Στη βραχύβια ζωή του, ο μύθος της ροκ σκηνής θα προλάβαινε να φτιάξει τους Doors, ένα από τα θρυλικότερα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν ποτέ, για να τους παρατήσει πολύ σύντομα κυνηγώντας το όνειρο της ποίησης, που θα του στερούσαν βέβαια τα ναρκωτικά και οι εξαρτήσεις. Ο περίφημος τραγουδιστής και τραγουδοποιός έκανε τραγούδια τη «σκοτεινή» ποίησή του, κομμάτια που λάμπουν ακόμα για τον αιχμηρό τους στίχο και τις ανατρεπτικές προτάσεις τους. Και βέβαια ο ίδιος θα υποστήριζε με την ίδια του τη ζωή το αντισυμβατικό της μουσικής του, τόσο με τον προσωπικό του βίο όσο και με τη δημόσια περσόνα του, που θα έμπαινε στο στόχαστρο της πουριτανικής αμερικανικής κοινωνίας και των αστυνομικών αρχών. Κι όταν θα έφευγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 27 ετών, θα άφηνε δυσαναπλήρωτο κενό στη ροκ, με τη μουσική σκηνή να χάνει τον μεγάλο της ποιητή… Πρώτα επαναστατικά χρόνια 
Το νεότατο την εποχή αυτή ακαδημαϊκό πεδίο των σπουδών κινηματογράφου ήταν απόλυτα συμβατό με την επαναστατική φύση του Μόρισον: «Δεν υπάρχουν ειδικοί», θα πει για το κινηματογραφικό του ενδιαφέρον, «οπότε, θεωρητικά, κάθε φοιτητής ξέρει όσα σχεδόν και κάθε καθηγητής!». Σπουδάζοντας σινεμά στο UCLA, αναπτύσσει παράλληλα ενδιαφέρον και για την ποίηση, με τον ίδιο να αφοσιώνεται στα γραπτά του Ουίλιαμ Μπλέικ και των συγχρόνων του μπιτ λογοτεχνών, όπως του Γκίνσμπεργκ και του Κέρουακ, την ίδια στιγμή που γράφει και τα δικά του ποιήματα. Παρά την καλλιτεχνική του φύση, ο Μόρισον χάνει γρήγορα το ενδιαφέρον του για την ακαδημαϊκή ενασχόληση με τον κινηματογράφο και θα εγκατέλειπε ευχαρίστως το πανεπιστήμιο αν δεν ανησυχούσε πως θα τον έστελναν στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Παίρνει λοιπόν το πτυχίο του το 1965 μόνο και μόνο γιατί -κατά δήλωσή του- «δεν ήθελα να πάω στον στρατό και δεν ήθελα να βρω δουλειά, αυτή είναι η καταραμένη αλήθεια». Δημιουργεί ωστόσο μερικά ταινιάκια μικρού μήκους για τις ακαδημαϊκές ανάγκες… Η γέννηση των Doors 
H θρυλική πλέον ιστορία θέλει τον Μόρισον να συναντά στη Venice Beach τον Ρέι Μάντζαρεκ, που ήταν συμφοιτητής του στο Τμήμα Κινηματογράφου του UCLA, το επίμαχο αυτό καλοκαίρι του 1965. Ο Μάντζαρεκ εντυπωσιάστηκε από τους ποιητικούς στίχους του Μόρισον, στους οποίους αναγνώρισε το ιδανικό « ροκ υλικό». Τα δύο πρώτα μέλη των Doors λοιπόν επιστράτευσαν κατόπιν τον ντράμερ Τζον Ντένσμορ και τον κιθαρίστα Ρόμπι Κρίγκερ, με την μπάντα που σχηματίστηκε να παίρνει το όνομά της από τον τίτλο του περίφημου βιβλίου του Άλντους Χάξλεϊ «Οι Πύλες της Αντίληψης» (The Doors of Perception), έναν υπαινιγμό του συγγραφέα για το ξεκλείδωμα των αντιληπτικών δομών με τη βοήθεια των ψυχεδελικών ναρκωτικών. Τα υπόλοιπα ωστόσο ανήκουν στην ιστορία του ροκ… 
Το δεύτερο όμως σινγκλ τους, το «Light My Fire», θα εκτόξευε το συγκρότημα στα ύψη του ροκ σύμπαντος, σκαρφαλώνοντας σύντομα στην πρώτη θέση του Billboard Hot 100 Singles Chart τον Ιούνιο! Οι Doors και ο Μόρισον ειδικά θα γίνονταν διαβόητοι λίγο αργότερα εκείνη τη χρονιά, όταν παρουσίασαν το κομμάτι ζωντανά στην τηλεόραση, στο «The Ed Sullivan Show»: λόγω της ξεκάθαρης αναφοράς στα ναρκωτικά του στίχου «girl we couldn’t get much higher», ο Μόρισον είχε συμφωνήσει να μην τον τραγουδήσει στον αέρα, όταν ωστόσο οι κάμερες άρχισαν να γράφουν το βροντοφώναξε, προκαλώντας τα χρηστά ήθη της εποχής και «τσιμεντάροντας» το καθεστώς του ως αντισυμβατικός και ανατρεπτικός ήρωας της ροκ. Το «Light My Fire» παραμένει το πλέον δημοφιλές τραγούδι της μπάντας, το οποίο μάλιστα φιγουράρει σε κάθε σοβαρή λίστα με τα καλύτερα ροκ κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ…
Συνδυάζοντας τους «σκοτεινούς» ποιητικούς στίχους του Μόρισον και τη μαγνητική σκηνική του παρουσία με τους ιδιαίτερους και σχεδόν ψυχεδελικούς ροκ ήχους των Doors, το συγκρότημα θα κυκλοφορήσει στα επόμενα χρόνια μια σειρά από εμβληματικά για την ιστορία του ροκ άλμπουμ και θα γίνει συνώνυμο της πορείας της ροκ μουσικής. 
Στα επόμενα τρία χρόνια, οι Doors θα σημάδευαν αμετάκλητα τη ροκ, τόσο με τις ζωντανές εμφανίσεις τους όσο και με τους τρεις επόμενους -και πρωτοποριακούς- δίσκους τους, «The Soft Parade» (1969), «Morrison Hotel» (1970) και «L.A. Woman» (1971), μπολιάζοντας το κλασικό ροκ με νέα ακούσματα.
Στη βραχύβια -αν και ολοκληρωτική- ωστόσο κυριαρχία της μπάντας στη ροκ σκηνή, τόσο η προσωπική ζωή όσο και η δημόσια περσόνα του Μόρισον θα κλιμακώνονταν και σύντομα θα ξέφευγαν από κάθε έννοια ελέγχου: ο αλκοολισμός του και η κατάχρηση ναρκωτικών θα χειροτέρευαν, καταλήγοντας σε ξεσπάσματα βίας πάνω στη σκηνή, που θα προκαλούσαν τη μήνη της αστυνομίας αλλά και των ιδιοκτητών νυχτερινών κέντρων σε όλες τις ΗΠΑ. Οι σκηνικές επιθέσεις του Μόρισον θα έμεναν μνημειώδεις στην ιστορία του ροκ, κάνοντάς τον οικουμενικό σύμβολο μιας ρέμπελης και αχαλίνωτης ζωής… Ταραγμένες εποχές και μυστηριώδης θάνατος 
Ήταν η αρχή του τέλους των Doors. Ο Μόρισον συνέχισε να λειτουργεί αχαλίνωτα στη σκηνή, με την αστυνομία να παρακολουθεί πλέον στενά τις εμφανίσεις του γκρουπ και να είναι πάντα έτοιμη να συλλάβει τον frontman της μπάντας, ο οποίος συχνά-πυκνά έδινε αφορμές για εφόδους των Αρχών: υποκίνηση σε ταραχές, άσεμνες συμπεριφορές κ.ά. 
Όποια κι αν ήταν τελικά η αιτία για τον χαμό του, με το πιθανότερο πάντως σενάριο να κάνει λόγο για υπερβολική δόση ηρωίνης, ο Τζιμ Μόρισον ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο Pere Lachaise του Παρισιού, με τον τάφο του να λειτουργεί έκτοτε ως δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο της Πόλης του Φωτός! Ήταν μόλις 27 ετών…
Ο Τζιμ Μόρισον παραμένει ένας από τους θρυλικότερους ροκ αστέρες της Ιστορίας, περισσότερο όμως ήταν ένας αληθινός ποιητής της μουσικής: ο προικισμένος στιχουργός με τις ποιητικές ωδές στην εξέγερση, που θα γίνονταν μουσική από το συγκρότημά του, έμελλε να εμπνεύσει μια ολόκληρη γενιά «οργισμένων νιάτων», που βρήκαν στα λόγια και τη φωνή του μια εύγλωττη και κομψή διάρθρωση των ελπίδων αλλά και των απογοητεύσεών τους. Και ο τραγικός και πρόωρος χαμός του είναι σίγουρο ότι στέρησε τον κόσμο από μοναδικές μελωδίες και ακόμα μοναδικότερους στίχους που θα έπαιρνε για πάντα μαζί του. Ο σκοπός του άλλωστε ως τραγουδιστής και τραγουδοποιός δεν ήταν άλλος από το να απελευθερώσει τα μυαλά αυτών που άκουγαν τα λόγια του, ενθαρρύνοντάς τους να αφήσουν πίσω το παλιό και να ανοιχτούν με αποφασιστικότητα στο νέο. Όπως άλλωστε το έθετε και ο ίδιος, παραφράζοντας τον Χάξλεϊ (που κι εκείνος με τη σειρά του παράφρασε τον Ουίλιαμ Μπλέικ), «υπάρχουν πράγματα γνωστά, υπάρχουν πράγματα άγνωστα, και ανάμεσα είναι οι Doors»… Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr
