Η πολιτικός, ακτιβίστρια και φεμινίστρια Κορασόν Ακίνο ήρθε στον κόσμο για να κάνει τη διαφορά ως η πρώτη γυναίκα επικεφαλής ασιατικού κράτους.
Η δολοφονία του γερουσιαστή συζύγου της Μπενίνιο Ακίνο το 1983, κατ’ εντολή του δικτάτορα Μάρκος, είναι που θα ωθήσει την «Κόρι» στην πολιτική, η οποία θα ανατρέψει ως ηγέτης της ειρηνικής εξέγερσης του λαού και του στρατού τον εδώ και 21 χρόνια τύραννο της χώρας το 1986, αναλαμβάνοντας το ύπατο κοινοβουλευτικό αξίωμα.
Η εξαετής θητεία της Ακίνο στην προεδρία των Φιλιππίνων έμελλε όμως να αμαυρωθεί από αναρίθμητες απόπειρες πραξικοπήματος αλλά και σημαντικές φυσικές καταστροφές, που θα καταδίκαζαν σε αποτυχία το μεγαλύτερο μέρος των μεταρρυθμιστικών και αναπτυξιακών της προσπαθειών.
Ο βίος της «Κόρι» είναι συνυφασμένος με τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας της, με την ίδια να γίνεται λαϊκή ηρωίδα στα ταραγμένα χρόνια που γνώρισαν οι Φιλιππίνες…
Πρώτα χρόνια
Η Μαρία Κορασόν «Κόρι» Ακίνο γεννιέται στις 24 Ιανουαρίου 1933 στην επαρχία των Φιλιππίνων ως το τέταρτο παιδί της εύπορης οικογένειας των πολιτικών και τραπεζιτών. Η μικρή Κορασόν φοιτεί σε σχολείο της Μανίλα μέχρι τα 13 της και ολοκληρώνει τη βασική της εκπαίδευση στις ΗΠΑ, πρώτα στη Φιλαδέλφεια και κατόπιν στη Νέα Υόρκη.
Αποφοιτεί από το νεοϋρκέζικο Κολέγιο Mount St. Vincent το 1953 με πτυχίο στη γαλλική γλώσσα και τα μαθηματικά, ενώ επιστρέφοντας στις Φιλιππίνες την ίδια χρονιά γράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μανίλα. Εκεί θα γνωρίσει τον Μπενίνιο Ακίνο, έναν φιλόδοξο νεαρό δημοσιογράφο που προερχόταν επίσης από οικογένεια της άρχουσας τάξης. Το ζευγάρι παντρεύεται την επόμενη χρονιά και θα αποκτήσει προοδευτικά 5 παιδιά, ένα αγόρι και 4 κορίτσια.
Ο Μπενίνιο («Νινόι») σύντομα θα εγκαταλείψει την καριέρα στη δημοσιογραφία για να ακολουθήσει πολιτική σταδιοδρομία, στα χνάρια του πατέρα του. Με την Κόρι στο πλευρό του, ανέρχεται γρήγορα τα σκαλιά της ιεραρχίας και αφήνει γερή παρακαταθήκη για το μέλλον του: μέσα σε δύο δεκαετίες, εκλέγεται δήμαρχος, κατόπιν κυβερνήτης και τελικά γερουσιαστής, γινόμενος το 1967 ο νεότερος γερουσιαστής που γνώριζε ποτέ το πολιτικό σύστημα της χώρας. Δίπλα του πάντα η Κορασόν να τον βοηθάει στην καριέρα του, τόσο ως καλή σύζυγος όσο και μέσω των δικών της γνωριμιών και επιρροής.
Ο ίδιος ήταν ταυτοχρόνως και σφοδρός πολέμιος των πολιτικών του προέδρου της χώρας Φέρντιναντ Μάρκος, ο οποίος είχε εκλεγεί στο τιμόνι της χώρας το 1965 και μέσα σε δύο χρόνια πρόλαβε να φέρει τη διαφθορά και την καταπίεση στα πολιτικά τεκταινόμενα, με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να είναι πλέον η νέα ζοφερή πραγματικότητα. Ο Μάρκος θα κηρύξει τον Σεπτέμβριο του 1972 στρατιωτικό νόμο (καθώς είχε ήδη συμπληρώσει τις δύο προεδρικές θητείες που του έδινε δικαίωμα ο νόμος), στερώντας από τον λαό τα δημοκρατικά του δικαιώματα και γινόμενος αδιαφιλονίκητος δικτάτορας, με την υποστήριξη βέβαια των Αμερικανών.
Ο Μάρκος δεν παραλείπει φυσικά να φυλακίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, ανάμεσα στους οποίους και ο πολλά υποσχόμενος γερουσιαστής Ακίνο, ο οποίος θα περάσει τα επόμενα 8 χρόνια στη φυλακή, πριν του επιτραπεί τελικά η έξοδος από τη χώρα το 1980: η οικογένεια Ακίνο μεταναστεύει στις ΗΠΑ και εγκαθίσταται στη Βοστόνη.
Σε όλη αυτή την οικογενειακή και πολιτική περιπέτεια, η «απλή νοικοκυρά» -κατά δήλωσή της- Κόρι στέκεται με αξιοπρέπεια, υποστηρίζοντας πάντα τις επιλογές του συζύγου της, λειτουργώντας ταυτοχρόνως ως δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του έγκλειστου Μπενίνιο και του Τύπου, μεταφέροντας κρυφά τα κείμενά του στις εφημερίδες…
Κάθοδος στον πολιτικό στίβο
Περνώντας τρία χρόνια στις ΗΠΑ, τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής της, όπως θα δηλώσει η Κορασόν αργότερα, η οικογένεια αποφασίσει να επιστρέψει στις Φιλιππίνες. Στις 21 Αυγούστου 1983 ο Νίνιο αποβιβάζεται από το αεροπλάνο στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Μανίλας, για να δολοφονηθεί στιγμές αργότερα από δύο στρατιώτες στη σκάλα του αερολιμένα. Όλοι γνώριζαν ότι ο δικτάτορας Μάρκος κρυβόταν πίσω από την πολιτική δολοφονία, με αναταραχές να ξεσπούν και πολυπληθή συλλαλητήρια κατά της δικτατορίας. Η κηδεία του Νίνιο μετατρέπεται σε δριμύ κατηγορώ του κόσμου ενάντια στη χουντική διακυβέρνηση, με περισσότερους από 2 εκατομμύρια πολίτες να συνωστίζονται στην τελετή. Η Κόρι επιστρέφει στη Μανίλα εσπευσμένα για να παραστεί στην κηδεία του συζύγου της.
Η Κορασόν θα πάρει μέρος στις γιγαντιαίες διαδηλώσεις του λαού κατά του στρατιωτικού καθεστώτος, γινόμενη προοδευτικά η τραγική φιγούρα της δικτατορικής ασυδοσίας. Οι ηγέτες της αντίστασης σύντομα θα συνασπιστούν γύρω της, με την ίδια να μετατρέπεται τελικά σε εθνικό σύμβολο κοινωνικής αλλαγής.
Παρά το γεγονός ότι έχει να διαχειριστεί το πένθος της, η Κορασόν αναλαμβάνει απρόθυμα τον νέο ρόλο που της επιφύλαξε η μοίρα, καθώς η ίδια δεν είχε ποτέ πολιτικές φιλοδοξίες: το ένα εκατομμύριο υπογραφές του κόσμου ωστόσο γύρω από την υποψηφιότητά της είναι μια πολιτική πραγματικότητα που δεν μπορεί να αρνηθεί! Με τη διεθνή κατακραυγή να έχει πέσει πάνω στην απολυταρχική του διακυβέρνηση, ο Μάρκος αναγκάζεται να προκηρύξει εκλογές τον Φεβρουάριο του 1986, με τις δημοκρατικές δυνάμεις να συνασπίζονται πλέον γύρω από την Κορασόν, που θα γίνει έτσι η ηγέτιδα της αντιπολίτευσης.
Οι πρόωρες εκλογές ήταν φυσικά παρωδία, με το καθεστώς να δολοφονεί πολιτικούς αντιπάλους και να εκφοβίζει τον κόσμο, ενώ νοθείες έλαβαν χώρα και κατά την εκλογική διαδικασία. Το αποτέλεσμα έδινε τη νίκη στον Μάρκος, την επόμενη μέρα ωστόσο η Κορασόν οργάνωσε διαδήλωση κατά της εκλογικής βίας και νοθείας, με εκατομμύρια κυριολεκτικά πολίτες να μαζεύονται για να δηλώσουν την αντίθεσή τους στον Μάρκος.
Στις επόμενες εβδομάδες το κλίμα ήταν τεταμένο και μύριζε μπαρούτι: οι επιτελάρχες του στρατού αρχικά και αργότερα και ο υπουργός Άμυνας δήλωσαν την υποστήριξή τους στη δημοκρατική Ακίνο, αφήνοντας άφωνο τον κόσμο τόσο στο εσωτερικό όσο και το εξωτερικό, με τον λαό να προσυπογράφει το αντι-πραξικόπημα: μην έχοντας άλλη επιλογή, ο εδώ και 21 χρόνια δικτάτορας των Φιλιππίνων εγκαταλείπει άρον-άρον τη χώρα και βρίσκει καταφύγιο στη Χαβάη. Ο δρόμος για την Κορασόν είναι πλέον ανοιχτός.
Στις 25 Φεβρουαρίου 1986 η Κόρι γράφει Ιστορία όταν ορκίζεται ως η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των Φιλιππίνων! Την ίδια χρονιά, το έγκριτο περιοδικό Time την ονομάζει «Γυναίκα της Χρονιάς», με τον λαό να την υποδέχεται ως ηρωίδα…
Πολιτική διακυβέρνηση
Ο θρίαμβος της ειρηνικής εξέγερσης του κόσμου και η άνοδος της Κορασόν στην προεδρία σηματοδότησαν μια γενναία αλλαγή σελίδας στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Η Κορασόν δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες της, καθώς οι μεταρρυθμίσεις που όφειλαν να γίνουν ήταν πολλές και επιτακτικές. Η ίδια ρίχνεται αμέσως στη δουλειά, υιοθετώντας δραστικές πολιτικές για τη θωράκιση του δημοκρατικού πολιτεύματος, την ίδια ώρα που συστήνει επιτροπή για την αναθεώρηση του Συντάγματος-παρωδία του Μάρκος.
Στα μεγάλα της έργα κατά τη διάρκεια της 6χρονης θητείας της στο τιμόνι των Φιλιππίνων περιλαμβάνονται η αλλαγή του Οικογενειακού Δικαίου, εκσυγχρονίζοντας το Αστικό Δίκαιο που ρύθμιζε τις οικογενειακές σχέσεις, αλλά και η επανοργάνωση της δομής του εκτελεστικού σώματος της κυβέρνησης. Ταυτοχρόνως, αποκεντρώνει τη διοίκηση, δίνοντας δύναμη στην παροπλισμένη μέχρι τότε Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενώ αλλαγές εισάγει και στη λειτουργία του δικαστικού σώματος, στην προσπάθειά της να θωρακίσει την εύθραυστη δημοκρατία.
Το νέο Ανώτατο Δικαστήριο των Φιλιππίνων νομιμοποιεί την ανάληψη της εξουσίας, θεωρώντας έγκυρο το εκλογικό αποτέλεσμα υπέρ της Ακίνο. Η ίδια εργάζεται πυρετωδώς για το νέο δημοκρατικό Σύνταγμα της χώρας, που επικυρώνεται τελικά στις 2 Φεβρουαρίου 1987, δίνοντας έμφαση στις πολιτικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη, με τον λαό να το υποδέχεται περιχαρής.
Σε οικονομικό επίπεδο, η Κορασόν προσπάθησε να περιορίσει το τραγικό δημόσιο έλλειμμα που άφησε παρακαταθήκη ο Μάρκος, με το χρέος της χώρας να ανέρχεται στα 26 δισ. δολάρια. Η ίδια βάλθηκε να αποπληρώσει σιγά-σιγά το τεράστιο ποσό για να καθαρίσει την εικόνα της χώρας σε διεθνές επίπεδο και να καλωσορίσει ξένες επενδύσεις. Το πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας που καθέλκυσε και οι προσπάθειές της να περιοριστούν η ανεργία και η φτώχεια υπονομεύτηκαν βέβαια από τα μονοπώλια, τα ολιγοπώλια και τα τραστ που είχαν δημιουργηθεί κατά τη διεφθαρμένη διακυβέρνηση του Μάρκος, με την ίδια να ρίχνει ωστόσο το βάρος στην οικονομική βοήθεια της αγροτικής παραγωγής.
Τα θετικά πρόσημα που σημείωνε η οικονομική ανάπτυξη στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής της θα υπονομευτούν βέβαια καθοριστικά από τα 6 πραξικοπήματα που έλαβαν χώρα στα 6 χρόνια της θητείας της(!), ανατρέποντας το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα. Η Κορασόν προσπάθησε να διώξει και τις αμερικανικές βάσεις από τα εδάφη των Φιλιππίνων, με ένα διπλωματικό μπαράζ να μαίνεται και να ρίχνει κι αυτό με τη σειρά του τη σκιά του στην καθημερινότητα της χώρας. Λύση στο διπλωματικό σίριαλ των βάσεων θα έδινε η έκρηξη του ηφαιστείου Πινατούμπο τον Ιούλιο του 1991, που ανάγκασε τελικά τους Αμερικανούς να εγκαταλείψουν την πληγείσα περιοχή.
Στα δύο αυτά τελευταία χρόνια της θητείας της, οι Φιλιππίνες θα γνωρίσουν μια σειρά από φυσικές καταστροφές: τον σεισμό του 1990 που στέρησε τη ζωή σε 1.600 Φιλιππινέζους και αφάνισε τις περιουσίες χιλιάδων ακόμα, την έκρηξη του Πινατούμπο το 1991, που λογίζεται η δεύτερη καταστροφικότερη έκρηξη χερσαίου ηφαιστείου του 20ού αιώνα και αφάνισε τις αγροτικές καλλιέργειες, τον φονικό τυφώνα της ίδιας χρονιάς που άφησε 6.000 νεκρούς στο πέρασμά του. Οι φυσικές καταστροφές άφησαν το σημάδι τους βαθιά χαραγμένο στη χώρα, με τα μπλακάουτ του ρεύματος να γίνονται απτή καθημερινότητα και τον οικονομικό όλεθρο να μην έχει όμοιό του.
Στις προεδρικές εκλογές του 1992, την πρώτη πραγματικά δημοκρατική διαδικασία από το 1965, η Κορασόν αρνήθηκε να κατέβει και πάλι υποψήφια, θέλοντας να δώσει το παράδειγμα τόσο στον πολιτικό κόσμο όσο και στον λαό ότι η προεδρία δεν είναι ισόβιο προνόμιο κανενός! Η σταθερότητα είχε εξάλλου επιστρέψει στη δημόσια ζωή των Φιλιππίνων, που ήταν και ο πρωταρχικός στόχος της Ακίνο. Ο πολιτικός που υποστήριξε η απελθούσα πρόεδρος, ο υπουργός Άμυνας της κυβέρνησής της Φιντέλ Ράμος, βγήκε τελικά νικητής από την εκλογική αναμέτρηση…
Κατοπινά χρόνια
Η Ακίνο δεν έφυγε ποτέ από τη δημόσια ζωή του τόπου της. Η ίδια ήταν παρούσα σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της χώρας, μη διστάζοντας ποτέ να δηλώνει την αντίθεσή της σε πολιτικές και μεταρρυθμίσεις που δεν την έβρισκαν σύμφωνη. Κι όταν ένιωθε ότι χρειαζόταν, οργάνωνε αυτά τα πελώρια συλλαλητήρια που είχε συνηθίσει να κάνει στη δικτατορία, κάνοντας τη φωνή του κόσμου να ακούγεται δυνατά στο προεδρικό γραφείο.
Το 2007 οργάνωσε την προεκλογική εκστρατεία του γιου της, που θα τον έφερνε στα κοινοβουλευτικά έδρανα, ενώ είχε ήδη ιδρύσει μια ομάδα στοχαστών και αναλυτών που έπαιρναν μέρος στα δημόσια πράγματα. Στα κατοπινά αυτά χρόνια, η ίδια ταξίδεψε εκτεταμένα στον κόσμο μεταφέροντας το μήνυμα της ειρήνης, της δημοκρατίας, της κοινωνικής αλλαγής και των ίσων δικαιωμάτων στις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Δεν δίστασε να πάρει μέρος σε παγκόσμιες εκστρατείες και να υποστηρίξει τον εξαθλιωμένο και καταπιεσμένο λαό όπου κι αν αυτός βρισκόταν.
Τον Μάρτιο του 2008, η Ακίνο διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου, από τον οποίο κατέληξε την 1η Αυγούστου 2009, σε ηλικία 76 ετών. Στην κηδεία της μάλιστα παρέστησαν και τα παιδιά του δικτάτορα Μάρκος, αποτίοντας φόρο τιμής στη γυναίκα που ανέτρεψε τον πατέρα τους, με τον λαό της να την πενθεί επισήμως για 10 ολόκληρες μέρες.
Το παγκόσμιο σύμβολο Κορασόν Ακίνο δεν χάθηκε όμως ποτέ, με τη «νοικοκυρά που οδήγησε μια επανάσταση», όπως έμεινε γνωστή, να συνεχίζει να λειτουργεί ως φάρος για τα ιδανικά που αξίζει να παλέψει κανείς στη ζωή: την ειρήνη, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη…
Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr
