Ακόμα και «αναρχικός γιατρός» χαρακτηρίστηκε στα σχετικά ντοκουμέντα της Ασφάλειας ο Πέτρος Κόκκαλης, κρατώντας προφανώς μία μόνο από τις ιδιότητές του. Τα κρατικά έγγραφα παρέλειψαν βολικά να αναφερθούν στη λαμπρή ακαδημαϊκή του πορεία, την ασίγαστη φιλανθρωπική του δράση και το πόσο δημοφιλής ήταν φυσικά ως γιατρός και ως άνθρωπος, καθώς κάτι τέτοιο θα χαλούσε το γλυκό. Ο Κόκκαλης ήταν πράγματι κομμουνιστής και μάλιστα ακραία ιδεολόγος. Λειτούργησε εξάλλου ως υπουργός της Κυβέρνησης του Βουνού και ποτέ δεν έκρυψε την «κόκκινη» δράση του. Ταυτοχρόνως δε ήταν ένας κορυφαίος χειρουργός και πρωτοπόρος ερευνητής, αλλά προπαντός ένας ταγμένος ειρηνιστής που δεν δίστασε να τινάξει στον αέρα την αξιοζήλευτη καριέρα αλλά και τη μεγαλοαστική του καταγωγή για να ακολουθήσει τους αντάρτες στα βουνά, πιστεύοντας πως θα στήσει έναν δικαιότερο κόσμο. Επιστήμονες με άριστες σπουδές στο ενεργητικό του και μέλος της καλής αθηναϊκής κοινωνίας, ο Κόκκαλης είχε πελάτες τόσο το σύνολο της οικονομικής και πολιτικής ελίτ όσο και απλούς ανθρώπους όλων των λαϊκών τάξεων, πριν βγει τουλάχιστον στα βουνά ως υπουργός Υγείας της πρώτης κομμουνιστικής κυβέρνησης (ΠΕΕΑ). Επιστρέφοντας στην Αθήνα μετά την Απελευθέρωση, δεν θα τον αφήσουν να συνεχίσει το μεγάλο κλινικό και ερευνητικό του έργο, καθώς δεν θα κρατήσει το στόμα του κλειστό. Είναι πανεπιστημιακός σε δύσκολα χρόνια, γι’ αυτό και θα πάρει για δεύτερη φορά την απόφαση να ξαναβγεί στα βουνά με τους αντάρτες, στήνοντας πια χειρουργεία ως υπουργός Υγείας και Παιδείας. Παρά το γεγονός ότι γνώριζε ότι οι ενέργειές του θα έβαζαν σε περιπέτειες την οικογένειά του. Και τη δική του ζωή τελικά. Ο Κόκκαλης δεν είχε ποτέ πολιτικές φιλοδοξίες. Μόνο έναν άκρατο ανθρωπισμό και μια βαθιά ευαισθησία για την εξαθλίωση και την ανέχεια. Η ίδια η ιατρική εξάλλου που ασκούσε ακάματα εκεί ήταν προσανατολισμένη, στον άνθρωπο, ό,τι πολιτικό ή ταξικό πρόσημο κι αν είχε. Απ’ όσα νοσοκομεία πέρασε άλλωστε όλοι είχαν να το λένε πως από απόρους δεν έπαιρνε ποτέ αμοιβή, πόσο μάλλον που οι πρωτοβουλίες του ήταν διαχρονικά επικεντρωμένες στην ανακούφιση των πολιτών. Κι όμως η δράση του πρωτοπόρου αυτού καθηγητή ιατρικής, που ξεκίνησε τον βίο του ως ένας αστός με προοπτικές, θα του έφερνε την αυτοεξορία και τη μήνη της πατρίδας του, που δεν θα επέτρεπε καν στη σορό του να έρθει να θαφτεί στον τόπο του. Παρά τον άπλετο σεβασμό που απολάμβανε ακόμα και από τους ιδεολογικούς εχθρούς του. Ως ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος έζησε ο Πέτρος Κόκκαλης, ένας ταγμένος γιατρός με θαυματουργά χειρουργικά χέρια που θα τα έθετε στην υπηρεσία όλων αδιακρίτως, είτε ήταν μεγαλοαστοί είτε φτωχοί και κατατρεγμένοι. Δράση που δεν θέλησε το ελληνικό κράτος, διώχνοντάς τον τελικά από το πανεπιστήμιο και την ίδια του τη χώρα τελικά, αφήνοντας την Ανατολική Γερμανία να δρέπει τις δάφνες του καινοτόμου έργου του στη θωρακοχειρουργική, τη νευροχειρουργική και την καρδιοχειρουργική. Και τις μεταμοσχεύσεις εγκεφάλου σε σκύλους τελικά! «Την άνοιξη θα φυτρώσει το σιτάρι / θα λούζονται τα δέντρα μες στο φως / κι όπως θα κόβουμε το βράδυ, το ψωμί / κι όπως θα ανοίγουμε το δειλινό / τα πορτοκάλια, θάχουν μια γεύση πιο βαθιά, πιο δίκαιη / πιο ακατάλυτη, γιατί στη γη που φύτρωσαν κοιμάται πια, / από χτες / ένα κομμάτι από την ξενιτεμένη Ελλάδα». Έτσι αποχαιρέτισε ο Τάσος Λειβαδίτης τον Πέτρο Κόκκαλη, όταν η σορός του, έπειτα από άδεια της κυβέρνησης Καραμανλή, επέστρεψε από την Ανατολική Γερμανία στην πατρίδα του για να ταφεί. Πάνω από τον τάφο του, ο Γιάννης Ρίτσος απήγγειλε: «… ενώ το μέγα κυπαρίσσι / του πόνου μας, δαρμένο απ’ τη βροχή της ξενιτειάς, τινάζει απόψε / όλα του τα κυπαρισσόμηλα στο πάτριο χώμα, κ’ η κραυγή του λαού μας / μυριόστομη, μυριόφωνη, τραντάζει τα κλαδιά του: / Η Ελλάδα περιμένει τα παιδιά της»…
Πρώτα χρόνια
Οι πρώτες ελληνικές περιπέτειες
Δυο φορές αντιστασιακός
Αυτοεξορία και τελευταία χρόνια