν πολλές ώρες της ημέρας μακριά από τα παιδιά της. Σήμερα, που ο γιος της έφτασε στην ηλικία των 17 ετών και η κόρη της Εύα στην ηλικία των 12, έχει τη δυνατότητα να κάνει τη δουλειά που αγάπησε.

Το επάγγελμα το έζησε και το γνώριζε από το σύζυγό της Βασίλη Λαδόπουλο, πολλά χρόνια οδηγό του αστικού ΚΤΕΛ και τον πεθερό της. Επί 30 έτη ιδιοκτήτης και οδηγός άφησε στα παιδιά του το λεωφορείο, μετά τη συνταξιοδότηση, αλλά ούτε που ποτέ είχε φανταστεί ότι μία από τις θέσεις της βάρδιας θα κάλυπτε η νύφη του.

Η απόφασή της τον χαροποίησε ιδιαίτερα και καμαρώνει για τη νύφη του περισσότερο από τον καθένα. Ο θηλυκός διάδοχός του επιβεβαίωσε ότι η Αγλαϊα είχε το τσαγανό και ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να υπάρχει θέληση.

Πώς, όμως, έφτασε να γίνει οδηγός του αστικού ΚΤΕΛ; «Είναι μια πολύ συναισθηματική ιστορία», λέει η ίδια. «Το έλεγα, αλλά ούτε και εγώ η ίδια δεν μπορούσα να το φανταστώ». Τον προθάλαμο αποτέλεσε στην ουσία η δουλειά της ως ελεγκτής στο αστικό ΚΤΕΛ.

«Ήταν η καλύτερη δουλειά. Με ενθουσίασε τόσο πολύ, που για μένα ήταν σαν γιορτή. Μου άρεσε η κίνηση, να τρέχω να προλάβω το ένα λεωφορείο μετά το άλλο. Το καθημερινό τρέξιμο όχι μόνο δεν με κούρασε, αλλά με έκανε να λατρέψω αυτή τη δουλειά. Αν θέλεις να με εκδικηθείς βάλε με σε ένα κλουβί να πουλάω εισιτήρια…», λέει.

Η εργασία της ως ελεγκτής διήρκησε έξι μήνες, μέχρι που το αστικό ΚΤΕΛ αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να διατηρήσει αυτές τις θέσεις εργασίας. «Το πήρα κατάκαρδα, στενοχωρήθηκα πολύ. Τότε ήταν που μου είπε ο Βασίλης «εάν αγαπάς τόσο πολύ αυτή τη δουλειά, βγάλε δίπλωμα». Σίγουρα τότε δεν θα περίμενε την εξέλιξη, το είπε για να με καθησυχάσει. Ούτε και εγώ φανταζόμουν, όμως, όταν η προτροπή του μου έγινε έμμονη ιδέα, πως θα τα καταφέρω.»

Στις 16 Μαϊου 2009 ξεκινούσε τα μαθήματα για την άδεια οδήγησης του επαγγελματικού οχήματος. Στο τέλος του ίδιου μήνα επέστρεψε στο σπίτι με το δίπλωμα στα χέρια γεμάτη ικανοποίηση, βλέποντας την οικογένειά της να καμαρώνει.

Μετά από ένα μήνα έπιασε το τιμόνι του πρώτου μίνι λεωφορείου, εκτελώντας το πρώτο δρομολόγιο στη διαδρομή Κατηχώρι-Σταγιάτες. Με το άγχος του πρωτάρη κατάφερε να μανουβράρει το μεγάλο όχημα.

Οι ικανότητές της μετά από αρκετά δρομολόγια είχαν πλέον αποδειχθεί και σύντομα πέρασε να οδηγεί το 12μετρο λεωφορείο, κάνοντας σήμερα δρομολόγια σε όλες τις αστικές γραμμές.

Η στήριξη από την οικογένειά της μεγάλη, το ίδιο και από τους συναδέλφους της, οι οποίοι την καλοδέχθηκαν στη δική τους «οικογένεια», τη βοήθησαν και τη βοηθάνε.

Στην αρχή, η θέα μιας μικροκαμωμένης γυναίκας στο τιμόνι του αστικού λεωφορείου έκανε ορισμένους από τους επιβάτες να την κοιτάξουν με απορία και άλλους με δισταγμό. Θυμάται τον πρώτο καιρό έναν από τους επιβάτες που κοντοστάθηκε και δεν ανέβηκε το σκαλοπάτι του λεωφορείου, αλλά το έκανε την επόμενη ημέρα από την ίδια στάση, δίνοντας της μάλιστα συγχαρητήρια πριν κατέβει στον προορισμό του.

Εκείνο που τη χαρακτηρίζει είναι το χαμόγελο με το οποίο αντιμετωπίζει όλες τις δύσκολες καταστάσεις μέσα στο λεωφορείο, αλλά και με τους οδηγούς άλλων οχημάτων στη διάρκεια των δρομολογίων. Με ιδιαίτερη ευαισθησία προσέχει τους ηλικιωμένους, αλλά και άτομα με ειδικές ανάγκες μέχρι να ανέβουν στο όχημα και να βρουν θέση να καθίσουν.

Πηγή: taxydromos